Het Belgisch-Britse Pearl Acoustics timmert al jaren aan de weg met een eigen luidsprekerontwerp. De nieuwe 7040-eindtrap is hun eerste creatie op vlak van versterking, gebaseerd op Purifi’s Eigentakt – maar wel een heel eigen interpretatie.
For English, click here
Pearl Acoustics
Pearl Acoustics is een bijzonder audiobedrijf. Het werd gesticht door Harley Lovegrove, een Brit die uiteindelijk in België zijn nest bouwde, om single-driver speakers op de markt te brengen die volgens een heel specifieke filosofie worden gebouwd. Het heeft even geduurd, maar inmiddels is Pearl Acoustics die wortels ontgroeid. Niet langer tevreden met een enkel luidsprekermodel, de Sibelius, begon het merk een tijdje terug met het bouwen van versterkers. Dat deel van de productie gebeurt in Groot-Brittannië, terwijl de luidsprekers nog altijd in België worden gecreëerd. Dat past wel bij een bedrijf opgericht door iemand die met een been in beide landen staat.
De 7040-eindversterker die we hier bekijken is een van twee apparaten die Pearl Acoustics recent presenteerde. Binnenkort komt daar de 170-eindtrap bij. Twee eindversterkers? Jawel, maar wel héél verschillende. De Pearl Acoustics 170 is een dual-mono, volledig op buizen gebaseerde klasse-A ontwerp, waarbij je kunt rekenen op 16 tot 18 Watt vermogen. Afhankelijk of je kiest voor de KT150 of KT170’s. Het zou moeilijk zijn om iets te bedenken dat meer het tegenovergestelde is van de 170 dan de Pearl Acoustics 7040. De naam is meer dan een subtiele hint; bij dit model spreekt je over een eindtrap gebouwd rond de bejubelde 1ET7040-modules die Bruno Putzeys ontwierp voor de Purifi-startup. Klasse-D, dus, maar wel – voor alle duidelijkheid – analoog.
Nu zijn er wel meer eindversterkers te koop die als kloppend hart de Purifi EigenTakt-modules gebruiken. Je kunt ze immers als fabrikant (en zelfs als DIY-ingestelde particulier) gewoon zo kopen. Dat maakt dat je naast Purifi-versterkers van merken als T+A of NAD ook opties vindt bij firma’s die kitversterkers in elkaar steken. Wat is dan de specifieke meerwaarde van de Pearl Acoustics 7040? Het antwoord zit dan eigenlijk – toch figuurlijk – ergens bij die buizenversterker.
Dynamisch of ontspannen, beide kunnen
In de aanloop van deze review spraken we met Ajay Verma, de directeur van Pearl Acoustics en ook de drijvende kracht achter de 7040. Harley – die nu meer een adviesrol opneemt – kun je omschrijven als een bekende hifi-naam op YouTube, waar hij regelmatig veelbekeken video’s post over muziek. Hij legt er ook uit hoe de eindtrap tot stand kwam. De essentie van het verhaal is dat hoewel de Purifi-technologie ontegensprekelijk tot de beste ter wereld behoort (met name als je kijkt naar vervorming), het volgens Lovegrove toch iets ‘mist’. Noem het emotionaliteit of kleur. Oorspronkelijk maakte hij die bedenking in een video uit 2023, waarin hij in een adem door ontwerpers uitdaagde om een aanvulling op de Purifi-modules te bedenken die deze lacune zou vullen. Ajay reageerde op die oproep, wat uiteindelijk leidde tot een aanvullende ‘front-end’ die hij ontwierp.
De Pearl Acoustics 7040 moest dus anders klinken dan doorsnee Purifi-eindtrappen. Tegelijkertijd zijn er ook mensen die de transparantie van die modules net enorm op prijs stellen. Het hangt soms ook af van welke apparaten er voor de eindtrap meespelen en de gekozen luidsprekers, zoals altijd telt de hele keten mee.
Om die beide groepen te bedienen, pakt de versterker uit met een solide schakelaar onderaan het voorpaneel. Door het rechts of links te klikken, kies je tussen een ‘Relaxed’ en een ‘Dynamic’ modus. Het eerste, dat gesignaleerd wordt door een warmoranje lichtstreep die net voor de versterker verschijnt, is de organischere klank waar Lovegrove op doelde. In de Dynamic-modus krijg je dan weer de volle, snelle Purifi-ervaring. Dat schakelen kun je on the fly doen. Het was natuurlijk leuk geweest als je dat met een remote kon doen, maar wellicht zou die mogelijkheid inbouwen net meer complexiteit en componenten introduceren die misschien de performantie zou aantasten. Een eindtrap hou je uiteindelijk graag zo sober mogelijk.
Wat er juist technisch gebeurt als je de schakelaar naar ‘Relaxed’ schuift, wil Pearl Acoustics niet verklappen. Ook niet als we het heel direct aan Ajay vroegen, hij houdt het op een “volledig voor ons gebouwde differentiële input-stage”. In Dynamic modus komen er vier op-amp-schakelingen van Sparkos Labs aan te pas, een kleinschalige Amerikaanse onderdelenbouwer die ook producten voor de zelfbouwmarkt maakt en daarbij wel een goede reputatie geniet. Of zij ook verantwoordelijk zijn voor de input-stage in de Relaxed Modus, dat is niet duidelijk. Het was natuurlijk interessant geweest om te weten welke schakeling er juist in die modus in actie treedt, maar op het einde van de rit is het vooral belangrijk wat het klankmatig oplevert.
Massief gebouwd
Eindversterkers zijn doorgaans niet de toestellen met het spannendste uiterlijk, en echt van deze stelregel afwijken doet deze 7040 niet. Je spreekt over een stevige doos met enkel een grote aan/uit-knop in het midden. Een kleine ‘Pearl Acoustics’-logo in het lichtgrijs prijkt in een hoek, en dat is het zowat. Ja, voor het stilistische contrast tussen de anonieme zwart metalen doos van de Pearl met de verlichte VU-meters en de vele knopjes op de DAC200 van T+A ernaast in de testruimte mag gerust het woord ‘immens’ van stal worden gehaald.
Ondanks het gebrek aan uiterlijke kenmerken is het niet een eenvoudige doos waarin de 7040 woont. De solide kast is helemaal naad- en schroefloos, wat het een understated uitstraling geeft die bij nadere inspectie vele indruk maakt. Van Pearl horen we de ‘Made in the UK’-behuizing door z’n dikte en de poederlakafwerking een significant deel van de productiekost opslokt.
Nog een ongewone eigenschap is dat er twee paar inputs zijn. Je kunt de 7040 dus huwen met twee voorversterkers, een cadeau voor wie graag vergelijkt. Een voorversterker is nu eenmaal heel bepalend voor de klank, dus die optie is wel interessant.
SQ
De 7040 verbleef bijna twee maanden lang in de testruimte en hing gedurende die tijd aan verschillende luidsprekers. Een power-tekort of een gevoel van ‘hmm, hier blijft het achter’, dat noteerde ik daarbij nooit. Die Purifi-modules zijn nu eenmaal best wel krachtig, en de dual mono-opbouw betekent dat je per kanaal op 250 Watt (bij 8 Ohm) kunt rekenen. Geen verrassing dan dat er qua aansturing nooit echt een probleem was, ook niet als ik uiteindelijk besloot te reviewen met de Radiant Acoustics Clarity 6.2-speakers. Deels koos ik die luidsprekers omdat ze eveneens rond Purifi-technologie gebouwd zijn, maar dan de USHINDI-woofers met die aparte surround rond de conus.
Nu is het ook niet dat Purifi beweert dat hun versterkermodules huwen met hun eigen drivers dan extra voordeel oplevert, het leek gewoon een leuke oefening om te doen. Ook – en misschien wel vooral – omdat de Clarity 6.2’s niet de makkelijkste zijn om aan te sturen. Als voorversterker kwam de T+A DAC200 erbij, met een Eversolo DMP-A8 (via USB) en een Marantz SACD30n (via optisch) als bronnen.
Met de schijfspeler van Marantz kon ik nog eens grasduinen in de London Symphonic Orchestra-collectie. De LSO blijft immers halsstarrig SACD’s uitbrengen, zelfs nadat de rest van de wereld dit formaat heeft opgegeven, wat de SACD 30n de gelegenheid geeft om die kant van zijn karakter te tonen. De Dvorák-collectie met symfonienummers 6 tot 9 onder leiding van Colin Davis is een persoonlijk favoriet, met name de negende ‘From The New World’. De eerste beweging is al een heel mooie om een systeem te testen omdat het alterneert tussen zachte passages met delicaat detail en grootse, dynamische uithalen met hoorns die met veel kracht weerklinken. Misschien is het wel door dat laatste dat ik net bij deze symfonie de Dynamische-modus verkoos.
De meeste muziek die langskwam tijdens het testen, klonk het meest organisch in de Relaxed-modus, maar hier wou ik toch vooral dat de 7040 de opwindende ervaring zo compleet mogelijk zou aanleveren. Dat lukte het best in die ‘pure’ stand. De grootste eindconclusie van de eerste beweging, met knallende pauken en koperblazers die alles heeft, is een muziekstuk met hoog dramagehalte dat de Pearl Acoustics-versterker met de gepaste intensiteit afleverde. Je blijft er bijna ademloos bij achter, wat de overgang naar ‘II. Largo’ net zo boeiend maakt. Het is een heel contrast, met een overgang naar trage wind- en koperblazers die een melancholische sfeer oproepen. Er zit in dit deel een zekere afstand, met kwetsbare details heel stil worden gespeeld. Het kan gauw deels verloren gaan, maar met de 7040 is er het resolutievermogen om het weer te geven.
Iets helemaal anders zijn de ‘Hail To The Thief’-liveopnames die Radiohead recent uitbracht. Hoewel ze eigenlijk dateren van 2003 tot 2009 klinken ze alsof ze gisteren werden opgenomen. De titel verwijst natuurlijk naar de presidentsverkiezing die de jongere Bush aan de macht bracht en de verontwaardiging rond het toenmalige buitenlandse beleid van de Verenigde Staten. De vuur en de indignatie van toen voel je ook in de concertregistraties, mede door de reacties van het publiek. Wat ik sterk vind aan deze verzamelde tracks is dat ze qua complexiteit nauwelijks onderdoen aan de originelen die in een studio opgenomen en gemasterd werden. De Pearl Acoustics-versterker onthult treffelijk via de Clarity 6.2’s de vele lagen met instrumenten en samples op ‘Sit Down. Stand Up’. Het is een opzwepender lied waarvan zelfs in Relaxed Mode er niets verloren gaat van de gedrevenheid die erachter zit. Bij ‘The Gloaming’ levert de 7040 een mooi open beeld, groots maar ook – zo is het gemixt – met bepaalde instrumenten die net ‘dichtbij’ aanvoelen.
De speakers spelen daarin een rol, maar de Pearl Acoustics heeft de zuiverheid om die verschillend lagen juist te positioneren. Hetzelfde bij ‘There, There’, waar het publiek massaal meezingt, wat deze versie qua beleving bijna beter maakt dan de studioversie. Ja, een schouderklopje voor hoe de Pearl Acoustics echt alles uit de opname haalt is hier op z’n plaats. Zelfs in Relaxed-modus vooral met eerlijkheid liever dan veel kleuring, al is de hoekige gitaarriff van Greenwood wel lekker knapperig. Maar het is zeker geen ‘misvormde’ EigenTakt die we hier horen, maar inderdaad een lichte toets die is aangebracht.
Een mooi instrument
Tegen het einde van de testperiode dook in de testruimte een paar Epikore 7’s van DALI op. Luidsprekers op een nog hoger niveau dan de Radiant Acoustics, die op basis van specificaties echter probleemloos door de Pearl Acoustics 7040 aangestuurd kunnen worden. En ja, in de praktijk bleek dat ook gewoon te kunnen. Power genoeg.
De tonale balans van DALI ligt me al langer, en in veel opzichten is de Epikore 7 ‘gewoon’ een verdere distillatie van hun basisconcepten. Het nog verder ‘verzachten’ met de Relaxed Mode leek me eerst niet echt nodig, maar na langer luisteren met het ingeschakeld bleek het wel fijn te matchen. Ja, het blijft een eerder subtiel verschil dat vooral bij speakers met uitgesproken hoogdetail een impact zal hebben. Bij de Epikores was het wel een meerwaarde, bijvoorbeeld om bij het pakkende ‘Na Gul’ de stem van Arooj Aftab net meer in de kijker te zetten of de felle uithalen op de trompet door wijlen Jaimie Branch op ‘Burning Grey’ meer in te integreren in het geheel (al is, in Dynamic Mode, ook wel passend om het net een tikje scherp aangeleverd te krijgen).
Tussendoor werd er ook geëxperimenteerd met de DAC in dit verhaal, door te wisselen tussen de T+A en een Musical Fidelity M8x DAC. Beide prima DA-converters, maar wel met een eigen karakter (het verschil was niet groot, maar de T+A kwam accurater over, de MF smoother). Een belangrijke observatie is dan dat de Pearl Acoustics-versterker in de Dynamic-modus zeker de transparantie bezit om die delicate veranderingen te laten horen. Bijvoorbeeld met het prachtige ‘Where is Home / Hae ke Kae’ waarin de geweldige cellist Abel Selaocoe heel mooie dingen doet op zijn instrument en dit mengt met Afrikaanse melodieën en gezang, zowel solo als in koor. Het is een fascinerende ontmoeting tussen muzikale tradities van twee continenten, dat barst van warmte en finesse. Boeiend ook hoe een DAC-verandering hier de ervaring net iets anders maakt (het is, toegegeven, subtiel, maar daar draait het op dit niveau vaak om). Die aanpassing laten horen is een belangrijke EigenTakt-kwaliteit, denken we dan. De implementatie van de modules is door Pearl Acoustics is in elk geval puik gedaan.
Conclusie
Dat alle EigenTakt-eindtrappen gelijk zijn omdat ze rond dezelfde Purifi-modules zijn gebouwd, het is wel iets dat meer mensen denken. Helemaal klopt dat niet; wie daar aan twijfelt moet eens luisteren naar pakweg de eindtrappen van T+A en NAD die ondanks identieke versterkingsmodule bevatten toch een eigen geluid neerzetten. Of naar deze Pearl Acoustics 7040, die naast een eigen opbouw ook een extra modus toevoegt die de transparantie en neutraliteit van EigenTakt aanvult met een afgeronde, organische modus.
Als gebruiker kun je altijd kiezen voor het origineel of net voor die wijs gekozen aanpassingen, die met een lichte toets wel eens extra luisterplezier opleveren. Goedkoop is deze eindtrap niet, maar Pearl Acoustics zet er wel iets tegenover, zowel klankmatig als qua afwerking.
Pearl Acoustics 7040
7.299 euro | www.pearlacoustics.com
Beoordeling 5 op 5
