REVIEWMcIntosh

McIntosh MA6900

René van Es | 20 december 2002 | McIntosh

Opstelling

Hardware222

Prominent neemt de MA6900 plaats op de bovenste plaat van mijn Standesign meubel. Dat kan ook niet anders, hij is zo groot, dat elke andere glasplaat te kort is. De netspanning komt van een Kemp Powersource filter, waar ook de rest van de installatie op draait. Drie bronnen zijn in hoofdzaak gebruikt, waarvan twee analoog. De eerste is een Pro-ject Perspective met een Benz-Micro Ace element. De tweede een Garrard 301 met een Pro-ject 9c arm en Benz-Micro Glider L2. Beide om de beurt aangesloten op een Transrotor phono versterker. Digitaal ga ik werken met Teac VRDS-T1, Monarchy Audio anti jitter box en M-Audio Superdac 2496. Analoog is de bekabeling alleen nog maar Siltech MXT New York. Digitaal Apogee Wyde Eye en VdH The First Ultimate tussen dac en versterker. Veelvuldig is ook de Marantz DV6200 dvd speler of een Musical Fidelity tuner aan de orde geweest, maar niet om intensief naar te luisteren. De tuner is meer muzikaal behang. Omdat de MA6900 een pre-out heeft kan de subwoofer worden aangesloten. Een JMLab SW900. Van hetzelfde merk zijn de Electra 926 speakers, aangesloten met bi-wire lengtes Ocos kabel. De luidsprekers zijn nominaal 8 Ohm, dus die aansluiting is gekozen op de McIntosh. Alleen onder de speakers zit Mbase/1, mijn enige tweak als je de modificaties aan de Teac niet meetelt. Ondanks dat de MA6900 een phono ingang heeft, is die niet gebruikt. Ik heb uitsluitend MC elementen in huis en de ingang is alleen geschikt voor MM of high output MC. Jammer.

‘Till daddy took the T-Bird away’

Er is geen beter nummer om te beginnen met luisteren naar de MA6900 dan een opname van de Carpenters over tieners in de T-Bird van pa. De Ford Thunderbird is ook echt Amerikaans. Het album ‘Now and then’ kent meer van dergelijke stukken die allemaal teruggrijpen op vroeger. De T-Bird mag uit de tijd zijn, de MA6900 is dat van begin af aan helemaal niet. Een volkomen hedendaagse sound staat ter beschikking met een ongelofelijk gemak. Harde passages afgewisseld door zachte melodieuze stukken vormen geen beletsel om steeds te tonen dat een ‘beest van een versterker’ subtiel kan zijn. Meer muziek van de lp gaat onder de Ace door, je krijgt vanzelf trek in hamburgers en cola. Mooie muziek maakten ze toen, jammer dat ik geen originele opnames heb van groepen die hier opnieuw tot leven worden gebracht. Ik realiseer mij dat vals sentiment uw interesse niet heeft en pak een in deze periode passende cd van Holly Cole, kerstliedjes op ‘Baby it’s cold outside’. De MA6900 plaatst Holly op enige afstand van de luisteraar. Dicht bij een vleugel en ver voor het orkest. Het geluid is vol en rijk en wordt met overtuiging in de ruimte gezet. Er is geen overkill aan power, totaal niet. Solo’s die gespeeld worden op sopraan sax en flugelhorn vormen een passende ondersteuning van de dame in kwestie. De bas is minder zwaar aangezet dan bij andere Cole opnames, wat ik uitermate prefereer. Om het laatste restje overgewicht weg te halen draai ik de toonregelaar bij 150 Hz iets terug. Een streepje maar en voila, weg overmatige druk. Drums blijven rustig op de achtergrond. Een aanrader de cd. Ook voor na de kerst.

Zonder er voor te gaan zitten speelt op een late avond Stacey Kent zachtjes uit de speakers, echt zacht want de huisgenoten liggen al te slapen. Het grijpt me. Misschien juist omdat het overal zo stil is dringt de stem van Stacey diep door. Ik weet dat het al veel te laat is geworden, maar kies er toch voor nog een tweede cd van haar helemaal uit te draaien. Zou het de slapende kracht onder de motorkap van de MA6900 zijn, die in staat is om op dit lage niveau alles te laten horen wat deze vrouw vermag? Ik besluit de volgende dag dezelfde cd veel harder op te zetten. De sfeer is dan anders, het licht, de omstandigheden. Pakt het mij dan weer? Ja, weer is de stem gaaf. Stacey heeft een stem die kinderlijk is en toch een tikje hees en sexy. Haar muziek is altijd rustig en ze houdt van ballades. Veel informatie wordt naar voren getoverd. Stembuigingen van de zangeres en een boeiend piano spel doen mij besluiten weer de tweede cd van haar ook vandaag op te zetten. ‘Dreamsville’ wat een toepasselijke naam. Enige tijd geleden mocht ik luisteren naar het dames jazz trio Velvet dat een zelfde soort repertoire heeft. De toetseniste van Velvet, Laetitia van Krieken speelt ook mee op de cd ‘Wool’ van de Nits en die pak ik hier achteraan. Een heel ander soort muziek, maar even boeiend. Opvallend weer het fundament dat de McIntosh zo goed laat horen, waar overheen stemmen en instrumenten de ruimte krijgen. Hoorbaar zijn op de cd de jazz invloeden die Laetitia heeft ingebracht. Harmonieus het geheel. Een cd die veel verrassingen in zich heeft en van een installatie veel vergt.

MERK

EDITORS' CHOICE