Eerder op de dag sprak ik tijdens de rondleiding door de fabriek met mijn begeleider Mark Raggett over de `bedoeling` die Naim aan hun sound wil meegeven. In hun visie bevindt de luisteraar zich ergens op de eerste tien rijen van de concertzaal en midden voor het podium, niet achteraan in de hoek. Volgens Naim moet je de performance kunnen `zien` en van dichtbij meemaken. Alleen op die manier deel je de opwinding van een live-performance en kan de muziek je meenemen. Of zoals ze het zelf zo prachtig uitdrukken: `it`s not a pipe and slippers way of doing things`. Op zich een duidelijk verhaal, maar het wint enorm aan kracht als je het zelf meemaakt zoals hier in de luisterruimte in Salisbury.
Aan het eind van de sessie luisteren we eerst naar naar een zeer sfeervolle live-opname van Jeff Beck. Op het album Who Else? staat het nummer Brush With The Blues. Beck pakt hierin op zijn typische wijze verrukkelijk uit met virtuoos gitaarspel dat in een oogwenk kan omslaan van ingetogen en subtiel naar `raggen met de knop op 11`. De NDS rafelt het geluidsbeeld prachtig uiteen. Opeens merk ik dat ik me een beetje stoor aan het geroezemoes van een aantal bezoekers die hun mond niet dicht kunnen houden tijdens de performance. Net op tijd realiseer ik me dat het weinig zinvol is om ze een giftige blik toe te werpen, het zit in de opname! De detaillering en het realisme zijn dus zó groot. Hierna draait Doug nog het Poco Adagio uit de 3e symfonie van Saint-Saëns, waarin de putdiepe tonen van het orgel op soevereine wijze de ruimte vullen en het orkest kamerbreed en strak musicerend voor ons zit. Een bijzonder indrukwekkend slot van de dag met een spontaan applaus van de aanwezigen als kers op de slagroom.
Conclusie
Naim is zelf de eerste om toe te geven dat ze in het verleden wel eens wat te lang gewacht hebben met nieuwe verschijnselen in de hifi. Want hoewel hun cd-spelers tot de meest muzikale op de markt behoren hadden ze er achteraf gezien best aan paar jaar eerder mee kunnen beginnen, waardoor hun niveau van digitale muziekweergave nu nog hoger zou zijn geweest. Wat streaming audio betreft behoort Naim misschien niet tot de aller-allereerste `early adopters`, maar ze waren wel een van de eersten die streaming audio op een compromisloze high-end manier benaderden.
En in de vijf jaar dat ze daarmee bezig zijn hebben ze zich op dat vlak sterk ontwikkeld. Audiofielen die hun neus ophalen voor streaming omdat ze hechten aan de cd als fysieke geluidsdrager hebben daarin op zich hun goed recht, maar ze maken een denkfout als ze zeggen dat `muziek met de computer` niet goed kan klinken of dat het `een hoop gedoe` is. Naim geeft voor beide bezwaren overtuigend bewijs van het tegendeel en de NDS is weer een nieuw, grensverleggend hoogtepunt in hun nimmer aflatende promotie van netwerkspelers als hoogwaardige audiobron.
