Zo hebben ze ontdekt dat er wel degelijk drie frequentie groepen in een kabel te onderscheiden zijn. Bas, middengebied en hoog zijn net als aan de andere uiterste kant van een hifi systeem ook in stroomkabels te onderscheiden. Door nu elk van deze groepen een eigen draaddikte toe te wijzen in de kabel, is de gewenste klankbalans te krijgen. Echter, het onderzoek is verder gegaan en PS Audio ontdekte dat verschillende diktes toch nog wat te wensen overliet. Voor laagweergave was de gekozen draaddikte geen probleem. Wel een probleem was het zo belangrijke middengebied. Daar was nog veel winst te behalen. Maar hoe? Een dikkere draad is prima voor laagfrequente signalen en een dunne draad is geschikt voor hoge frequenties. Logisch zou dus zijn een dikte er tussenin te kiezen voor het middengebied. Maar zo werkt het (blijkbaar) niet. Voor het middengebied is meer oppervlakte nodig om een juist gebruik te maken van het skineffect. Meer oppervlakte bij een ronde draad betekent een dikkere draad en dat is weer niet de bedoeling.
De ontwikkelsgroep bij PS Audio stuitte bij toeval op een patent op internet waarbij een rechthoekige draad werd voorgesteld. Dat was de gewenste oplossing voor het middengebied. Een platte, rechthoekige draad heeft veel oppervlakte en is niet dik. Door de juiste hoogte en breedte te gebruiken is de juiste tuning te verkrijgen en tezamen met de ronde draden voor laag en hoog vormt de combinatie de basis voor de gewenste klankbalans. Of toch nog niet?
Met de rechthoekige middenfrequentie draad blijkt het hoog toch achter te blijven. Eigenlijk zou hier ook een rechthoekige geometrie uitkomst bieden, maar dan kom je weer in het middengebied uit. Na veel discussieëren en proberen werd de oplossing gevonden in het rondbuigen van de rechthoekige draad en deze dan omhullen met een foam. Een bundel van de zo gemaakte draden blijkt de ideale oplossing te zijn voor het probleem met het hoge frequentiegebied. Vooral het foam maakt daarbij veel uit.
Zoals in de bijgevoegde tekeningen van de kabeldoorsnede is te zien, is het best ingewikkeld onder de huid van de AC serie. Naast de verschillende diktes draad, holle draden en rechthoekige is ook de afscherming een hoofdstuk apart. De afscherming moet verstoringen van buitenaf tegenhouden en ook voorkomen dat de kabel zelf als stoorzender gaat werken. Ook is een juiste afscherming een onderdeel van de klankkleur van de kabel. Nogmaals, een muzieksysteem is niets anders dan een systeem dat binnenkomende stroom moduleert met een muzieksignaal en wat dus ontvankelijk is voor kleuring. Alle AC type kabels hebben een dubbele afscherming gekregen terwijl het topmodel, de AC-12, zelfs een viervoudige afscherming heeft.
Ook het gebruikte koper heeft een invloed op het uiteindelijke muzikale resultaat. AC-3 en AC-5 hebben net als de Jewel serie zuurstofvrij koper als materiaal voor de geleiders. Voor AC-10 en AC-12 is voor het nog zuiverder – en duurdere – PCOCC koper gekozen. Dit is koper waarbij er geen sprake is van een kristalstructuur omdat het in feite één groot kristal is. Het voordeel hiervan is dat er geen kristal overgangen zijn en het signaal dus vloeiender `door` de draad kan bewegen. Het woord ‘door’ staat tussen aanhalingstekens omdat een elektrisch signaal niet door een draad gaat, maar het de draad als een soort rails gebruikt als een geleider waarlangs het signaal zich voortplant.
