Mozes kriebel, jemig-de-pemig, wat een leuk album is dit al gelijk bij het eerste nummer. Sorry, zit nog even in mijn Van Kooten en De Bie memory-modus. En wat heerlijk om af en toe onbevooroordeeld weer eens een album aan te vliegen. Want: gewoon een cd laten komen van Kroese uit Arnhem, “oh, is die goed, nou stuur maar op”, en dan ligt er iets in je brievenbus, waarvan je nog nooit eerder hebt gehoord. ‘Listen without prejudice’ galore. Bij George Michael bleek dat ook prima te werken, hij leverde ermee zijn beste album (naar mijn bescheiden mening). En nu ligt er een album op mijn tafel met de titel Send A Prayer My Way van Julien Baker & Torres.
De Keuze van Kroese is een (semi-)wekelijkse rubriek van Menno Bonnema. Op vrijdag bespreken we een nieuw muziekalbum (lp, cd of bluray audio) getipt door (online) platenzaak Kroese – kroese-online.nl.
Send A Prayer My Way
Toegegeven, de albumcover geeft iets weg van wat ik kan verwachten: een vrouwelijk persoon gekleed in een blouse die je most of the time in de country scene tegenkomt.
Dus: country music? Jazeker. Openingsnummer ‘Dirt’ laat er geen gras over groeien, dit is countrymuziek van het zuiverste soort. En ‘Dirt’ hakt er onmiddellijk ongelofelijk in. Wat een verhaal, niet per se hoopgevend, integendeel, maar het is zoals zo veel prachtige country-songs doen: een verhaal vertellen, het liefst zo eerlijk mogelijk. Deze gaat over drugsverslaving: “Used to think that it was magic, now I’m sure that it’s a curse”. Ja, vertel ook gelijk maar de downsides. Maar ja, het is een verslaving: “Got a shortcut into Paradise. That’s killing me, but I still gotta try to get there first”.
Zitten we er allemaal lekker in? Dacht het wel. Zangeressen Julien Baker en Torres wisselen elkaar af, de één (Julian Baker, onder andere van Boygenius) heeft een zachte, meisjesachtige stem, de ander (Torres, alias van Mackenzie Ruth Scott met al wat solo-albums op haar conto) een iets meer gerijpte stem met een zeg maar iets strengere afdronk. Als ze samen zingen komt er al snel iets magisch om de hoek kijken. De instrumentale omlijsting is sober, helemaal zoals het hoort wat mij betreft.
Bij het volgende nummer, The Only Marble I’ve Got Left’ hoor je Johnny Cash in de verte. En hij knikt dat het goed is. ‘Sugar in the Tank’ is een song met weer zo’n fraaie tekst, waardoor je automatisch meegenomen wordt in het avontuur. "I love you all the way. To hell and back. Come on baby, put some sugar in the tank. And I’ll love you all the way." De teksten zijn rouw, er is strijd en spijt, maar ook veel humor. Je zou bijna Ryan Adams zo’n opbeurend liedje gunnen, waarin hij wat meer loskomt (van alle zelf veroorzaakte ellende, voor de goede orde).
Het gaat maar door op deze roadtrip langs de valkuilen des levens. Af en toe wordt er opgestaan en met volle moed doorgegaan, om vervolgens toch weer ergens down te eindigen. Prijsnummer is wat mij betreft ‘Tape runs out’, maar de rest doet er niet veel voor onder. Eigenlijk volkomen onterecht dat ik hier eerder mannennamen als referenties heb genoemd. Want op dit album is het bijna één en al vrouwen dat de klok slaat. Ik doe er even mijn cowboyhoed voor af. Julien Baker & Torres: kom alsjeblieft snel naar Nederland voor een concert.
Muziek: 8,5
Klank cd: 8,0
Label: Matador
Speelduur: 39 min.
Te bestellen bij Kroese-Online
