In de tijd dat ik bovenstaande tekst aan het tikken was, speelde Katie Melua’s Pictures in de Lua. Eigenlijk jammer want ik heb ook de lp in huis. Wat ik merk is dat mijn stemming langzaam verandert. In positieve zin. Ik raak steeds blijer naarmate de cd verder speelt. Ik zit zelfs hardop mee te zingen. Wat mag omdat er niemand thuis is behalve ik. Dat beschouw ik als een compliment aan de LS40. Wat kun je meer vragen dan je gelukkig te voelen onder invloed van spelende muziek? Ben ik heel nuchter en stap ik terug naar mijn taak als recensent, dan zal ik u de plussen en minnen gaan beschrijven van het systeem, ophouden met meezingen om het beeld niet te verstoren.
Goed, de weergave heeft een breed stereobeeld aan de HAT/Ayon. Los en gemakkelijk. Los van de luidsprekers zelf, wat met elke versterker eigenlijk wel het geval was. Het stereobeeld heeft een beperkte diepte en kent nauwelijks beeld naar boven of beneden. Het geluid bevindt zich in een rechte lijn tot buiten de luidsprekers zelf. De weergave van hoge tonen is heerlijk relaxed. Met detail op een zachte manier weergegeven. Als een zachte wijn op een zomeravond. Het middengebied blijft enige last ondervinden van de hoorn. Het “cupped hand’s” effect raak ik slechts af en toe helemaal kwijt. Dankzij die hoorn heb ik erg weinig last van de eerste reflectie van de zijwanden. Zodat het geluid deels direct op mij afkomt. Dat kan de oorzaak zijn van mijn opmerking. Ik ben benieuwd hoe een LS60 of 80 qua kast en woofer oppervlak daar mee om gaat. Het maakt de weergave niet vervelend, het valt me wel op.
De lage tonen lopen opvallend diep door voor een monitor. Het is ook en flinke kast waar de LS40 uit kan putten. Het is geen bescheiden boekenplank geval. Zoals eerder gesteld is het zaak het laag strak onder controle te houden. Zeker bij cd’s als deze Melua. Die zwemt zelf al alle kanten op met een rommelige bas. Altijd bereid een systeem nog verder te treiteren op zijn zwakke punt schuif ik Solveig Slettahjell in de speler. Haar album Silver bevat meer bas, diepere bas, dan menige luidspreker prettig vindt. De LS40 heeft daar toch maar weinig moeite mee. De poort is duidelijk zo afgestemd dat hij de woofer steunt. Het laag wordt niet onnodig “opgefleurd” met een dikke aanzet waar je op den duur doodmoe van kunt worden. De stem van Solveig staat als een huis. Het stereobeeld is strak en zwalkt niet door de ruimte.
Aangenaam luisteren met de juiste sfeer, opgeroepen door de LS40. Aan de slome en romantische kant. Precies zoals de dame het volgens mij bedoelde. Bijna tijd voor een piano. Nog even een compliment voor én de LS40 én de trompettist Sjur Miljeteig, die samen een heftig sexy geluid tevoorschijn toveren in Second Time Around. Op naar Krall, in dit geval met A Case Of You van haar live cd, die is opgenomen in Parijs. Mooi als afsluiting van het “dames uurtje”. Zo daar staat een vleugel in de ruimte. Zowel Krall als de JBL LS40 raken de juiste toets. Heel fraai en stevig neergezet. Subtiel, veel informatie, mooie klankkleur, warmte en gevoel. De dame in kwestie die zingt en het instrument bespeelt mag daar rustig mee doorgaan. Intiem en toch hoor je terug in de opname dat het beslist geen kleine zaal was. Opgenomen live in het Olympia in Parijs. Om heel eerlijk te zijn, deze vertolking gaat beter op de JBL LS40 dan op mijn grote Focal systemen die vier maal meer hebben gekost. Gelukkig maar dat ik meer draai dan alleen Krall. Ik vermoed dat de LS40 in combinatie met de eveneens beschikbare LS120P subwoofer dit verpletterend kan neerzetten. Had ik de LS120P toch ook moeten vragen? Er blijft altijd iets te wensen.
