De naam kende ik al jaren, de muziek had ik nog nooit gehoord. Die regel gaat bij mij op voor veel bands waarvan Pain Of Salvation er eentje is. Nu dus niet meer, aangezien ik onlangs in mijn brievenbus een kartonnen hoesje aantrof met daarin Scarsick, het alweer zevende album van dit Zweedse gezelschap. 
Ik heb nooit geweten uit welke muzikale richting Pain Of Salvation afkomstig was. Aangezien het label waarop Scarsick uitgebracht wordt InsideOut heet, wordt het voor mij wat makkelijker om zonder Tom Tom de bestemming te vinden in de progressieve hoek. Nu is dit een behoorlijk grote hoek dus ook hierin kunnen we nog alle kanten uit.
Pain Of Salvation blijkt vooral te draaien om zanger/gitarist/bassist Daniel Gildenlöw. Hij schrijft de nummers en verzint tekstuele en muzikale concepten om die in samenwerking met de overige bandleden ten uitvoer te brengen. Dat de heer Gildenlöw een brede muzikale interesse heeft blijkt na diverse luisterbeurten van het zojuist gearriveerde glimmend schijfje.
Meerdere luistersessies zijn gewoon nodig, want er gebeurt van alles. Niet dat we hier met jazz of charmezangerrepertoire (bestond dit woord al?) te maken hebben, maar wel met progressieve rock, disco en ballads. Die laatste twee gingen drie decennia geleden echt niet samen hoor. Maar tijden veranderen en muzikanten doen gewoon waar ze zin in hebben. En dat is maar goed ook, want artistieke vrijheid is een hoog goed.
Zoals uit de vorige alinea valt op te maken hebben we hier te maken met een behoorlijke ratjetoe op één album. Dat kan positief uitpakken (afwisseling), maar ook negatief (onsamenhangend). Ik kende deze Zweden voorheen niet en weet ook niet of die variatie een handelsmerk is. Doet er verder niet toe, alleen is het risico van dergelijke cd’s dat er altijd een paar nummer bijzitten die niet te pruimen zijn, zeg maar dat er weinigen zijn die het gehele album kunnen waarderen. Behalve de diehard fans uiteraard.
Het titelnummer is ook het startsein van deze cd en doet me denken aan Clawfinger (toevallig ook Zweeds), qua muziek en qua opbouw. Spitfall neigt meer naar Linkin’ Park of iets dergelijks, terwijl Cribcaged me ook weer aan iets doet denken al zou ik zo niet meteen weten wat. De nummers zijn trouwens allemaal vrij lang, het afsluitende Enter Rain duurt zelfs meer dan tien minuten wat echt teveel van het goede is. Bovendien vind ik dat het minste nummer van de cd waardoor deze voor mij gewoon iets eerder afgelopen is. Zover is het echter nog niet, want Disco Queen verdient nog de aandacht. Een enigszins foute stamper die herinnert aan I was made for lovin’ you . Mijn persoonlijke hoogtepunt arriveert in de vorm van Flame To The Moth, maar – zoals aangehaald – een ieder zal een eigen toppertje vinden op Scarsick. Een 7 voor het geheel, een 9 voor de variatie.
Overige infomatie:
CD 10 tracks, 67:51
Label: InsideOut Music
Distributie: CNR
Website: www.painofsalvation.com
