U kunt in combinatie met de M2 volstaan met alleen een loopwerk of een streaming device zoals een muziekserver, BluRay-speler of DAB-radio. Het omzetten van digitaal naar analoog buiten de M2 en opnieuw beide kanten op converteren van het signaal in de M2 is het paard achter de wagen spannen. De M2 is gewoon één van de beste converters die u kunt vinden. Met als extra dat hij genoeg vermogen levert om een luidspreker volwaardig aan te sturen.
Net als ik hebt u misschien naast de digitale bronnen ook nog een platenspeler of een tuner. Die wilt u vast gebruiken aan de M2. De NAD biedt een tweetal ingangen, één via cinch en één via XLR. Meer niet. Misschien is het handig om hier te vermelden dat de M2 in eerste instantie is ontwikkeld als eindversterker voor een heel gewone voorversterker. Omdat het logisch is om digitale ingangen toe te voegen, is het product vanuit het lab geëvolueerd tot een geïntegreerde digitale versterker. Niet andersom. Wat ik heb gedaan, is het aansluiten van een buizenvoorversterker op de cinch-ingang, de M2 op een fixed volume schakelen vanuit het menu en daarna mijn plaatjes draaien en radio luisteren. Eerder probeerde ik een andere optie: bronnen schakelen via de voorversterker "tape out" en het volume regelen met de M2, hetgeen een minder bevredigend resultaat geeft. Wijze raad: speelt u veel analoog? Zorg dan voor een goede voorversterker. Luistert u alleen radio of speelt u af en toe eens een plaatje, gebruik dan de ingangen direct en sla een voortrap over. In dat licht kunt u de M2 het beste beschouwen als een eindtrap voor analoge signalen en als een geïntegreerde versterker zodra de bron puur digitaal is.
Tijd voor de eerste lp’s die op de Transrotor belanden. Mooie jazz met Chet Baker van zijn album Chet. Wonderlijk mooi geblazen, de trompet is zo ongewoon zuiver en zo krachtig dat ik haast niet kan geloven wat er plaats vindt tussen de luidsprekers. De band achter Chet is uiteraard belangrijk, wie de hoofdrol heeft is onmiskenbaar. De M2 lijkt het geheel een extra dimensie te geven. In de sax van Pepper Adams kan ik letterlijk het spuug horen in het mondstuk. Dat de M2 het signaal eerst moet omzetten naar een 24 bits, 192 kHz PCM-signaal en het daarna als PWM naar de schakelende eindtransistoren doorgeeft, doet geen enkele afbreuk aan de beleving van analoog. Het verlies dat ongetwijfeld optreedt in het begin van de keten, wordt ruimschoots gecompenseerd door de gebruikte techniek en schakeling. Ik vind het een groot compliment aan NAD waard. Spreken recensenten vaak van “gemak”, wat er nu aan het spelen is, dat mag pas gemak heten, zo soepel en lekker.
Van Chet naar Dead Can Dance. Hoe groot kan een overgang zijn. De lp Into The Labyrinth is heel ruimtelijk en bevat heel veel minidetails. Er behoort veel diepte te zijn in de weergave, hoogte- zowel als breedte-afbeelding is op een goede set voorbeeldig. Kan de NAD daar nog soep van koken? Mag ik in dit verband het woord probleemloos gebruiken? De afgelopen weken zijn benut voor het draaien van zowel platen als cd’s, met een lichte voorkeur voor cd omdat de M2 daarmee excellent omgaat. Nu het tegen het eind van de recensieperiode gaat lopen heb ik daar een beetje spijt van. Meer vinyl had geen kwaad gekund. Als eindtrap slaagt de M2 met vlag en wimpel. Hij zet me toch een beeld neer….. Shakers die mij bijna tot aan de oren bereiken. Volledige breedte tot ver buiten de fysieke grenzen van de luidsprekers, diepte is ruim voorhanden, terwijl zelfs de hoogte-afbeelding niets te wensen overlaat. Het gebruikte slagwerk en de percussie zijn in hoge mate transparant en overduidelijk zijn de verschillende trommels herkenbaar aan hun specifieke klank. Met dank aan de sub gaat het laag ver door naar beneden, heel netjes op maat in de monitors van Focal, heel strak in de hand gehouden en gevoed vanuit een stroom/spanningbron met een lage eigen impedantie. Geen vals laag dat alleen bestaat uit vervorming en frequentieverdubbeling, maar ècht laag. In de hoogste regionen van de frequentieband zijn subtiele effecten duidelijk aanwezig en transparant, geen seconde neigend naar scherp, onnatuurlijk of overdreven.
Toen de NAD net in huis kwam viel hij op in positieve zin. Hij viel erg op. Vaak is dat geen goed teken, zo opvallend goed houdt geen stand. Des te groter de klap als het product steeds diepgaander wordt beluisterd en uiteindelijk door de mand valt. Wat nu gebeurde is ongeveer het omgekeerde, naarmate ik langer speelde met de M2, steeds een stapje verder kon gaan met de selectie van stroomvoorziening, kabels en andere componenten, groeide de M2 met mij mee. In plaats van schoonheidsfoutjes of tekortkomingen te ontdekken, kreeg ik steeds meer in de gaten welk een huzarenstuk NAD heeft neergezet. Een uurtje muziek draaien werd telkens weer meerdere uren luisteren, uitzetten van de versterker was er niet meer bij. Waarmee de enige negatieve kritiek gelijk ter tafel kan komen, de NAD M2 verstoort het sociale leven. Ik heb een arsenaal smoesjes bijgeleerd om thuis te kunnen blijven, liefst helemaal alleen met mijn platen en cd’s. Deze woorden mag u beschouwen als een conclusie, ik weet dat velen meer willen weten van de schakeling en techniek die NAD heeft toegepast en daarom volgt nog een stuk techniek voordat ik het definitieve slot neerpen.
