De verstokte audiofiel heeft het eigenlijk maar zwaar. Welke tracks gebruik je nu om je hifiset zo mooi mogelijk te laten klinken? De muziek die daar vaak voor wordt gebruikt kan namelijk best mooi zijn, maar is ook even vaak nogal saai. Of erger… Zoek je goede referenties om je set zelf eens mee te testen? Misschien heb je wat aan deze alternatieve lijst.

Diana Krall, Yello, Allan Taylor, Jacintha, Sara K., Michel Jonasz, Patricia Barber, Ulla Meinecke, Chris Jones, Steely Dan, Pink Floyd, Stevie Ray Vaughan… Zo maar wat artiestennamen die je op de gemiddelde hifishow (zoals X-fi en iEar') en in de analoge of digitale muziekcollectie van de audiofiele luisteraar tegen zult komen. Deze lijst wordt door zowel importeurs als audiofielen in stand gehouden, want wie op een show een meer gedurfd demonstrerende importeur tegenkomt, hoort vanuit de zaal vaak de vraag of Hugh Masekelas relaas over die irritante kolentrein of  de ode aan Keith Richards van Nils Lofgren gedraaid mag worden.

Niets mis mee

Laat ik vooropstellen dat er niets mis mee is om naar bovenstaande artiesten en nummers te luisteren. Smaak is altijd persoonlijk en ook ik heb een zwak voor sommige werken van bovenstaande artiesten. Er is alleen veel meer muziek gemaakt die ook prima geschikt is om als referentie gebruikt te worden. En hoewel eigenschappen van een hifset met de rustige, extreem dynamisch geproduceerde muziek van audiofiele labels prima te herkennen zijn, biedt andere muziek een betere referentie voor veel liefhebbers van goede weergave, aangezien daar thuis ook meer naar geluisterd zal worden.

Hieronder volgt een kleine lijst met nummers of albums die ook prima geschikt zijn voor het kunnen beluisteren van de prestaties van je set. Misschien zit er iets voor je bij, opent het nieuwe inzichten of zullen sommige tracks in de toekomst zelfs meer op hifishows worden gedraaid. Het biedt in ieder geval een goede mogelijkheid om eens iets anders aan te vragen tijdens een demonstratie en laat ook zien dat goede weergave niet alleen is weggelegd voor de liefhebber van muziek die – veelal - alleen voor de goede klank is opgenomen.

Metallica – Metallica (1991)

Metallica geniet nog steeds een grote fanbasis over de hele wereld. De Bay Area Thrashers zagen hun populariteit na het uitbrengen van dit album (dat ook bekendstaat als The Black Album, refererend aan de hoes) extreme vormen aannemen. En dat is mede te danken aan de prima geluidskwaliteit van het album. De dynamiek van de bekende ballad Nothing Else Matters is groot, terwijl ook tracks als Enter Sandman of The Unforgiven appelleren aan de oren van de metalminnende muziekliefhebber met een gevoel voor goede weergave. Na dit album ging de geluidskwaliteit van Metallica albums hard achteruit, met als dieptepunt Death Magnetic uit 2008. Het jongste album (Hardwired… To Self-Destruct) klinkt gelukkig weer een stuk beter, hoewel het niveau van 1991 nog niet gehaald wordt. Tip: de vinylversies van zowel The Black Album als Hardwired… klinken nog beter dan de digitale versies.

Madonna – Ray Of Light (1998)

Hoewel Ray Of Light niet het meest dynamisch klinkende album is, staan er op dit succesvolle popalbum van de diva echt parels van nummers die een echte uitdaging voor je audioset vormen. Natuurlijk is daar de sublieme track Frozen met z’n diepe bassen en directe stemgeluid. Hoor je harde s-klanken? Zakt het geluidsbeeld niet in door een gebrek aan controle over het laag? Prima muziek om het stof eens flink van je woofers af te laten blazen. Meer diepgang, vraag je? To Have And Not To Hold is je track! Ook hier wordt de vinylfanaat weer extra verwend met nog meer dynamiek.

Michael Jackson – Thriller (1982)

Hoewel je hem eigenlijk zelden tot nooit meer hoort tijdens shows, is Thriller van Michael Jackson nog steeds een van de meest dynamisch klinkende albums die wijlen The King Of Pop ooit heeft uitgebracht. Het liefst de vinylversie of een vroegere CD, want de vele remasters uit de jaren ’90 en de ‘zeroes’ zijn compleet plat gecomprimeerd. Met de originele versies geniet je volop van verfijnde percussie, veel micro- en macrodynamiek en niet te vergeten simpelweg tijdloze muziek. Voorkeurstracks voor het beste geluid zijn Beat It, Human Nature en The Lady In My Life. En natuurlijk de titeltrack, alleen omdat ‘ie nog steeds heel gaaf is.

Lees ook: de 20 best klinkende albums allertijden >>

The XX – XX (2009)

Jamie XX en de zijnen produceerden het debuut van het collectief The XX, dat in 2009 onder dezelfde albumtitel het levenslicht zag. Hoewel de plaat zeer verschillende dynamieken herbergt (van zeer matig tot erg goed), is het eerste officiële werk van de indie elektronische rockers over het algemeen niet te versmaden en zal de plaat je verrassen met fijne tracks, een mooie brede stage, afwisselende grove en fijne dynamiek en voor de basliefhebbers een putdiep laag in de tracks Shelter en Fantasy.

Loreena McKennit – An Ancient Muse (2006)

New Age meets World Music. De zoetgevooisde Loreena McKennit vermengt graag uitheemse instrumenten met haar herkenbare sopraanstem. De niet aflatende Keltisch-georiënteerde vocalen werden op dit album vermengd met invloeden uit Griekenland, Turkije, het Midden Oosten en het Verre Oosten. Een goede hifiset is in staat om de enorme gelaagdheid in de muziek feilloos weer te geven en luister maar op een track als The Gates Of Istanbul of het betoverende Caravanserai of je alle uitheemse instrumenten zoals de kanun, de bouzouki, de oud of de lier kan plaatsen in het geluidsbeeld.

Janine Jansen – Vivaldi: The Four Seasons (2004)

Weinig klassieke werken appelleren meer aan een groot publiek dan Antonio Vivaldi’s Vier Jaargetijden. Muzieklabel Decca bracht het werk in 2004 uit op cd, uitgevoerd door een sterk ensemble met Janine Jansen in de hoofdrol. Het karakteristieke geluid van haar in 1727 door Stradivarius vervaardigde viool geeft het werk een geheel eigen gezicht, dat door de fraaie mastering goed tot z’n recht komt op een zorgvuldig samengesteld hifisysteem. Ervaar stage, verfijnde dynamiek, akoestiek, timbres en tempo zoals het bedoeld is door de uitvoerende artiesten.

Massive Attack – Heligoland

Massive Attack heeft ook andere nummers gemaakt dan Angel, heren demonstrateurs! Bijvoorbeeld dit fraaie album uit 2010. Hoewel Heligoland op vinyl nog meer dynamisch bereik herbergt dan de digitale versie, klinkt het album nog steeds prima en divers. Elektronische muziek aangevuld met een heuse sterrencast van gastartiesten. Zoals de track Flat Of The Blade met Guy Garvey (Elbow) op zang, of Hope Sandoval (o.a. Mazzy Star) op het voor fans van de Britse serie Luther bekende nummer Paradise Circus. Prettig afwisselende muziek met een mooi gelaagde opbouw in enkele tracks.

Ayreon – Actual Fantasy Revisited (2016)

Veel werken van Arjen Anthony Lucassens Ayreon klinken al erg goed, maar de in 2016 opnieuw op vinyl uitgebrachte herbewerkte versie van zijn solo projectplaat Actual Fantasy is echt wonderschoon geproduceerd. Space en progressieve klanken, vermengd met samples, toetsen en een overweldigend goed geluid. Onterecht was de originele versie van Actual Fantasy uit 1996 al één van de minder succesvolle albums van Ayreon, maar iedereen die metal, rock en muziek met een verhaal een warm hart toedraagt en een platenspeler bezit zou deze persing eens moeten beluisteren.

Tears For Fears – Seeds Of Love (1989)

Nog zo’n album uit de jaren tachtig die het genieten nog steeds waard is. The Seeds Of Love van Tears For Fears bracht niet alleen enkele bekende klassieke hits voort, maar klinkt in de originele uitvoering op cd en vinyl ook nog eens erg goed. Niet de latere commerciële geremasterde versies, die een stuk minder dynamiek herbergen. New wave werd vermengd met alternatieve popmuziek, invloeden van indie, punk en zelfs europop werden door de band met diverse gastartiesten prima vervuld. De rijke arrangementen en een fraaie dynamiek komen vooral op tracks als Woman In Chains, Advice For The Young At Heart en Famous Last Words erg sterk naar voren.

Talk Talk – Spirit Of Eden (1988)

Spirit Of Eden paste niet echt in de lijn van eerdere werken van Talk Talk. Het vele toetsenwerk waarmee Mark Hollis en zijn band de hitlijsten bestegen maakt op dit album plaats voor meer fysieke instrumenten, uitgerekte soundscapes en progressieve klanken. Minder toegankelijk voor het grote publiek, maar des te intenser om goed naar te luisteren. Van elektropop naar post-rock, waarbij Talk Talk een uiterst dynamisch geluid produceerde. Van diepe percussie, ruimtelijk geplaatste gitaren en vocalen die op een goede set recht voor de luisteraar staan blijft deze klassieker een genot om naar te luisteren. En dient de plaat meteen als referentie.