De Duetto 40th is het kleinste model uit de Magellan-familie die Triangle uitbracht ter ere van z’n grote jubileum. Maar dit luxebeest hoeft niet onder te doen voor zijn grotere broers…
Triangle is een van de grotere namen uit de Franse hifi, met meer dan veertig jaar onder de riem als luidsprekerbouwer. Inmiddels ligt die verjaardag al even achter ons, maar het feestje is nog niet voorbij. Om z’n jubileum te vieren bracht Triangle een reeks 40th Anniversary Editions uit, waaronder ook van de vier modellen in de hoogste Magellan-familie. In deze review kijken we naar de kleinste, de Magellan Duetto 40th Édition Anniversaire. Het gaat hier om een 2-wegsmodel, die door het grotere formaat niet echt een boekenplankspeaker meer genoemd mag worden. Zoals je tegenwoordig wel vaker tegenkomt, is het wel een groter exemplaar dat eerder op een stand thuishoort. Zo’n standmount – zoals de Britten het noemen – belooft het beste van beide werelden: het is visueel subtieler dan een grote toren, maar door het grotere kastvolume levert het dieper laag dan een klein boekenplankmodel.
Triangle is een sterkhouder in het budgetsegment, zowel met passieve als actieve modellen. De Magellan Duetto 40th Édition Anniversaire zit echter aan de bovenkant van het assortiment en kost 5.999 euro per paar. Het bedrijf met hoofdkwartier in het Noord-Franse Soissons biedt daarbij bijhorende S08-stands met een voet in de vorm van een halve cirkel die passen bij het luxueuze look van deze speaker. Die hebben we niet aangevraagd bij deze test, maar afgaande op marketingmateriaal vormt Duetto en stand een mooi geheel.
Somptueus afgewerkt
Franse luidsprekers hebben een zekere reputatie als het gaat om design. Denk maar aan wat Focal of Elipson presenteren, beiden durven ver buiten de lijntjes te kleuren als het gaat om designconventies in de audiowereld. Triangle is vergeleken met sommige landgenoten misschien een tikje conservatiever als het gaat om het lijnenspel, maar excelleert wel op gebied van afwerkingen. Ook de Duetto kun je in drie mooie kleurstellingen krijgen, waarvan zwart de meest traditionele is. De Golden Oak-fineer mag zeker gezien worden, maar de fraaiste is wat mij betreft toch Shadow Zebrano. De testspeakers waren in deze finish afgewerkt; het is een complexer ogende afwerking met een roodbruine fineer met daarin zwarte lijnen en afgewerkt met meerdere lagen vernis. Het heeft iets echt weelderig. Misschien is deze afwerking niet iedereen z’n ding, maar dat het luxe uitstraalt is moeilijk te ontkennen.
Zoals je zou mogen verwachten op dit prijspunt is de speaker tot in de puntjes piekfijn afgewerkt. De finish is foutloos aangebracht, waardoor de Deutto langs alle kanten er prima uitziet. Zelfs de achterkant. Daar vind je een metalen plaat die aankondigt dat het gaat om een Anniversary Edition, en valt het oog op forse dubbele luidsprekerterminals. De Duetto is helemaal klaar voor bi-wiring/amping, voor wie dat wil.
Helemaal minimalistisch, zoals Triangle de Magellan 40th-speakers zelf beschrijft, dat is wat kort door de bocht. Maar de Duetto is zeker geen hoekige, schreeuwerrige verschijning. De bolle zijkanten – ook akoestisch handig om staande golven te vermijden – geven het een zachter profiel, ook als je hem langs de zijkant bekijkt.
Als je een Duetto 40th optilt, heb je wel wat gewicht te torsen. Bijna 17 kg, wat niet de zwaarste standmount-speaker is dat ik ooit op bezoek kreeg – maar nu ook niet te versmaden is. Met dank aan de compositietwanden die bestaan uit meerdere lagen van 3 mm dikke vezelhout, plus de uitgebreide verstevingen intern. Die maken de behuizing behoorlijk inert.
Met een kabel of twee van AudioQuest
Net zoals de meeste luidsprekerbouwers heeft Triangle geliefde technieken die het regelmatig toepast. Een daarvan is het monteren van een tweeter diep in een hoornvormige waveguide (met een heel kunstig patroon rond de rand, trouwens), een ander is het plaatsen van de basreflexopenening aan de voorkant. Dat laatste is tegenwoordig ongewoner, want het doet een speaker vanuit de luisterzetel bekeken iets drukker ogen. Hier valt het mee. De speaker is vrij groot en Triangle koos voor twee kleinere openingen in plaats van één grotere. Wil je daar niet op kijken (en op de opvallende hoornconstructie), dan heb je nog altijd de meegeleverde frontjes. Ook mooi.
Een voordeel van de keuze voor basreflexen vooraan: de Duetto 40th is minder gevoelig voor de plaatsing ten opzichte van de achterliggende muur. Ze bezitten bovendien een betrekkelijke brede sweet spot. Ik draaide ze slechts een beetje in, wat de ruimte al egaal vulde. Je moest niet per se in de sweet spot zitten om het gevoel te krijgen dat je alle detail meekreeg. Dat is gezinsvriendelijk, niet alleen de broodwinnaar hoeft muziek in de beste kwaliteit te aanhoren. Toch is de Duetto 40th wel een echte audiofiele speaker, die bij een sterke toe-in een meer gefocuste luisterervaring zal bieden.
De gebruikte tweeter, de TZ2900, is speciaal voor de Magellan 40th-reeks ontworpen. Het gebruikt een dome uit magnesium, een heel licht materiaal. Dit onderdeel kun je zelf amper zien, want a) het zit diep in de hoorn en b) er net voor monteerde Triangle een puntige phaseplug die lineairiteit van de tweeter moet verbeteren. De meeste merken zeggen niet echt veel over de kabels die ze intern gebruiken, onder meer voor de verbinding tussen de cross-over en de verschillende drivers. Triangle wel. Voor de Magellan 40th-lijn werd aangeklopt bij Audioquest,
Worden geen compromissen gemaakt
Voor een Brits blad heb ik een tweetal jaar geleden de Magellan Cello 40th getest, een vloerstaander in ware Triangle-traditie (lees: met een aardige portie drivers). Die luistersessie ligt natuurlijk ver in het verleden, wat vergelijkingen moeilijk maakt. Maar toen de Duettos arriveerde, leefde er wel nieuwsgierigheid naar in welke mate de compactere Magellan-speaker de herinnering aan die flinke torens zou oproepen. Het is niet echt een spoiler, maar toch: terugblikkend zou ik stellen dat ik meer genoten heb van de Cello 40th dan van het grotere model, misschien wel omdat ze beter pasten binnen mijn ruimte. De indruk was vooral dat de kleinste Magellan niet een compromismodel was, zoals het soms wel kan zijn bij de instapper in een reeks.
Wat als aansturing? Om deze weergevers te beluisteren heb ik zowel een Primare-systeem (een PRE35 en A35.8-eindtrap) als de Musical Fidelity Nu-Vista 600.2 opgesteld. Toevallig zijn dat net twee merken waarmee Triangle zelf nauwer samenwerkt. Met name met Musical Fidelity zie je speakers van het bedrijf wel vaker op shows met elkaar gedemonstreerd worden, zoals op de voorgaande High End München-show. Dat zal wellicht ook zo zijn op de komende editie van het Dutch Audio Event, aangezien distributeur Highend Music zowel Triangle als Musical Fidelity verdeelt en zegt van plan is ze samen op te stellen.
De Britse jazz-formatie The Sorcerers huwen graag averechtse jazz met allerlei ongewone invloeden en samples, en daarom duiken ze wel vaker op in de testplaylists. Op ‘I Too Am A Stranger’ lijken oude kungfufilms uit de jaren zeventig de voornaamste inspiratiebron, wat een heel aparte maar toch boeiende luistersessie opleverde. Het album streamend vanuit Roon naar de PRE35 (met DM36 DAC-kaart) zet die lichtje schelle xylofoon in de schijnwerpers bij ‘He Who Kills With One Leap’, maar het is vooral de volheid van de weergave die een goedkeurend knikje oplevert. Dat is er ook bij het draaien van de oude soundtrack van ‘Little Miss Sunshine’ van Devotchka. Bij Triangle denk je misschien aan zacht, afgerond hoog en veel aandacht voor het middengebied, maar de Duetto laat zich ook niet onbetuigd bij het neerzetten van een strakke beat bij ‘First Push’. Het gefluit hangt daarbij heel fris in de lucht, de tweeter-en-hoornconstructie zorgt voor een egale spreiding in de kamer. Het is een goed uitgekozen evenwicht waardoor je niet gauw denkt: had ik maar een vloerstaander gekocht.
De progrock van The Pineapple Thief wisten de Triangle-speakers opnieuw uitgestrekt in de kamer te plaatsen, een knappe weergave van de vocals van Soord op ‘Put It Right’. De open gitaarakkoorden hebben een echte gave korrel en doven langzaam uit, wat het nummer echt groots doet klinken. Bij het snellere ‘Rubicon’ is er zowel de controle als snelheid om het nummer meeslepend te doen klinken, zonder dat de complexiteit in de vele lagen kwijtraakt. Dat deze Franse speakers prima geschikt zijn voor het genre blijkt nog eens als wordt overgeschakeld naar Godspeed You! Black Emperor en hun ‘Babys in a Thundercloud’. Weer een typisch dreunend nummer van de Canadese groep, met een dromerig karakter dat de Duetto 40th geslaagd overbrengt, met een echte wall of sound die je misschien door die weelderige afwerking niet verwacht. Een massa distortion neerzetten en toch ook de andere instrumenten hun plek geven, dat kunnen ze echter probleemloos. Een mooie eerste luistersessie met het Primare-systeem.
Nog beter met buizen
De overstap naar de Musical Fidelity Nu-Vista 600.2 leverde wel een opmerkelijke observaties op. Zo bleek het vloeiende, met buizen verrijkte karakter van die potige versterker nog beter te passen bij de Triangles. De Primare-set was goed, maar hier werd ik nog meer aangemoedigd om te blijven luisteren. Ja, dit was wel een heel goede match. Het gaat dan niet zozeer om vermogen – de Ncore-modules van de A35.8 leveren zonder twijfel voldoende watts voor deze makkelijker aan te sturen speaker – maar om een stukje kleuring dat zorgde voor een echte ‘klik’. In voorgaande review van de Musical Fidelity-versterker staan trouwens ook impressies met de Triangle-weergevers, dus het is wel de moeite waard om even op die link aan begin van deze alinea te klikken.
Als ik dan even terugkeer naar het ‘NO TITLE AS OF 13 FEBRUARY 2024 28,340 DEAD’-album van GY!BE is nog altijd hetzelfde massieve, dreunende karakter te horen, maar de geluidsmuur bezit meer massa en het immersiegevoel is sterker. Dat streepje warmte erbij van de MF is subtiel, maar wel merkbaar.
Heel mooi wordt het met ‘Birds/While We Wait’ van het fonkelnieuwe live-album van Dominique Fils-Aimé. De nummers van de Québécoise met Haïtiaanse roots hoor je wel vaker op hifi-shows, terecht, want ze beschikt over een mooie stem. Deze live-registratie op het jazzfestival van Montreal mag er zeker zijn, het zet de stem van Fils-Aimé heel mooi in the picture. Dat is zeker zo op de Duetto 40th, speakers die op z’n Frans veel aandacht besteden aan de vocale frequenties. Maar het is, opnieuw, het totaalplaatje dat overtuigt. Het galmende, bijna ijle ‘Big Man/Freedom’, het was indrukwekkend. Dat je in de zaal naar een liveoptreden zit te luisteren, dat stukje gewenste misleiding lukt deze combinatie absoluut.
Conclusie
De Magellan Duetto 40th bleken ergens een set witte raven. Je verwacht van de instapper, zelfs bij een high-end lijn, niet altijd de allerbeste prestaties. Er is altijd een ‘maar de vloerstaander gaat beter’-gevoel zijn. Dat is er veel minder bij deze Triangle met z’n evenwichtige klank en goede laagprestaties. Het is een speaker die een kritische luisteraar kan overtuigen maar ook uit de voeten kan met genres die je eerder voor de beleving opzet. Een veelzijdige én verfijnde luidspreker dus, die je helemaal beloond als je het koppelt met de juiste versterker en bronmateriaal.
Triangle Magellan Duetto 40th
5.500 euro | www.highendmusic.nl
Beoordeling 4,5 op 5
