Meer luisterplezier

Ik blijf voorlopig in de jazz hoek. Mijn referentie voor jazz piano is Keith Jarrett ‘Koln concert’. Op speakers die het kunnen en met een passende versterker komt de kracht van een vleugel pas echt naar voren. Het podium is groot, de zaalakoestiek optimaal hoorbaar. Een kleinere versterker dan een MA6900 zal wellicht wat subtieler omgaan met de informatie van de lp. Wat meer precies. Maar komt al heel snel adem te kort als Jarrett echt aanzet. Veel versterkers hebben het nazien als je dit een keer thuis hebt gehoord. Hier moet vermogen ter beschikking staan om alle woofers van de JMLab’s aan te drijven. Laten we eens wat dieper de subtiliteit induiken met Miles Davis in ‘Time after time’. Dat ooit zo geweldig klonk op de Apogee dac. Wederom maakt de muziek indruk. Er is lef, power en overtuiging. Geen geneuzel op de vierkante centimeter. Muziek, publiek, zaal, het is allemaal goed vertegenwoordigd en in balans. In heel zachte passages hoor je nu de beperking van de d/a converter die aanstaat. De versterker verdient een pluim dat hij dat zo goed weergeeft. De cd speler is een beperkende factor geworden. Een MA6900 verdient het om door een veel kostbaarder front end te worden aangestuurd. Ik heb helaas nog niet genoeg gespaard om de gevraagde 6200 euro van de Apogee op tafel te leggen. De toonregeling komt wederom van pas op een direct-to-disk recording uit 1976. Joe Sample, Ray Browne en Shelly Manne spelen voor het Japanse label East Wind. De opname is gemonitord met Westlake speakers en komt daarom in het gebied tussen de 6 en 10 kHz 4 dB adem te kort. Met de MA6900 corrigeer je dat makkelijk. Het hoog iets op. En inderdaad het ‘leven’ springt in de opname. De gouden tijd van de lp herleeft. Droog en strak, vol detail worden evergreens als ‘Yearnin’, ‘Satin doll’ en ‘Round about midnight’ de kamer in geslingerd. Prachtig hoe zo’n plaat kan klinken.

Voor ik toekom aan harmonieuze muziek en klassiek is het tijd even een tussenstand op te maken hoe de MA6900 tot nu toe speelt. Ik lees in het bovenstaande veel rozengeur en maneschijn en ga te veel voorbij aan de negatieve aspecten van deze versterker. Want die zijn er wel. Zo denk ik regelmatig ingeleverd te hebben ten opzichte van mijn eigen referentie in detaillering. Dan ga ik op zoek naar platen of cd’s waar ik dat goed kan beluisteren en dan zijn die details er toch weer. Ik mis soms het laatste nootje in subtiliteit, en ook dat kan ik tevoorschijn toveren met een andere cd. Of het ruisen van bekkens in het hoog. De vaart en aanzet die er mag zijn met sax en trompet. Laid back is het woord dat ik zocht voor de MA6900. Om dan prompt te verrassen door toch weer te geven waar je naar zoekt. Een vreemde gewaarwording waar ik nog niet helmaal uit ben. Ben ik gegrepen door de impressie die de McIntosh op een luisteraar maakt, maskeert die impressie het echte op het puntje van de stoel luisteren? Of heb ik een verkeerde benadering gekozen en is muziek alles wat er gevraagd en gegeven wordt? Is de 7150 euro die men bij Transtec vraagt terecht? Gelukkig hebben we meer muziek in huis en mag Clannad de kunsten vertonen. Ik zet de lp ‘Magical ring’ af tegen de cd ‘Lore’ waar op beide ‘Theme from Harry’s game’ op staat. De lp versie is warm en helder terwijl de cd minder detailrijk is. De stem bijna onnatuurlijk neerzet en agressie de kop op steekt. De McIntosh gedraagt zich als een vergrootglas. Meet de verschillen breed uit op de luisterplek. Tenslotte een fraaie opname van jonge componisten. Rossini componeerde op zijn 12e jaar het stuk dat ik van lp haal. Het is de ‘Sonate a Quattro Nr. 4 in Bes’ uitgevoerd door de Academy of St. Martin in the Fields. Een vreemde combinatie van instrumenten is benut, voorkomend uit het feit dat Rossini op dat moment de beschikking had over musici die cello en contrabas speelden. Uit de viool partij spreekt de jeugdige overmoed van een jonge componist. Het is meeslepend, levendig en snel. Tot op het scherp van de snede. Een diepe vorm van emotie is onthuld. De MA6900 geeft geen krimp en volgt elke nuance. Doorzichtig. Het laag als de bas of cello een solo speelt strak en plaatsbaar. Er is zoveel meer muziek gedraaid. In bovenstaande tekst is getracht u een impressie te geven van wat ik gedurende meerdere weken beluisterde.