Ik kan nog een poosje doorgaan met de lofzang, of terugkeren naar de muziek. Laten we dat laatste maar doen met Diana Krall. Ik draaide haar A Case Of You al eerder deze week en de tranen schoten in mijn ogen. Een brok kwam in de keel. Ze zong het nummer live in Parijs voor duizenden mensen. Terwijl ze continu de indruk weet te wekken via de Diablo, dat ze het zingt voor één persoon: haar geliefde. Het heeft een intensiteit die grenst aan pure liefde. Vol emotie, drama en nuances. De vleugel heeft een natuurlijke kracht, die tot nu toe alleen de Diablo in mijn huis heeft weten neer te zetten. Ondanks dat het een monitor is en daarmee beperkt in de lage tonen. Het wordt zeker geen klein instrument, in tegendeel, hij is groots en wijd. De dynamiek in het nummer maakt het beluisteren tot een spannend moment. Krall kruipt in je, neemt bezit van de ziel. De vleugel zit in het duivelse complot en doet de rest. Hopeloos verloren durf je het volume niet meer aan te raken. Laat staan dat je het in je hoofd zou halen om de cd uit de lade te trekken.
Keer op keer raakt het geheel me op een manier die ik lang niet voor mogelijk hield, door een dame die van puurheid is afgegleden naar commercie. Het is de Diablo Utopia die de waarheid weet bloot te leggen. De Oosterburen zouden roepen: “fabelhaft, supergeil, absolute Spitzenklasse, überragend”. De volgende en laatste track op de cd heeft als titel: Just The Way You Are. Hoe toepasselijk, ik wil de Diablo: “Just the way he is”. Het nummer is bovendien de juiste afsluiting van de cd, waarmee de ban van A Case Of You wordt verbroken. Dat moet ook, het is te intens om weg te kunnen lopen. Moet ik nog beschrijven hoe geweldig de band weet samen te spelen met “La Krall”? Nee hè, dat voelt u al aan. Maak het orkest groter en de Diablo groeit mee. Ineens lijkt hij niet meer op de monitor die hij fysiek is. Hij vult een beeld dat zich uitstrekt naar voren, achteren omhoog, omlaag en naar de beide zijkanten. Laat ik het zo stellen, Krall is op de Diablo niet afgegleden naar de commercie, ze is juist gegroeid, tot een artieste van wereldformaat. Je hebt alleen even de juiste luidspreker nodig om dat te beseffen.
Merkt u trouwens hoe weinig ik zeur over hoog, midden, laag enzovoort. De eenvoudige reden is dat ik niets te zeuren heb. Goed, het laag zou een streep strakker kunnen en iets meer definitie hebben. Of dieper door mogen lopen (fysiek kan dat niet). Ik verwacht die laatste punten van kritiek straks op te lossen met een superstrakke Pass Labs transistor versterker. Er is verder niets te zeuren, het is juist heel moeilijk om aan te tippen waar de Diablo scoort of punten laat liggen. Omdat hij mij continu in de muziek zuigt. Met klassiekers als Ella Fitzgerald, Juliette Gréco, Oscar Peterson. Met moderne pop van Katie Melua. Ik geef u de uitdaging: haal “Pictures” uit de speler als u speelt via Diablo Utopia. Het kostte mij heel veel energie om uit de stoel op te staan. De duivel hield me verstard op mijn plaats. Na track twee wilde ik stoppen en iets anders beluisteren, ik kwam uiteindelijk pas na de achtste track in beweging. Evenzo kost het me nu heel veel energie om de Manley en H.A.T. buizen weg te halen en een transistorcombinatie te gaan opwarmen. Zal dat net zo mooi zijn?
