En om dan even in een heel ander genre te belanden kies ik voor het fameuze live concert van Chet Baker in Tokyo waar hij op 14 juni 1987 in Hitomi-Kinen-Kodo begeleid wordt door de Duitse pianist Harold Danko en onze landgenoten Hein van der Geyn en John Engels op respectievelijk bas en drums. Iedere keer weer vind ik het moeilijk om een nummer te kiezen uit dit totale aanbod van bijna twee uur muziek, verdeeld over twee CD’s. Dus wat doe ik? Ik laat het hele concert van voor tot achter uitspelen. Op de zondagmiddag dat ik dat doe ben ik in een melancholieke bui en dan raken mij songs als Almost Blue van Elvis Costello, My Funny Valentine van Rodgers & Hart, I’m A Fool To Want You van Wolf/Herron/Sinatra en For All We Know van Coots & Lewis het sterkst. Toevallig nummers waarin Chet zowel zingt als trompet speelt. Ook deze muziek in kleine bezetting klinkt subliem via de Triangles. De ambiance, de interactie met het publiek, de wijze waarop de vier musici met elkaar interacteren. Het wordt blootgelegd door de Triangles, een handje geholpen door de Unison Research P70 buizenversterker en de Esoteric SA-10. Misschien valt het u op dat ik hier niet praat over audiofiele parameters als diepte, detaillering etc. Dat is dan ook niet wat tijdens het luisteren bij me opkomt. Ik zit gewoon in die zaal in Japan en beleef het concert.
Pas wanneer ik van de SA-10 overschakel naar zijn duurdere familieleden – de Esoteric P-05 (SA)CD drive en de Esoteric P-07 DAC – die tijdelijk bij mij logeren dwing ik mij om kritischer te luisteren. Ik doe dat met de eerder genoemde songs met Chet als zanger en trompettist. Nu is het geluid voller en (nog) ruimtelijker terwijl ik iedere mondbeweging van Chet kan volgen. Het feestje komt echt op gang op het moment dat ik de schijf vervang door Aurora van de gelijknamige groep bestaande uit één van mijn favoriete drummers Peter Erskine, Marty Krystall op tenor saxofoon/bas klarinet en Buell Neidlinger op akoestische bas. Ook nu draai ik de hele CD, als was het een live concert. Het trio staat live voor me. Met de zinderende bekkens, de realistische klappen van de snare drum, de ademende blaasinstrumenten met hun felle uithalen. Als vinyl liefhebber ben ik dan benieuwd wat dit zwarte goud daar tegenover kan zetten. Welnu, dat blijkt van een gelijk niveau te zijn. Zeker nu ik tijdelijk de beschikking heb over de ASR Basis Exclusive in de 2010 uitvoering in de vorm van het demo exemplaar van de fabrikant zelf. Diegenen die denken dat vinyl niet in staat is om echte dynamieksprongen weer te geven moet deze phono eens beluisteren. De Triangles laten feilloos horen dat in combinatie met de TW Acustics Raven Two draaitafel met de Goldenote B5 Titanium arm met Jan Allaerts Eco S MC element en de SME 309 arm met Clearaudio Discovery MC element analoog wat dat betreft niet onderdoet voor de digitale Esoterics.
En dat qua timbre, gewicht, vloeiendheid, natuurlijkheid en muzikaliteit het zwarte goud in mijn oren nog steeds de voorkeur geniet laten de Triangles horen bij het draaien van Chet Baker’s Chet op 180 gram vinyl en Janis Ian’s Breaking Silence, eveneens op 180 gram vinyl, toevallig beiden op het label Analogue Productions. Uiteraard heb ik ook andere muzieksoorten gedraaid in de vele daaropvolgende luistersessies waarin ik de Triangles in heb kunnen zetten. Ongeacht of het nu rock, pop, singer songwriter, blues, soul, klassiek of techno was, iedere muzieksoort kwam tot uiting zoals de producer van de desbetreffende schijf het bedoeld moet hebben. Om het nog even vanuit een andere hoek te belichten; mijn echtgenote heeft al heel veel verschillende componenten beluisterd. Op het moment dat ze deze meer dan manshoge luidsprekers voor het eerst hoort zegt ze; “Volgens mij heb je de ultieme luidspreker nu gevonden”. Ik zou het zelf niet beter kunnen formuleren.
