Hier staat de dB9-S opgesteld zonder grille. Omdat die grille bevestigd wordt met magneten zijn er geen ontsierende bevestigingspunten zichtbaar die het spiegelgladde oppervlak doorbreken. Ook de bevestigingspunten van de drivers zijn niet te zien omdat deze afgedekt worden door verwisselbare magnetische ringen. Op die manier kan op subtiele wijze het uiterlijk van de speaker worden aangepast aan de smaak van de eigenaar. De dB9-S is een genot om naar te kijken maar toch rukt de muziek me weer los van het uiterlijk van de Kharma. Ten eerste omdat de modulen op deze CD op mij altijd het effect hebben dat ik wil blijven luisteren. Maar ook door de wijze waarop de luidspreker de kracht, cadans en magie van deze muziek op mij over weet te brengen.
Nog sterker dan bij de dB9 het geval was heb ik het idee dat de dB9-S de laagjes in de muziek uiteen weet te rafelen. Daarbij nog meer inzicht gevend in de compositie en de opnameomstandigheden, nog meer de nadruk leggend op de beleving en de betrokkenheid. Ik raak als in een soort trance. Iets wat me normaliter eigenlijk nooit overkomt tijdens een demo elders waar ook nog eens meerdere mensen aanwezig zijn. Chapeau dB9-S! Een oude opname van BoBo Stenson maakt de trance toestand iets minder diep. Maar het genieten blijft. Hoe kan het ook anders met zo’n geweldige jazzpianist die op excellente wijze is opgenomen door ECM.
De daaropvolgende compositie van Sergej Prokofjev verrast me. Hoewel vooral klassieke muziek opnamen meestal op een wat grotere afstand van de luisteraar geprojecteerd worden komt het hier enorm op me af. Ik moet meteen denken aan een CD van Kristian Bezuidenhout waarop twee pianoconcerten van Mozart op dezelfde confronterende wijze opgenomen zijn. De muziek wint aan impact, aan adrenalineverhogende heftigheid. Prachtige tonale balans, rijk gesatureerde timbres, mooie ambiance. Je hoort hier ook meteen de impact van de tweede woofer, die het midden/laag duidelijk sterker, krachtiger en voller aanzet. De onderste regionen mogelijk zelfs wat te vol. Aansluitend een koorwerk van Arvo Pärt. Muziek die me altijd weer een beetje stil en melancholiek maakt. Heel natuurlijk klinkende stemmen en weer die laagjes.
Harry vervolgt met muziek van percussionist Marilyn Mazur. Misschien nog wel het meest bekend geworden door haar samenwerking met saxofonist Jan Garbarek, één van mijn favoriete Scandinavische saxofonisten. Vuurwerk! Vervolgens een echte blues muzikant. Robben Ford. Heerlijk. De kracht, de energie, de ambiance. Het is er allemaal. Dan grijpt Harry naar outtakes. Allereerst van Miles Davis uit de tijd van Bitches Brew. Een experimentele periode. Ontzettend interessant om kennis van te nemen. Bij jazz opnamen wordt al vrij snel een keus gemaakt uit meestal een beperkt aantal gemaakte tapes. Bij popmuziek is het eigenlijk veel interessanter. Harry laat een outtake horen van het album Rumours van Fleetwood Mac uit 1976. Iedereen kent het album maar het is heel intrigerend om te horen hoe er tijdens de outtakes wordt opgebouwd naar wat het definitieve nummer zal worden. Terwijl ik het opschrijf weet ik dat het uitgekauwd overkomt maar toch kan ik niet anders zeggen dan dat ik het gevoel heb bij de opnamesessie aanwezig te zijn. De zangeres doet tijdens het zingen door bepaalde voorstellen; op dit punt een solo etc. Ik krijg het gevoel dat ik achter de knoppen zit. De kwaliteit van de dB9-S bekrachtigt dit effect nog eens extra. Het is het uitgelezen moment voor een korte pauze. Een onderbreking waar ik gebruik van maak door terug te keren naar de kleinere luisterruimte.
S7 Revisited
Voordat ik dit statige Hilversumse pand verlaat wil ik, met de klanken van de dB9-S nog in het achterhoofd, nog een keer genieten van de S7. Rob blijkt dezelfde oude BoBo Stenson opname te hebben liggen die ik net bij Harry ook beluisterd heb. En ook op deze 'kleine' S7 geniet ik op vrijwel dezelfde betrokken wijze van de muziek. Eigenlijk mis ik niets. Ja goed, wat losheid, maar ik weet dat deze nog nieuwe weergevers over een maand nog mooier zullen klinken. Uiteindelijk is het alleen wat kleinschaliger. Mijn zoveelste compliment van deze dag. Ik heb genoeg gehoord. En terwijl Rob een grote zwarte schijf op de Bergmann Magne legt maak ik voor mezelf de balans op.
De S versie van de Kharma dB-9 gaat weer een beetje verder dan de eerder in een andere context door mij uitgebreider beluisterde en enorm gewaardeerde dB-9.Hij trekt mij nog net weer wat verder in de opname. Eigenlijk had ik niet anders verwacht. De grote verrassing van vandaag is de wijze waarop de beduidend lager geprijsde S7 presteert. Zeker in combinatie met de subwoofer uit dezelfde Elegance lijn. Ik kan ieder dan ook met een gerust hart aanbevelen om een keer de dB9-S of S7 te gaan beluisteren. Dan zet ik nu nog weer even mijn oren open voor die mooie zwarte schijf. Reference Recordings 45 rpm opname van Mozart's pianoconcerten no. 21 en 24 uitgevoerd door het Seattle Symphony Orchestra olv Gerald Schwartz. Harry, Michael en Rob; dank voor de genoten gastvrijheid en graag tot een volgende keer!
