De Audio Technica AT 95E stond bij 2,2 gram optimaal in de groef en bood daarbij een pittige, up-front presentatie met het zwaartepunt in het hoge midden. Daardoor werden de felle drumklappen van de Peter Gabriel track In Your Eyes benadrukt, terwijl de grommende bas wat onderbelicht bleef. De zang klonk goed; open, gearticuleerd en met een goede overdracht van Peter Gabriel`s typische gekwelde voordracht. Het opvallend heldere, impulsieve karakter van de AT95E zou bij bloom-arme system kunnen omslaan in prikkerig maar dat was niet het geval met de NAD C552 en PP3 als bron-support. Met We Get Requests als vinylvoer klonken de cymbal-tikken kristalhelder; klasse. Het strijk- en plukspel van Ray Brown maar ook zijn gehijg en gesteun kwamen uitstekend uit de verf.
De AT 95E liet duidelijk horen, uit welke stal het komt want het bekende moving-coil familielid OC9 is een ware meester in het uitdiepen van dergelijke geluiden. Het is een knap maar enigszins kritisch ontwerp wat in de juiste context voor indrukwekkende resultaten kan zorgen. De PP3 phonotrap is een zeer goede partner, de RB100 toonarm niet helemaal; een RB 250 zal qua effectieve massa en energie-afvoer een nog betere aftast-partner zijn. We blijven in Japan. De Nagaoka MM321EB die in z`n sas was bij 1,9 gram naalddruk, nestelde zich qua presentatie comfortabel tussen de Ortofon en de Audio Technica met vloeiende, open en pittig klinkende percussie (In Your Eyes). Ten opzichte van de Ortofon klinkt de MM321EB een stuk opener maar helaas gaat die openheid gepaard met een vrij sterke sibillance (s & t klank) nadruk, meer dan dat van de AT95E. Het laag is beter dan dat van de Audio Technica, zowel qua rijkdom als `push` terwijl Peter Gabriel`s zang beter verstaanbaar was. Bij You Look Good To Me was de cymbal-weergave met de MM321EB de meest verfijnde van de groep. De piano werd meer in de diepte afgebeeld terwijl het `walking-bass` spel van Ray Brown voor een even grote grijns op het gezicht van de auteur zorgde, als de Grado Black. Bij de MM321EB was dat vooral vanwege de goed overgebrachte speelse muzikale kwinkslagen, bij de Black dankzij de meeslepende laagweergave.
De Goldring Elektra werd ingebouwd en deed zijn ronden optimaal bij 2,1 gram. Toen de LP So op het vilt lag, moet de Elektra hebben gedacht: de eerste klap is een daalder waard want het Britse ontwerp zette meteen krachtig en zelfverzekerd in. Een royale, behoorlijk open en stabiele presentatie; de weergave stond als een huis -net als met de Black maar met meer ruimtelijkheid en minder bloom. Bij Peter Gabriel`s zang werd een goed evenwicht bewaard tussen expressiviteit en articulatie, met een lichte maar geenzins storende sibillance-nadruk. Met name het drumspel werd bovengemiddeld goed bedeeld maar van groter belang is het feit dat de Elektra als enige van de vijf de achtergrondzang goed belicht, zelfs met een heel redelijke dieptestaffeling. Bij You Look Good To Me sprong het pianospel eindelijk vanaf de eerste tel in het gehoor. De bas bromde minstens zo geloofwaardig als met de Black, al had het niet het gewicht wat het met de Grado meekreeg. De drums klonken droog, gearticuleerd en luchtig; niet slecht. Helemaal niet slecht want uitgewogen en muzikaal meeslepend.
Tijd voor de Tonar, die zijn voet het hardst neerzette bij een optimale naalddruk van 2,55 gram. Dit is een zogeheten `kissing cousin` van een Goldring en er waren familieovereenkomsten hoorbaar, maar ook aardig wat verschillen. In Your Eyes klonk wat softer, zelfs wat omfloerster dan met de Elektra maar met een fraaie tonale coherentie en een goed te volgen baspartij. De zangweergave was zelfs uitstekend; een duidelijk overgebrachte emotionele lading en minimale sibillance-nadruk. In het hoog hield de Birdy het sneller voor gezien dan de andere kandidaten maar daardoor is het meteen een minder kritisch element voor budget-systemen. Lucht en fijndetail werden duidelijk onderbelicht maar desondanks scoorde de Birdy op de punten achtergrondzang en muzikale samenhang bijna even goed als de Elektra. Swing en intertonale ritmiek kwamen goed tot hun temporale recht. Alhoewel de Birdy de resolutie van de AT95E of de MM321EB miste, was het meer `fun` om naar te luisteren, al legde de kanariegele groeftaster het ook op zijn sterktste punten af tegen de Elektra en de Black. De Bridy mag dan geen hoogvlieger zijn, het is muzikaal overtuigend.
