Over op SACD. Diana Krall is veelbesproken op diverse fora, in bladen en ook hier op deze website. Haar albums zijn echte hardlopers, ongeacht het medium waarop ze geperst zijn. Nog steeds één van mijn favorieten op SACD, mede door de sublieme 5.1 kanaals montage, is The Girl In The Other Room. Ik speel het nummer Temptation en selecteer de 7.1 channel ingang via de afstandsbediening van de receiver. Alle video- en digitale cirquits kunnen worden uitgeschakeld middels de “pure direct” toets en Diana’s stem komt me tegemoet. Rust. Het was me reeds eerder opgevallen, deze set biedt rust wanneer er muziek wordt gespeeld.
Door de voor de prijsklasse zeer puristische afwerking van vooral de DV7001 ( met je oor erbij hoor je het loopwerk amper draaien ) en de opbouw van het versterkingsgedeelte klinkt deze SACD – hoewel ietwat ingetogen – homogeen en muzikaal. Heel af en toe lijktt het hoog net iets te overdrijven, maar dan nèt tot het punt waar verfijning overgaat in irritatie. Knap, voor een home theater receiver in deze prijsklasse. De rust in het geluid maakt wel dat ik me minder meegevoerd voel met de muziek, iets wat een kwestie van smaak is. In ieder geval, de meerwaarde van de SACD persing wordt duidelijk naar voren gebracht. Spreiding alom, Diana’s stem natuurlijk, de gitaar, bas en drums waar ze horen, zonder elkaar te overstemmen. Duidelijker dan op mijn eigen set komt het Hammondorgel naar voren, dat prettig om de luisteraar heen zweeft.
Verder met een gewone cd, Janine Jansen heeft al enige tijd geleden een achtkoppige uitvoering opgenomen van Vivaldi’s Four Seasons. L’estate (RV315 III op Decca 475 6293) wordt met dezelfde rust weergegeven. Ook in stereo kan deze set me bekoren, en klassiek lijkt goed met Marantz samen te gaan. Wisselend tussen de multichannel input en de digitale aansluiting gaat mijn voorkeur wel uit naar het geluid dat de converters van de DV7001 voortbrengen, het geheel lijkt net iets meer gestroomlijnd en natuurlijker van klank. De aanhalen van de vijf violisten zijn goed hoorbaar, de akoestiek ietwat ingetogen maar aanwezig, en weer die rust. De passie en felheid waarmee Jansen en consorten spelen is hoorbaar, en daar gaat het om, nietwaar?
Verder met één van de vele gedraaide muziek dvd’s. Een oude favoriet is de concertregistratie van Phil Collins’ Serious Hits in Berlijn. Eén van de mooiste nummers is de afsluiter van de dvd, het pakkende Take Me Home. Meeslepende drums, begeleidende gitaren en een uitbundig publiek. De beeldkwaliteit staat als een huis. Zwart is zwart, reflecties van Phil’s microfoonstandaard zijn snel, en kleuren vol. De diverse chipsets werken goed genoeg om menig scartgebruiker zich nog een keertje achter de oren te laten krabben… Verwacht geen full-HD, maar een prima benadering hiervan.
Geluidstechnisch geeft de set ook duidelijk weer dat we toch een eind verder zijn dan in de periode 1990-1993, want de opname klinkt toch wat gedateerd, iets wat veel opnames van midden jaren tachtig tot midden jaren negentig gemeen hebben in mijn optiek, het klinkt wat emotieloos. Eerlijk als een muziekmerk moet zijn, geeft de set van Marantz dit dan ook genadeloos weer. Zo af en toe een tikje te fel in het hoog, wat via het menu van de SR7002 snel wordt bijgesteld. Maar muziek maakt de set zeker wel . Het converteren en upscalen van videosignalen gaat de SR7002 zeer gemakkelijk af.
