Ik ben de gelukkige eigenaar van een bijzondere editie van twee van de beroemdste jazz-albums aller tijden. De uitgebreide jubileumbox van Miles Davis’ Kind Of Blue bevat een prachtige, op hoogwaardig transparant blauw vinyl geperste lp van wat volgens velen zijn beste album is, en de enkelzijdig op Quiex Clarity SV-P II vinyl geperste half-speed gemasterde 45-toeren uitgave van John Coltrane’s Blue Train beschouw ik als een van mijn kostbaarste langspeelplaten. Beide opnames zijn de vijftig reeds gepasseerd en mogen tot de ultieme klassiekers gerekend worden.
Miles’ trompet klinkt heerlijk metalig, met een mooie gouden glans, prachtig geproportioneerd vooraan in het geluidsbeeld met daarachter de relaxt musicerende side-men. De onderhuidse ‘swing’ komt goed over, de ingehouden spanning maakt het luisteren tot een enerverende ervaring. De DV 20x2L heeft dus ook een uitstekende timing, wat nogmaals goed tot uitdrukking komt als ik de twee jaar oudere - en iets wildere - sessie van Coltrane beluister. De aanzienlijk grotere dynamiek van de bijzondere persing is werkelijk een genot om naar te luisteren. Rudy van Gelder, die deze opname maakte, wist heel goed waar hij mee bezig was.
Natuurlijk heb ik vooral ‘gewone’ persingen in mijn collectie, en veel daarvan zijn tweedehands aangeschaft. Een exemplaar van Wes Montgomery’s Movin’ Wes is zelfs na een dubbele reiniging op de platenwasser niet helemaal stil, de groeven zijn door de tand des tijds - en vooral door een nogal onvoorzichtige vorige eigenaar - aangetast. Toch zit de naald van de Dynavector kennelijk zo diep in de groef dat de oppervlakkige beschadigingen niet of maar nauwelijks hoorbaar zijn en de luisterpret dus niet kunnen bederven. En hoewel de naaldvorm op zich niks zegt over de geluidskwaliteit kan ik wel zeggen dat je met dit element veel minder groefruis en spetters hoort dan je zou verwachten.
Klassiek
Ik wilde wel eens weten hoe het element zich zou gedragen met de ultieme torture test, de Telarc uitvoering van de Ouverture 1812 van Tchaikovsky. Tijdens deze opname zijn echte kanonnen gebruikt om de beroemde nederlaag van Napoleon in Rusland te illustreren. Op kant twee van de lp is duidelijk te zien waar de kanonschoten zich bevinden. Daar liggen de groeven namelijk minstens een millimeter van elkaar af, om de extreme modulaties van de digitaal geregistreerde knallen in het vinyl te kunnen persen. Het hoogtepunt (en voor veel elementen ook de ondergang) is de bijna haakse hoek die de groef op een gegeven moment maakt, en die menig element onder luid protest richting het label heeft doen stuiteren. De DV 20x2L neemt deze horde echter met verve, wat absoluut niet vanzelfsprekend is in deze prijsklasse en zelfs daarboven.
Maar niet alleen de knallen doen me genieten, de hele sfeer wordt uitstekend weergegeven. De klankkleur is neutraal maar niet koel, de textuur van het grote orkest is goed te ontrafelen, en ook valt de dynamiek weer in positieve zin op. Alles gebeurt met een soepele vanzelfsprekendheid en zonder scherpe randjes die vaak een onnatuurlijke glans aan met name de strijkers geven.
