Dag 4 - Woensdag 28 januari

How I killed a saint
Uit Macedonië, gefilmd in politiek zeer spannende tijden door de jonge filmmaakster Teona Mitevska, geproduceerd door haar zus en hoofdrolspeelster Labina. Beide dames waren aanwezig en verzochten het publiek op fluisterstem vooral ook hun kritiek kenbaar te maken. Als een jonge vrouw uit Amerika terugkeert naar haar door conflicten verscheurde landje komt ze er geleidelijk achter dat haar broer Kokan is veranderd in een nationalistisch vrijheidsstrijder. Hij haat de NAVO, en we zien hem al in de openingsscène een moord plegen. Hij wil een `heilige` ombrengen, en brengt zijn zus hiermee in een lastige situatie. De film wil geen positie innemen en loopt over van goede bedoelingen. Een overtuigende film wil het echter niet worden, de personages komen niet echt tot leven.

Schultze gets the Blues
Films waarom gelachen kan worden zijn dit keer niet erg talrijk. Schultze is echter naast innemend ook erg grappig, op een gortdroge manier. Veel mensen waren daar op af gekomen, wat me als achterburen een stel luidruchtige tieners opleverden die de hele film lang luidruchtig aangaven dat ze er helemaal niks aan vonden. Dat en een andere buurvrouw die hele vieze geluiden maakte met haar verkouden neus wisten me zelfs niet van het geniet af te brengen. Schultze is een alleenstaande dikke ex-mijnwerker. Zijn dagen worden in rust gevuld met bier, vissen en de accordeon, alles samen met een paar maten. Als Schultze op de radio een zydeco-deuntje hoort verandert dit zijn leven. Hij speelt het na op zijn accordeon, maar zijn omgeving hoort liever zijn polka`s. Het brengt hem tot een reis naar Louisiana. Luchtige film op prettig kabbeltempo, vol met mooie details.

Spring, summer, autumn, winter and...spring
Ik schreef het in mijn stukje over de dvd The isle: de nieuwe film van de Koreaan Kim Ki-Duk wordt zijn doorbraak naar een groter publiek. De gewelddadige momenten die het kijken naar zijn eerder werk tot een nogal pijnlijke ervaring maakten ontbreken in deze film. De sfeer is sereen, bijna meditatief. Wel gaat het nog steeds over de essentie van het leven, de ambitie is er niet minder op geworden. Zoals de titel al aangeeft staat het cyclische karakter van het leven centraal, aan de hand van de seizoenen. Het verhaal speelt net als The isle op het water, misschien wel hetzelfde fotogenieke meer. Nu geen piepkleine drijvende vissershuisjes, maar een drijvende boeddhistische tempel, bewoond door een monnik en een jongentje. In het eerste deel, lente, leert het kind dat wrede spelletjes met levende wezens grote consequenties hebben. Hij bindt steentjes aan een vis, een kikker en een slang. Dat vindt hij grappig, maar de beestjes kunnen er slecht tegen. In de zomer is de jongen bijna volwassen, en leert de obsessionele kracht van de liefde kennen. Ik zal verder niets verklappen van het prachtige verhaal, dat moet u echt zelf ontdekken, want dit is een ongelofelijk mooie film die iedereen moet gaan zien. Woorden zijn weer schaars, maar de beelden totaal overrompelend. Tussen de overdaad aan prikkels in het volle festivalprogramma weet Kim de emoties nog diep te raken. Hij is zowaar een publieksfavoriet geworden, en dat zonder aan impact in te boeten. Een hoogtepunt.

Code 46
We hebben 24 hour party people en In this world nog maar koud achter de kiezen of daar is alweer de volgende film van Michael Winterbottom. Saai wordt het nooit, want iedere film is weer helemaal anders. Code 46 is een soort science fiction liefdesverhaal, dat grotendeels speelt in Shanghai. Ziet er vanaf de credits fantastisch uit, zonder aan grootse effecten te doen. Prachtig acteerwerk van Tim Robbins en Samentha Morton. Gerichte inzet van virussen en het wissen van geheugen maken het emotionele leven in de overvolle stad erg stuurbaar. Big brother is alom aanwezig. Verzekeringsexpert William kan gedachten lezen door een `empathievirus`. Hij onderzoekt een bedrijf waar de felbegeerde paspoorten (`papellen`) om in de stad te komen, gestolen worden. Hij verdenkt Maria, maar wordt ook ernstig verliefd op haar. Dat maakt zijn werk er niet gemakkelijker op. Waarschijnlijk kwam het door Spring, summer etc. die ik net voor deze film zag dat ik niet erg diep geraakt werd. Ik later dat nog eens uitzoeken door hem nog eens te bekijken.

Uzak
Ja, daar had ik ook nog een kaartje voor. Veel positieve verhalen gehoord over deze film in het besneeuwde Istanbul, winnaar van de juryprijs in Cannes. Ik vond het zonde de film in mijn volledig uitgeputte toestand nog te gaan bekijken. Dat zou hem onrecht doen, en hij wordt toch binnenkort uitgebracht in Nederland. Dus hopelijk later nog eens meer over Uzak. En nu naar bed!