Bij het didgeredoo-achtige blaasinstrument van Beo Brockhausen werd het snerpend klinkende overblazen prachtig weergegeven, met een rijk en ademend geluid. Het diepe, wolkende laag van deze track klonk omarmend en los; het rolde op ontspannen wijze de kamer in. Dit is bepaald geen gemakkelijke track voor zo`n compacte weergever en toch wisten de 100`s tonale rijkdom te combineren met een uitstekende ruimtelijke coherentie. Chapeau!
Hell Or High Water werd lekker uitgeluisterd en bij het beluisteren van de verschillende tracks viel het op, dat er ook sprake was van een uitstekende timbrale differentiëring. Daardoor zijn klanken die door veel weergevers iets worden gemaskeerd via het 100 systeem juist zeer goed te onderscheiden. Dankzij een goede balans tussen scherpe focus en lucht werd de ruimtelijke afbeelding goed bediend, zij het met een meer breed dan diep stereobeeld.
Van de Crooked Still CD Shaken By A Low Sound werd de track Ain`t No Grave optisch afgetast. Aoife O` Donovan`s stijl van zingen kan variëren van bedeesd tot zelfverzekerd of zelfs licht dreigend. De laatste twee stemmingen worden door de meeste hoogwaardige weergevers goed overgebracht, maar de meer timide passages van haar zang blijven helaas nog wel eens onderbelicht. De fragiliteit en `sexyness` van haar zang kwamen via het junior Solosound systeem opmerkelijk goed tot uiting. Daarmee toonden de Solostatic 100 panelen zich als electrostaten in de beste zin van het woord.
Fotografie: Erna Braat
Van de H.P. Lange CD The Delta Connection werd Jumper On The Line beluisterd. Het bottleneck-spel op zijn National Steel gitaar klonk heel soepel en het goed overgebrachte, kenmerkende geluid van een glazen bottleneck tegen messing snaren zorgde even voor kippevel. De stevige drumklappen kwamen elastisch en tonaal zuiver over terwijl de zware kickdrum-stoten lekker `punchy` klonken. Niet alleen de tonale integratie maar ook de temporale coherentie (dus of alles in de tijd precies op zijn plek valt) bleek prima in orde.
De Rickie Lee Jones CD Pop Pop werd van de plank gehaald om de Bobby Timmons compositie Dat Dere te beluisteren (Timmons schreef overigens ook de legendarische Jazz Messengers tune Moanin`). De aanblaasgeluiden en heesheid van het saxofoonspel klonken natuurlijk terwijl het lachende kind op subtiele maar aanstekelijke wijze naar voren kwam. Er was meteen sprake van een aangename tonale presentatie met een hoge PRaT-factor (Pace, Rhythm and Timing). Rickie Lee Jones` zang kwam totaal ontspannen over en zorgde voor een grijns op het gezicht van schrijver dezes, zoals het hoort (de Monitor Audio Studio 2SE zorgt bij deze muziek voor eenzelfde effect). De grommen van de staande bas werden hier zelden dusdanig elastisch en toonzuiver weergegeven door een sub-1800 Euro weergever. Met deze muziek waren de Solostatic 100`s helemaal in hun muzikale nopjes. De stereobeeld-hoogte liet weliswaar nog wat te wensen over maar deze compacte paneelweergevers laten zich dan ook meer van hun timbrale en ritmische kant horen, dan dat ze met een grootschalige afbeelding hun opwacht maken.
