Het struinen door mijn eigen muziekcollectie en de ervaringen van de afgelopen weken levert me meer referentiemateriaal dan voor de lezer interessant is. Laat ik me dus beperken tot enkele sleuteltracks die je hopelijk voorzien van een goed beeld van deze combinatie.
Wat me in Sneek al opviel van deze combinatie is het wat ‘zwaardere’ karakter in het tonale beeld. Op de heldere Arabesque weergevers tijdens die show werd dat iets verbloemd, maar in mijn setup met de warmere diepere klanken van een Italiaanse set wordt dat meteen duidelijk. Hoewel het laag strak en diep (erg diep) wordt weergegeven krijgen stemmen en sublaag (akoestische gitaar en baslijnen) een enigszins aangezet karakter. Een goed voorbeeld hiervan is Fink, met de van de LP Sort Of Revolution afkomstige track Six Weeks. De emotionele klanken van Fink’s stemgeluid zijn diep en liggen wat naar achter. De klankkast van zijn gitaar krijgt een wat diepere klank mee, wat de muziek wat droeviger maakt. De plaatsing van het geluid en de rust om de instrumenten heen (audiofielen spreken vaak van ‘zwart’) zijn positieve zaken die me opvallen. In rustige tracks zoals (ja, daar is hij weer) Misty van het Tsuyoshi Yamamoto Trio met zijn felle opname –de microfoons waren in de vleugel geplaatst tijdens de opname- valt me ook op dat de draaitafel geen enkel bijgeluid produceert. Rust en stilte alom, puur muziek luisteren dus. Dat houdt in dat de toegepaste demping en microdemping in de vorm van MVSS hun werk erg goed doen. De plaat wordt goed op het draaiplateau gedrukt door de vastgeschroefde platenklem op de spindel. Ik kan me alleen deze plaat herinneren met een meer natuurlijke klank in de vleugel, meer openheid en een stuk pakkender dan de combinatie me nu voorschotelt.
Goed, over een andere boeg dan maar. Pearl Jam heeft naar mijn mening één echt hoogtepunt in hun muzikale carrière bereikt, en wel in de vorm van hun debuutalbum Ten. De track Black is een rustige grungetrack met redelijk veel dynamiek. De stem van zanger Eddie Vedder krijgt minder kleuring mee van de combinatie en loopt ook verder door de luisterruimte in. De gitaren zijn erg goed hoorbaar, van schelheid of onnatuurlijke hardheid in het middengebied is geen enkele sprake. Wel lijkt het alsof de baslijnen wat buiten de muziek vallen, doch storend is dit geenszins. Ook Alternative4 van Anathema (helaas het enige op vinyl verkrijgbare album van deze band) komt prettig op me over. Als de stem van Vincent Cavanagh op indringende wijze mijn weergevers uit wordt getoverd kan ik deze goed herkennen en de daaromheen opgebouwde stage, zij het ietsje meer naar achteren geplaatst dan ik gewend ben, is rustig maar duidelijk. Qua breedteplaatsing levert deze combinatie een prima sound, de instrumenten op het album Newport Rebels (Pure Pleasure Records) met onder andere Charles Mingus zijn los van elkaar te onderscheiden en treden links en rechts ver buiten mijn weergevers. De track Mysterious Blues met Mingus op bas en Roy Eldridge op trompet klinkt warm maar aangenaam.
