REVIEWA Capella

Musical Affairs Auris 1C

René van Es | 08 augustus 2002 | A Capella

Een enkeltje

Vreemd als je gewend bent dat je twee parallel woofers hebt staan, gecombineerd met een tweeter en een middentoon speaker en je nu slechts één enkele unit al het werk laat doen. Gaat dat wel goed? Daarom de nieuwste aanwinst in de cd lade. Rachelle Ferrel verrast met een live cd met opnames gemaakt in Montreux in 1991 en 1997. Ik kan het niet laten en luister ademloos naar haar schitterende uitvoering van My Funny Valentine. De piano is dynamisch, snel en rijk aan klank. De stem van Rachelle is doortekend en duidelijk is hoe haar microfoon heeft te lijden in haar hand. Heel zuiver blijft er een onderscheid tussen Rachelle en de instrumenten van haar combo. De bassolo tenslotte is uitermate doortekend en ik mis niet bepaald iets in het diepe laag. Met veel kracht wordt de muziek neergezet. In I Am Special mag George Duke, die voor de opname techniek verantwoordelijk is, meespelen in de band. Opvallend is dat de PHY-HP als een puntbron werkt en alles dus strak op zijn plaats staat. Het geluid zwalkt niet tussen kasten heen en weer. Elke nuance in instrument en in de stem is makkelijk te onderscheiden. Ook tijdens Prayer Dance staat het geheel letterlijk rotsvast tussen de schuifdeuren. De harmonie tussen bas, drum, piano en stem is aanwezig. Kritiek? Ja, door het ontbreken van een tweeter en de afval vanaf 10 kHz lijkt de ruimte informatie in te leveren en mis je details in de percussie. Later blijkt op mijn eigen speakers dat die ruimte er wel is en dat een triangel ook mee hoort te spelen.

Na de cd komt de lp (of was dat andersom?) en de eerste zwarte schijf is het sprookje van Peter en de wolf, verteld door prinses Irene. Een oude opname, zo weggehaald op een rommelmarkt. De muziek is van Grieg en komt uit de Peer Gynt suites. Het aardige van deze plaat is dat elk instrument een dier voorstelt. Juist daardoor is er veel ruimte voor solo instrumenten die normaal nauwelijks als solo instrument te beluisteren zijn. Hier, tijdens een klassieke uitvoering merk je veel minder het ontbreken van hoog informatie. Heel herkenbaar is elk instrument en als het orkest speelt kun je ze elk haast aanwijzen in het stereo plaatje. De pauken rommelen en trommelen dat het een lieve lust is. Het dreunt niet, het is echt trommelen. Ook van die rommelmarkt komen de Laurie Bower Singers. Een zanggroep uit Canada met een hoog EO-gehalte. De evergreens zijn zuiver en de stemmen goed te onderscheiden. Het is geen spektakel, maar dat ligt aan de opname. Door met vinyl. De familie Fennema voorziet Nederland van lp’s van Speakerscorner. Op 180 gram vinyl heruitgaven waar uiterste zorg aan is besteed. Ik ben zo gelukkig Stan Getz / Joao Gilberto te hebben gekocht. Waar een nog jonge Astrid Gilberto de Girl From Ipanema mag uithangen. Hier laat de Auris het wat afweten. De stem van Astrid hoort wat verder in de hoek te staan. Hij is ook wat dun en nasaal. De gitaar valt op in positieve zin, de sax negatief. De sax heeft een rare rammel die ik niet kan verklaren. Ook op een andere opname zal een sax later dit verschijnsel vertonen. Wel hoor je ongelofelijk veel detail en steeds meer vraag ik mij af of de opname van de sax wel helemaal goed is. De microfoon heeft misschien te dichtbij gestaan. Jammer ook dat de percussie instrumenten die in de hoogste regionen tinkelen achter blijven. Al met al is de emotie overgebracht van vinyl naar luisteraar en is de mannenstem opvallend goed. Geen kippenvel, wel genieten lijkt het motto van de dag.

Nog en paar platen te gaan. Juliette Greco ontbreekt niet. Ook nu hink ik op twee gedachten, eigenlijk is er niets op aan te merken, toch blijft de sfeer achter op wat ik gewend ben. Slecht aanwijsbaar waar dat nu aan ligt. Juist buizen moeten toch sfeer neer kunnen zetten en realiteit benaderen. Sade eens proberen. Smooth Operator laat horen dat je met PHY-HP units ook pop een plezier doet. Op deze plaat is de stem veel beter dan op de gelijknamige cd het geval is. De sax doet ook hier raar en de percussie is in de achtergrond te zwak. In Your Love Is King staat de tweede stem helemaal los van Sade zelf. Erg veel dynamiek, het is levendig en het beeld blijft op enige afstand. Niet opdringerig, wel pakkend. Kleine instrumenten als woodblocks hebben een hoog gehalte aan realisme. Er zijn speakers die daar rustig metaal van maken. In Chuck E’s In Love van Ricky Lee Jones kan ik de kast licht horen resoneren. Daar is de frontplaat debet aan. Het geeft een wat nasaal toontje aan de stem. Weer echter dat makkelijke onderscheid tussen elk instrument en de harmonie van het geheel. De laatste lp voor we met cd verdergaan is The Köln Concert van Keith Jarret. Hier komt de Auris helemaal los en laat zien tot op welke eenzame hoogte een piano kan worden weergegeven. Podium geluiden, het zingen van Jarret, de klank van de vleugel, de pedalen, het staat allemaal in de huiskamer. De vleugel heeft veel kracht en is rijk aan boventonen. Je voelt de emotie in het spel van Jarret tot op je botten. Er is geen speaker meer in de kamer maar een artiest met zijn instrument. High end in optima forma.

Nieuwe media worden niet meer geschuwd in mijn huis. De dvd speler heeft zijn intrede gedaan en wat is mooier dan Patricia Kaas zien op de buis en horen over een mooie set. Haar dvd Rendez Vous staat voor een paar uur plezier. Zoals zij haar Entree Dans La Lumiere heeft, zo kon alleen Piaf dat ooit. Oorstrelend klinkt een gitaar, ronkend een diepe bas. Haar krachtige emotievolle stem staat boven de muziek en zo Frans als Patricia is, zo Frans is de Auris 1C. Haar Amerikaanse tegenhanger is de volgende zangeres, ditmaal in de cd speler. Mevrouw Barber mag laten horen hoe Easy To Love het leven is. Ook hier blijft het laag volkomen in de pas. Raar dat deze enkele unit zo diept rijkt. Een sub woofer is volkomen overbodig en zou slechts afbreuk doen aan definitie en snelheid. Too Late Now geldt zeker niet voor deze combinatie van versterker en speakers. De PHY-HP lijkt wederom gemaakt voor stem en piano. Een vleugje moderne pop mag niet ontbreken. Sarah Conner heb ik reeds eerder genoemd als een misbaksel van een cd. Doch From Sarah With Love is zo’n lekker nummer. Maar zelfs hier blijft het digitaal scherp. Nu mis ik zeker geen tweeter. Veel beter is Wool van The Nits. De doorzichtigheid van het geluid doet me weer denken aan een andere buizenversterker met hoog rendement speakers. Snel, helder, verrassend en alles wordt op een eigen plekje gezet. De stem weer een beetje nasaal, de sax weer met een rafel, maar dat is volgens mij op te lossen. Mooi dat ook zulke opnames bestaan. Om van te genieten en om apparatuur op te beoordelen.

Wie in het analoge tijdperk opgroeide kent Sheffield direct-to-disk langspeelplaten. Toen die markt instortte kwam Sheffield met cd’s. Een voorbeeld daarvan is Claire Marlo met Let It Go. In veel nummers heeft zij een achtergrondkoor. En daar kan ik alle leden individueel van onderscheiden. Het laagjes effect treedt weer op. De Auris 1C lijkt als geen ander in staat om een muziekstuk uiteen te rafelen en toch harmonieus weer te geven. Tijdens de nummers die volledig instrumentaal zijn mis ik wat levendigheid. Zonder stem die het geheel draagt bekruipt alsmaar de wens naar meer hoog. Tenslotte sluit ik af met Janis Ian. Een oudere cd met veel akoestisch werk. Ik laat het heerlijk spelen en zonder het te realiseren schrijf ik niets meer op maar laat mij meevoeren in de wereld die Janis virtueel schept. Pas als de cd is afgelopen sta ik op en met en zucht schakel ik alles uit. Dat was het, een concert ten einde en nu naar bed.


EDITORS' CHOICE