Bij Arcam stond de naam ‘Solo’ altijd voor alleskunners die een ranke vorm combineerden met veel functionaliteit, zoals een Blu-rayspeler. De scherper geprijsde Solo Uno doet het anders. Gedaan met schijvendraaiers, deze Arcam-versterker is kleiner dan ooit en zet volledig in op streaming.
De Arcam Solo Uno lijkt echt in het niets te verdwijnen als we hem in de testruimte naast de Musical Fidelity M8xi plaatsen. Nu is die 250-Watt-per-kanaal versterker het hifi-equivalent van een alfaberggorilla, maar toch: wat een verschil! Het maakt meteen duidelijk wat het verschil is tussen deze kleine Arcam en conventionele hifi-componenten. Dit is een wel zeer compact toestel, wellicht ook voor een heel ander doelgroep bestemd. Arcam zelf noemt de Solo Uno een streamer met ingebouwde versterker (en dus niet een versterker met streamingfuncties), wat ergens aangeeft dat dit apparaat eerder bedoeld is om te concurreren met een product als de Sonos Amp of de Bluesound Powernode 2i. De Uno geeft de muziekliefhebber die misschien in de keuken en eetkamer enkele draadloze speakers heeft staan een alternatief om in de woonkamer toch iets hoger te mikken qua geluidskwaliteit. Of, het lijkt ons ook een interessante optie om een set inbouwspeakers aan te sturen. Dit alles zonder het complex te maken; het enige wat je moet om muziek te beluisteren met de Arcam is twee luidsprekers aansluiten. Bronnen? Streaming, dat is het zowat. Er zijn geen aansluitingen voor externe toestellen (op een aux-input na).
Prijswinnend design
Arcam is heel trots dat de Solo Uno een Red Dot-designprijs bezit. Los van het gegeven dat de Red Dot-organisatie altijd wel gul is met zijn bekroningen, is het inderdaad wel zo dat Arcam geprobeerd heeft er iets bijzonders van te maken. Met succes, want de Uno Solo zou even goed een anonieme vierkante doos kunnen zijn, maar in de plaats is het toch een iets fraaier apparaat geworden dat toch wat luxueuzer overkomt dan sommige concurrenten. Waarschijnlijk ga je voor een versterker zoals deze omdat je net iets understated en bescheiden zoekt, dus misschien zijn de looks nu ook niet zo belangrijk. Maar toch, door zijn gebogen voorkant met een minimalistisch bedieningsgedeelte en de duotone-behuizing (bovenaan het typische Arcam-antraciet, onderaan glanzend metaal) mag het ook echt zichtbaar op het tv-meubel geplaatst worden.
Wat ons ook opvalt is dat de bouwkwaliteit stukken beter is dan je zou verwachten. Het apparaat is oerdegelijk gebouwd, de powerknop geeft de tactiele feedback van een duurder component en ook de metalen luidsprekerterminals achteraan ogen als iets dat je op een ‘echt’ hifi-apparaat zou vinden.
Over de bediening gesproken: het is echt wel minimalistisch gehouden. Er is geen display, enkel een paar led-lichtjes die je wat vertellen over de netwerkverbinding, en slechts enkele toetsen. Dat is op zich niet zo erg, want vermoedelijk ga je vooral via je smartphone werken om je muziek te bedienen.
Hoe wil je streamen?
De Solo Uno is een versterker voor de muziekliefhebber die enkel via streaming luistert. En dat is het. In tegenstelling tot bijvoorbeeld de Sonos Amp zijn er geen ingangen om pakweg een draaitafel of de tv aan te sluiten. Niet iedereen wil dat, maar is het ook niet ongehoord dat je meteen ook het probleem tv-geluid wil oplossen. Je kunt dat trouwens ook niet draadloos doen – nieuwe tv-toestellen laten toe om met weinig lag over Bluetooth te streamen naar speakers – want Bluetooth is er niet op de Arcam. Dat verbaast ons eigenlijk meer dan de afwezigheid van fysieke ingangen.
In de plaats zorgde Arcam wel voor een reeks streamingopties die bijna iedereen gelukkig zal maken: Chromecast, AirPlay 2 en Roon. Via de eerste twee kun je vanuit de app van nagenoeg elke muziekdienst je liedjes doorsturen. Spotify, Apple Music, Tidal, Qobuz, Deezer, YouTube Music… Het kan allemaal. Wellicht kies je voor Chromecast omdat je Android-apparaten gebruikt, AirPlay is dan weer net iets handiger als je een iPhone, iPad of Mac-computer in huis hebt. Beide bieden min of meer hetzelfde, incluis lossless streaming, dus welke je kiest hangt van je situatie af.
De ondersteuning van Chromecast en AirPlay 2 brengt een aantal voordelen mee. Het verbinden met het netwerk gaat heel vlot bijvoorbeeld, via de Google Home-app of via de WiFi-instellingen van een recent iOS-apparaat. De procedure is wat verschillend naargelang welke van de twee je kiest. Bij Google Home is het een kwestie van een aantal stappen te doorlopen, waarbij je gelijk ook de verbinding met de Google Assistant regelt. De Solo Uno heeft uiteraard zelf geen microfoon, maar via je smartphone of een Nest mini kun je wel de Arcam-versterker bedienen. Hetzelfde kan via Siri, zij het iets beperkter.
Speelt samen met andere speakers
Chromecast en AirPlay 2 brengen nog een pluspunt: multiroom-functionaliteit. De Arcam Solo Uno kun je ad hoc combineren met andere Chromecast- of AirPlay-toestellen, ook van andere merken. Dat is een verschil met Sonos of Yamaha, die beide enkel samenwerken met producten van het eigen merk. Hoe je dat doet, verschilt weer van welke streamingplatform je gebruikt. Bij Google moet je vooraf in Google Home een groep creëren waarin de gewenste speakers gekoppeld worden. Daarna zie je in een app zoals Spotify naast de Arcam en de andere speakers ook de groep verschijnen. Als je daarop tikt, speelt die Spotify-playlist op alle apparaten af. Bij Airplay tik je gewoon op de gewenste speakers wanneer je multiroom muziek wil luisteren.
Bij de aanvang van de test zagen we de Solo Uno ook meteen verschijnen als RAAT-compatibel eindpunt in Roon. Dat het apparaat kan samenwerken met deze audiofiele software is misschien niet zo relevant voor de doelgroep die iets minimalistisch zoekt voor in de woonkamer, maar misschien is de Uno daarom ook een mooie optie voor die hifi-liefhebber die iets eenvoudig zoekt voor elders in huis.
Je kunt de Uno Solo ook via Arcams eigen MusicLife-app bedienen. Dat gaat niet via een eigen streamingtechnologie, maar via uPnP/DLNA. Je kunt dus ook andere DLNA-spelerapps gebruiken als je dat verkiest, zoals Glider op iOS of BubbleUPnP op Android. Keuze genoeg. De MusicLife-app zelf is eerder sober qua uiterlijk, maar werkt wel prima.
Muziek
Je mag van een piepkleine versterker niet het onmogelijke eisen, dat lijkt ons logisch. Dat er grenzen zijn aan wat kan, merken we meteen als we een set Bowers & Wilkins 705 Signature-speakers aan de Arcam junior hingen. Het klopte gewoon niet. Verrassend? Neen, de luidsprekers van het Britse merk hebben de neiging diep onder hun nominale impedantie te duiken, en dan stel je een kleine klasse D-versterker zoals wel heel zwaar op de proef. Het was dan ook nooit echt de bedoeling om speakers uit deze prijsklasse te combineren met een miniversterker van 700 euro, het was meer in de geest van het experimenteren.
Voor onze echte test schakelen we over naar een paar 1961-vloerstaanders van het Noorse Arendal en een setje 3020i-boekenplankspeakers van Q Acoustics, producten die qua prijsstelling en specificaties beter passen bij de Arcam. We vermoeden dat de Monitor Audio Bronze 100 eveneens een goed huwelijk zou vormen met de kleine versterker, maar door een gebrek aan tijd konden we die testspeakers niet aan de Arcam hangen vooraleer ze alweer richting fabrikant moesten vertrekken.
Hoewel we dus aanvankelijk wat met onze neus op de beperkingen van een versterker worden gedrukt, weet de Solo Uno met zijn 2 x 50 Watt wel te charmeren als we het toestel gebruiken voor wat het echt bedoeld is. Ondanks zijn kleine formaat is het een serieuze motor, geen speelgoed. De basis is helemaal in orde. De wilde percussie van Eric Moe op ‘Uncanny’ (ALAC cd-kwaliteit via Roon) bijvoorbeeld, wordt strak getimed en met behoud van de pure energie in deze drumfëst prima afgespeeld op de Q Acoustics-speakers. Het getik op de cymbalen is een tikje flets, maar ligt dat aan de speakers of de versterker – op dit punt moeilijk te zeggen.
Bij het mooie ‘Concertino for guitar and strings’ (96 KHz / 24-bit ALAC via Roon) halen we de Arendals er even bij, en zo horen we toch dat er een stukje imaging en detail terug opduikt. Niet helemaal, maar wel meer dan bij de Q Acoustic-speakers. Dit stuk met het virtuoze vingerspel van Maciej Staszwksi is fascinerend om naar te luisteren, en wordt heel dramatisch als de strijkers van het Primuz-academie uit Lodz inspringen. Dat dynamische aspect verwerkt de Solo Uno verrassend goed, net zoals bij het pareltje van het doemdenken ‘Sober’ van Tool (cd-kwaliteit via Qobuz). De muziek van deze groep past goed bij de versterker en de speakers. Verfijning is er niet altijd, soms neigt het wat naar de rauwe kant in het hoog, maar de power is er wel.
Dat je op een betaalbare versterker propvol functionaliteit echt naar muziek kunt luisteren, ervaren we bij de ‘Women of Ireland’ van The Chieftains en als we de stem van Ry Cooder uit de vloerstaanders horen vloeien bij ‘Brother is Gone’, begeleid door zijn mandolinespel. Dit album maakte Cooder ter gelegenheid van de presidentiële verkiezingen van 2012 in de V.S., maar we vermoeden dat de liedjes nog altijd heel actueel zijn. Knap is ook de stem van J.S. Ondara die in ‘American Dream’. Bij een gewoon luistervolume prima, draaien we het volume helemaal open dan is dat rauwe kantje er weer. Maar we zijn dit klein kastje ook wel heel ver aan het duwen op dit punt.
Conclusie
De Solo Uno biedt geen ultieme versterking, maar dat moet je ook niet verwachten van een apparaat dat je op een makkelijke manier naar muziek laat luisteren in een hogere kwaliteit. Het doet veel zaken goed, binnen zijn grenzen. De Arcam is een gedegen geïntegreerde versterker in een bijna unieke compacte vormgeving die heel wat scenario’s mogelijk maakt die conventionele hifi moeilijker zou vinden. Zowel voor eenvoudige inbouw als voor een heel minimalistische huiskameropstelling is het prima geschikt. De vele streamingopties maken het daarbij eenvoudig voor heel het gezin om hun muziek af te spelen, zonder dat iedereen nieuwe apps moet installeren of aanleren. De Solo Uno kan via AirPlay en Chromecast zelfs in een ruimer multiroomverhaal passen.
Arcam Solo Uno
699 euro | www.arcam.co.uk
Beoordeling 4 op 5
