Een soortgelijke ervaring onderga ik met Water Falls van Sara K. Een plaat die ik redelijk denk te kennen, hij behoort tot het standaardrepertoire. Wie schetst mijn verbazing: de Legno voegt een dimensie toe. Met de nadruk op hetgeen in het belangrijke middengebied aan de hand is. De stem van Sara K. heeft iets magisch gekregen, de door haar zelf ingezongen harmony vocals waren nog nooit zo mooi ingepast. Instrumenten vloeien er omheen. (Would You) Break My Heart heeft dat wat minder, vanwege het uptempo en de meer staccato zang. Niettemin is de weergave eveneens omgeven door een diepe schoonheid. Zo eenvoudig en ongekleurd volgens de werkelijkheid neergezet, dat je snapt waarom de speler zoveel geld kost. Compromisloos, tot in het laatste boutje beluisterd, reproduceerbaar, dat zijn zaken die de prijs opdrijven. Zaken, die prijs mogen opdrijven, omdat er een rechtvaardiging tegenover staat.
Met de Legno is het niet nodig, trukendozen vol tweaks open te trekken. Het is plaatsen en spelen. Dat bewijst hoe doordacht het product is. Waarbij wij ons moeten realiseren dat er een element in de DaVinci arm hangt, dat een prijskaartje heeft van meer dan 5000 Euro. Dus zal ik dat later vervangen door mijn eigen element en daarmee proberen aan te geven welk gedeelte van de weergave netto toe te schrijven is aan de speler en de arm. Inmiddels speelt Dead Can Dance, eveneens standaardrepertoire. Het stereobeeld is werkelijk fenomenaal. Ik weet dat de plaatsing van mijn speakers niet optimaal is door ruimtegebrek, daarom houd ik mijn hart vast, hoe dit moet zijn in een grote luisterruimte met de luidsprekers meer dan een meter uit elke wand. Het is groot, hoog en diep. Gestoken scherp zonder te vervallen in nare hifi-mierenneukerij. Intens, herscheppend, krachtig, energiek en vol. Nooit drukkend, nooit overdreven, precies zoals je de werkelijkheid denkt te benaderen. Stemmen krachtig, instrumenten detailrijk, het geheel dragend. Ik ben tot in de haarvaten verbaasd dat mijn set dit niveau haalt. De bron is werkelijk geweldig en dat laat de set horen.
Voorlopig vervang ik helemaal niets in de keten, of het moeten de platenspeler, arm en het element zijn. De plaat is schitterend, de opname erg goed, alles werkt mee. Want platen die in een enkel opzicht gebrekkig zijn vallen soms genadeloos door de mand. Dat heeft trouwens weinig te maken met het vinyl, de tijd waarin de plaat is gemaakt of de platenmaatschappij. Modern vinyl van 180 gram kan bar slecht zijn, terwijl een flinterdunne lp uit de periode van de oliecrisis plezier kan geven. De Koetsu geeft het allemaal weer, tot in de finesses. De laatste bevrediging, voordat ik het element ga wisselen, vormt Peggy Lee met een heruitgave van de mono-opname Black Coffee With Peggy Lee. Die plaat moet u eens beluisteren op een matige platenspeler: dat is meer dan vreselijk. Leg hem daarna op een topper en de tranen van geluk schieten in de ogen. Mono niet mooi? Ha, luister eens naar de diepte in het beeld. De stem die geen kant opgaat. De instrumenten die achter microfoons staan, die vandaag de dag nog tot de top behoren. Niet via consoles op de plaats gezet, nee, door technici die met plaatsing in de studio de juiste balans weten te creëren. Om te laten horen hoe I’ve Got You Under My Skin swingt is Diana Krall echt niet nodig. Peggy Lee wist dat al in de jaren 50. Ik beluister al het moois via de Legno, die jammer genoeg niet voor iedereen, zelfs niet voor ondergetekende bereikbaar is.
