Ook in het luchtige Love For Sale is het de trompet van Miles die de eerste hoofdrol opeist, maar als Cannonball Adderley's altsax even later spectaculair solerend invalt weet je weer waarom het album zijn naam draagt als uitvoerende artiest. Er is geen sprake meer van een klankmatige of ruimtelijke beoordeling, de iPad ligt werkloos naast me en er is alleen maar muziek. En een nogal idiote auteur die wat onwennig de luchtsaxofoon probeert te bespelen, maar dat terzijde…

Welk deel van de fantastische weergave op het conto van de platenspeler en het element te schrijven is blijkt als ik een bevriende collega-auteur uitnodig om een avondje mee te komen luisteren. De originele uitgave van Talk Talk's onvolprezen meesterwerk Spirit Of Eden (Parlophone 7 46977 1) draai ik stiekem via mij eigen Naim Stageline en we zijn allebei onder de indruk. De intieme sfeer van het album komt zeer goed uit de verf, en er is is een enorme mate van rust in de weergave. Het beeld is zoals verwacht groot en zeer stabiel. De relatief bedachtzaam gespeelde en soms zelfs bijna tot stilstand komende nummers The Rainbow en Eden bevatten een schat aan informatie, verborgen in allerlei laagjes die in, achter en onder de muziek zitten. Pas in het laatste nummer van kant 1 (Desire) breekt de sfeer volledig open als na dik 2 1/2 minuut een kakofonie van met name vervormde gitaar, drums en mondharmonica losbarst. Zo beheerst en toch zo dynamisch hebben we het nog nooit gehoord. Dan pas schakel ik over op de Superline en draaien we hetzelfde stuk muziek.

Het verschil is schokkend. De Stageline phonotrap is ontegenzeggelijk een zeer competent apparaat dat ver boven zijn prijsklasse presteert, maar de Superline is werkelijk op alle fronten beter. Iets dat je op basis van de prijs natuurlijk ook wel mag verwachten, maar dan nog. Het karakter van de weergave blijft echter fier overeind. De losheid, de stabiliteit, de zeer nauwkeurige timing en het rotsvaste beeld blijken wel degelijk van de platenspeler afkomstig te zijn, de Superline laat het alleen véél beter horen.

Conclusie
Voor wie mij inmiddels een beetje kent zou ik hier kunnen volstaan met het lelijke woord dat in me opkwam toen ik na het vertrek van de Versalex en de Stageline, na een week cold turkey afkicken, weer een plaatje op mijn Tijdelijke Thorens draaide, maar ik denk niet dat zowel de importeur als de hoofdredacteur en de lezers genoegen nemen met 'verdikkie' als conclusie... De loftrompet dan maar, ik heb tijdens de testperiode tenslotte ook geleerd om luchtsaxofoon te spelen. De Well Tempered Lab Versalex behoort mijns inziens tot de best klinkende platenspelers die ik ooit gehoord heb. Daar waren ook exemplaren bij die een veelvoud of zelfs een VEELvoud kostten, maar ongeacht de totaalprijs is de combinatie van deze platenspeler, het element en de phonotrap bijna magisch te noemen.

De bijzondere techniek van de Versalex verdwijnt snel naar de achtergrond ten gunste van de muziek, maar één aspect wil ik toch nog even toelichten. Ik had vooraf mijn bedenkingen bij de constructie met het golfballetje aan een draadje, maar in tegenstelling tot wat ik had verwacht is de LTD arm erg eenvoudig en trefzeker in het gebruik. Er is niks friemeligs of bungeligs aan, het voelt door de demping van het silconenbadje allemaal zeer stabiel aan en de arm gedraagt zich precies zoals je mag verwachten. Het enige puntje van kritiek is dat er geen fatsoenlijke stofkap bij de platenspeler wordt geleverd. Je zult daar zelf een op maat gemaakte stolp van perspex voor moeten laten bouwen, want ik kon zo snel geen kant-en-klaar model voor deze speler vinden op internet. Maar dat is dan ook het enige minpuntje. Voor de rest is het 'a vinylists dream' die ik heel graag had willen laten staan. Helaas moest hij na drie weken onverbiddelijk mee naar een dealershow en bleef ik een beetje onblij achter met mijn oude speeldoos. Verdikkie!

HiFi.nl plus- en minpunten
+ Groot en zeer stabiel stereobeeld
+ Uitstekende ritmische coherentie en 'drive' in de muziek
+ innovatieve arm- en lagertechniek