Tijdens het luisteren naar Fits ya Good op het album Bryan Adams Unplugged viel het mooi gedefinieerde laag meteen op. Ook viel opnieuw het mooie stereobeeld op. De plaatsen van de instrumenten en de gelaagdheid, de diepte van het podium, je kunt het je inbeelden. Daarna was de beurt aan de 2 Meter Sessies van Venice. Tijdens Rivers Never Run kwamen de gitaren met veel detail naar voren, je hoorde het materiaal van de snaren. Het toetje was We`re Still Here, een nummer met veel dynamiek in de vocalen.
Met de CD Direct Amp functie uit speelde ik nog wat met de toonregeling op de versterker en werd het karakter van het timbre van de instrumenten iets anders, het stereobeeld werd iets minder uitgesproken. Helaas bleef het gedrag van de volumeknop zich herhalen. Ook het instellen van de variabele loudness mocht niet veel uithalen om vervorming terug te dringen. Wat mij betreft had de variabele loudness bovendien niet echt een toegevoegde waarde en is het meer een speeltje. Tijdens de test had ik liever de loudness knop altijd op maximaal staan en draaide ik het volume omlaag en omhoog.
De tweede test was in een kleinere huiskamer met een stel JM Lab Chorus 715, ook vloerstaande speakers, maar deze keer met veel lager prijskaartje dan de Sonus Fabers. Ook de CD-speler was van een andere klasse, een Philips CD-723. Nu wilde ik eens wat meer speakers aansluiten en er konden nog twee oude Philips 9434 DRC MKII vloerstaande speakers op groep B. Over een A/B-test gesproken…
De CD-speler ging aan: Harder to Breathe van Maroon 5. Na een tijdje spelen met de toonregeling had ik voor deze huiskamer de ideale instelling gevonden. Gek genoeg moest nu de CD Direct Amp uit en de basknop iets naar rechts met de JM Labs. Met de Philips speakers moest er iets meer laag af, maar deze klonken ook beter zonder de directe CD routing. Het voelde meer vertrouwd met speakers uit deze klasse. Ik heb echt zitten genieten van de combinatie met de JM Labs. De Philips speakers klonken ook niet verkeerd, maar waren iets minder helder met een piekje in de middenfrequenties.
Met Karma Police van Radiohead kwam daar toch stiekem even kippenvel op de armen en rug. Inmiddels had ik ook het perfecte volumeniveau gevonden waarbij de dynamiek nog recht overeind stond.
Herinneringen
Ik kon het niet laten om de platenspeler ook nog even te testen op de R-S700. Ik heb even wat oudere 'Best Of'-platen uit de jaren `70 gedraaid, van Creedence Clearwater Revival en Paul Simon, maar ook nog een jaren `80 plaat van Madonna, Like A Prayer. Met Creedence en Paul Simon waande ik me echt even terug in vroegere tijden. De R-S700 is een analoge versterker die het karakter van de platen nog laat voelen. Ik zat echt te genieten.
Tot slot
De Yamaha R-S700 is een versterker die herinneringen oproept zodra je `m uit de doos haalt. Een apparaat met vele gezichten die je vaak toelachen op de vreemdste momenten. Een apparaat dat je terug laat denken aan je jeugd, toen je nog de hele buurt kon onderhouden met je muziek, terwijl je slaapkamerraam open stond. Toen je de oude zilverkleurige versterker van je vader mocht hebben, omdat deze vervangen werd door een midiset.
Tja, zodra je je iPod dock of je Bluetooth ontvanger aansluit, sta je ineens weer met beide benen op de grond en ben je weer terug in 2012. Als je de opties van de versterker uitpluist in de manual en erachter komt dat je voor elke audiobron vele presets kunt programmeren, dan kun je toch stellen dat je in het hier en nu bent.
De Yamaha R-S700 is een versterker met karakter. Een versterker die je moet instellen met knoppen. Een versterker zoals een versterker hoort te zijn. Gewoon lekker muziek draaien en genieten.
