Musik
Voor de goede orde schrijf ik het er iedere keer maar weer bij; de luidsprekers draaien enige tijd in mijn systeem mee alvorens ik gericht ga luisteren. Dat is gebeurd met gebruikmaking van de standaard aanwezige Siltech Classic LS88 luidsprekerkabels en de bij de luidsprekers geleverde jumperset. Gedurende het kritische luisteren ben ik overgestapt naar de meegeleverde Audiodata LS-Premium luidsprekerkabels met aan de versterkerkant single wired banaanaansluitingen en aan de luidsprekerkant bi-wired banaanconnecties. Deze referentiekabel van Audiodata is opgebouwd uit 15 individueel geïsoleerde geleiders die het monteren van de connectoren tot een tijdrovend karwei maken. Hierdoor wordt deze kabel enkel afgemonteerd door Audiodata geleverd. De beschreven indrukken zijn opgedaan tijdens het luisteren met de LS-Premium kabels. In vergelijking met de single-wire Siltech Classic plaatst de bi-wire LS-Premium wat verder de kamer in en (daardoor?) wordt het karakter van de luidspreker fractioneel nadrukkelijker gepresenteerd.
Ik ben zo’n recensent die uitgebreid de tijd wil nemen om naar nieuwe componenten te luisteren en er hebben dan ook heel wat luistersessies plaatsgehad. Beschrijven doe ik er echter maar twee omdat in die beide sessies eigenlijk alles gezegd wordt. Het eerste kritische luisteren vindt plaats kort na een live concert van de Canadese Holly Cole dat ik gedurende een lang weekend Duitsland in Karlsruhe in een akoestisch fraaie ruimte bij heb kunnen wonen. De eerste klanken van het openingsnummer, waarmee ze ook het concert begon, vullen de kamer al wanneer ik me bedenk dat dit misschien niet zo eerlijk is tegenover deze speaker. Tenslotte ligt de live impressie nog vers in mijn geheugen. Mijn bezorgdheid blijkt overbodig want vrijwel tegelijkertijd wordt de gedachte weggespoeld door het geluid. Ik word weer meegevoerd door de uit Martinique afkomstige ‘Heatwave’, geniet van Cole Porter’s ‘Too Darn Hot’ en laat me van de zomerhitte de herfstmelancholie intrekken door het prachtige ‘God Only Knows’ waarin de vroegere hit van de Beach Boys nog maar nauwelijks te herkennen is. Onwillekeurig vergelijk ik wat ik hoor met het concert. Ook al weet ik dat een vergelijking eigenlijk onmogelijk is.
Het meest in het oor springende verschil is dat de violen, die er in de zaal niet bij waren om het combo te ondersteunen, het geheel wat zoeter en vloeiender maken. Gedurende het luisteren valt het timbre me op. De vleugel, de elektrische bas, het drumstel, de fluit en de saxofoon; ze klinken allen even natuurlijk. Patricia Barber’s piano wordt levensgroot geportretteerd in ‘Autumn Leaves’. Niemand hoeft er aan te twijfelen dat het hier om een vleugel gaat. Evenmin hoef ik mijn ogen open te doen om te weten dat het hier om een monitor luidspreker gaat; het vrije, open geluid in combinatie met de sterke plaatsing zegt voldoende. De weerstand die de vingers van de bassist ondervinden bij het glijden over de snaren wordt minutieus weergegeven. Helder, transparant en analytisch zijn de woorden die bij me opkomen. In mijn aantekeningen staat er nog iets achter analytisch. Pas later kan ik het ontcijferen; wel muzikaal. Met een uitroepteken. Mijn eigen Concerto’s zijn wat warmer in het hoge midden en het hoog. Het maakt dat in het laatste nummer van de CD van Silje Nergaard - een Noorse zangeres wiens stem mij sterk aan die van de Britse zangeres Stacey Kent doet denken - de baby geluidjes wat duidelijker tot hun recht komen dan via mijn eigen speakers. Puntje extra voor de verstaanbaarheid. De volgende zangeres op deze ‘Ladies Night’ luisteravond is een zangeres die ik heb leren kennen dankzij Jan Luijsterburg, één van HiFi.nl’s muziek recensenten. De Partout’s laten de emotie in Eddi Reader’s stem in ‘My Love Is Like A Red Red Rose’ en ‘Ae Fond Kiss’ dermate goed overkomen dat mijn ogen verontrustend beginnen te prikken. Doordat ze omgeven worden door minder gevoelige nummers houd ik het binnen droog terwijl buiten de regen tegen de ramen tikt. We zitten weer in het HiFi seizoen bij uitstek.
Dat ze qua Pace, Rhythm And Timing zeker niet voor mijn referentie onder behoeven te doen bewijzen ze tijdens één van de latere luistersessies wanneer ik van Sting ‘Never Coming Home’ draai. Sommige muziekstukken kunnen overweldigend overkomen wanneer ze op een systeem afgespeeld worden dat daartoe in staat is. ‘Somewhere’ van Barbra Streisand is bijvoorbeeld zo’n nummer en de Aachener Partout zet ook in de onderste regionen een indrukwekkende prestatie neer. Zeker wanneer de betrekkelijk kleine diameter van de midden/laagtoner daarbij in aanmerking genomen wordt. De GamuT bouwt het stuk genadeloos op maar de speaker geeft geen krimp. Ook voor de tweede test in de categorie overweldigend - Maag’s interpretatie van Mendelssohn’s ‘The Hebrids’- slagen de beide weergevers met vlag en wimpel. De opnameruimte wordt volledig afgebeeld en er is druk die het aanzwellen van de branding suggereert. De grote stage die de D200 neer kan zetten ondervindt geen enkele belemmering door de tussenkomst van de Partout; breed, diep en hoog is hij. ‘Hut Ab’, Peter Schippers! “Let’s Get It On, Count!” roept Sammy Davis Junior en vervolgens klinkt ook Basie’s swing geloofwaardig over deze Duitse weergevers. ‘You’re Nobody Till Somebody Loves You’, in een arrangement van Quincy Jones, swingt zoals alleen Basie’s bigband dat kan. In combinatie met Sammy klinkt de Count meer ontspannen dan ik hem ooit met andere solisten gehoord heb. Dat wordt vooral duidelijk in ‘The Girl From Ipanema” waarin het felle en droge knippen van de vingers gevolgd wordt door een lange nagalm. Ik zie de Braziliaanse dame in kwestie heupwiegend voorbijlopen waardoor ik de verleiding niet kan weerstaan om met Davis Jr mee te zingen; “Kong Kong, Tsjiekie Tsjie, Kong Kong”.
