Sharon Bezaly is een fluitiste die samen met het Ostrobothnian kamerorkest werken heeft opgenomen van W.A. Mozart. Een erg mooie sacd waarvan ik alleen de cd-laag kan afspelen op de Tentlabs. Levendigheid is het toverwoord met de dansende fluit van Sharon. Hoewel de dame ook de piccolo, de alt- en basfluit beheerst speelt ze dit keer alleen op haar Muramatsu fluit, die uit puur goud speciaal voor haar is gemaakt. Ze is het waard, de subtiliteit en de virtuositeit springen juichend uit de luidsprekers. Lichtvoetig en zwevend in de huiskamer, met een ouderwetse knusheid omgeven. Een rondo is een feest om van te genieten. Veel aandacht voor de soliste, het orkest dringt slechts af en toe naar voren, waarbij het van plaats lijkt te veranderen bij toename van het volume. Alsof het hele orkest naar voren komt en om de soliste heen loopt. Een fenomeen dat ik niet goed kan verklaren en dat me nog niet eerder is opgevallen met andere apparatuur.

Van de prestaties van de cd-speler was ik al veel eerder overtuigd (zie de recensie op Hifi.nl), daarom beluister ik de versterker ook graag met andere bronnen. De afhankelijkheid van de kwaliteit van de uitzending op de radio is mij te groot, dus gebruik ik de tuner alleen om vast te stellen dat een Tentlabs versterker zich lang laat beluisteren en niet "in de weg gaat zitten" op een lome zondagmorgen. Vervolgens is de beurt aan mijn eigen cd-speler, die ik inmiddels van haver tot gort ken. Eveneens meegenomen uit Frankrijk is een cd van een dame die zich “La Grande Sophie” laat noemen en die haar inmiddels vijfde album de titel gaf Des Vagues Et Des Ruisseaux. Op de plastic folie waarin de cd was verpakt, zat een sticker met ffff dat aangeeft dat de weergave kwaliteit uitstekend is. Om dat ffff er uit te krijgen is een meer dan goede set nodig. Een eenvoudige opstelling laat La Grande Sophie niet uit de verf komen. De Tentlabs versterker heeft er geen moeite mee. Hij benadrukt de haast subtiele details, geeft ruimte aan het orkest, laat een achtergrond koor los staan en Sophie vormt de verbindende factor. In de speciaal voor mij gebouwde D/A-converter is de nadruk gelegd op levendigheid, fundament en echtheid. Vooral is vermeden een analytische "hifi-DAC" te bouwen. Dat is goed te merken, al snel heb ik met deze speler/DAC wèl de neiging mee te zingen en te dansen. Inspirerend is daarbij de titel van het nummer Danser Sur Le Disco. Je kunt van Sophie houden of niet, feit is dat met een goed gekozen installatie de cd en daarmee Sophie veel meer tot zijn/haar recht komt. Franse dames zijn verslavend, dus is het niet verwonderlijk dat ik moeite heb de stopknop in te drukken om iets anders op te zetten.

Buurland Italië bracht Cecilia Bartoli voort. Het contrast tussen Sophie en Cecilia kan nauwelijks groter zijn: van vrolijke pop naar opera, in de voetsporen getreden van Maria Malibran. Ook via de Tentlabs versterker is haar stem van ongekende schoonheid. Zij ontroert mij telkens weer. Een onlangs uitgezonden programma over het ontstaan van deze cd, waarin veel aandacht voor de zangkunsten, deed mij de rillingen over het lijf lopen. Nu staat ook zonder beeld, zonder uitleg, zonder de zelfs maar tweedimensionale aanwezigheid van Bartoli het kippenvel op mijn armen. Punt van aandacht is, dat de Tentlabs opnieuw zijn bescheidenheid toont. Mijn eigen HAT/Manley buizencombinatie schept een nog levendiger en dynamischer beeld, vertoont meer enthousiasme, springt verder uit de band. Het zijn aspecten die de luisteraars onderling onderscheiden. De één legt de nadruk op rust, nummer twee op snelheid, nummer drie op analytisch vermogen, nummer vier ……………. enzovoort. Los van die voorkeuren is kwaliteit immer te onderscheiden, kwaliteit die in de Tentlabs in ruime mate aanwezig is. Ondanks het heldere glas van de interne buisjes heeft de Tentlabs zijn eigen signatuur, het is geen “versterkende draad”, hij heeft tot mijn vreugde een karakter dat veel luisteraars zal aanspreken en dat het mogelijk maakt langdurig van muziek te genieten.

Top of the bill is mijn platenspeler die, critici van het zwarte goud ten spijt, muziek nog altijd het mooiste weergeeft. Een gegeven dat los staat van nostalgie, vals sentiment, voorkeur of het willen tegenhouden van moderne techniek. Ik ben altijd zuinig geweest op mijn platen en kan daarom rustig Randy Crawford opleggen, haar lp Secret Combinations is uit 1981 en heeft nog geen fractie aan schoonheid ingeboet. De voeten gaan van de vloer, de platenspeler voedt de Tentlabs met muzikale brokken en de luidsprekers krijgen glanzende ogen en een glimmende vacht. Of droom weg op de muziek van Rainy Night In Georgia. Een tikje her en der hoort erbij, daar luister ik wel doorheen. Waar het om gaat is het overbrengen van de boodschap, het creëren van de sfeer, het vermogen het hart van de luisteraar te raken. Ik ben helemaal geen speciale fan van Crawford, ik kwam de lp pas tegen op zoek naar iets anders, maar dit grijpt me. Heerlijk die funky bas op de achtergrond, de in die tijd altijd slepende violen, een koortje dat ik in gedachten zie swingen, een mooie zangeres die je meevoert in haar wereld. Ben ik te poëtisch? Kennelijk staat er een versterker te werken die daartoe aanzet en dat kan ik niet anders dan als een goed teken beschouwen.

Lang niet altijd raak ik zo betrokken in de weergegeven muziek, ongeacht genre, ongeacht de bron. Het zijn de lichtpunten in audioland. Het trekt een glimlach op mijn gezicht die minstens zo breed is als die op de foto van een nog jonge Crawford. Mijn grande finale vormt de lp The Best Of Dire Straits & Mark Knopfler, recent uitgegeven op zwaar vinyl. Muziek die je nooit vergeet, die altijd boeit. Ik heb zo links en rechts wat van die `nooit en te nimmer vervelende dingen`: Oscar Peterson, Fleetwood Mac, Ella Fitzgerald, Cecilia Bartoli, Rachelle Ferrell, Patricia Kaas, Vivaldi. Het zijn de rotsen in de branding die telkens de kast uitkomen. Totaal verschillende stijlen en muzieksoorten, ik ben de `barbaarse muziek-omnivoor` in optima forma. Het maakt me niet uit, als ik maar altijd zo kan genieten als nu. Uren draai ik al muziek, ik ben het nog lang niet zat en zie met lede ogen de klok alsmaar verder draaien, terwijl ik weet dat ik nog een stuk techniek heb te gaan. Weet u wat, ik maak dat technische deel niet al te lang. Op de site van Tentlabs staan hele stukken technische uiteenzetting, mij gaat het meer om de weergavekwaliteit, want die heeft Guido in zijn bescheidenheid nergens beschreven. Dat was een mooie taak voor mij, die ik met plezier hierboven inhoud heb gegeven.