Volgens Music Line heeft de Powerigel ruim de tijd nodig om op zijn maximale performance te komen dus werd hij twee dagen voor de eerste luistersessies tevoorschijn gehaald en aangesloten. Gezien Naim correcte timing hoog in het vaandel heeft werd de debuut-LP Riverside van Luka Bloom tevoorschijn gehaald om de track `Delerious` te beluisteren. De lach van Bloom in het begin van deze track kwam los en luchtig over en het percussieve snarenspel op de akoestische gitaar kwam goed gepunctueerd naar voren, met meer nadruk op de bassnaren dan met de eigen Lapp/Popp lichtnetstrip. De snelle `strums` werden op plastische wijze gepresenteerd en de stem kreeg meer `body` mee. De zang klonk tegelijkertijd opvallend ontspannen en werd met veel lucht afgebeeld. De sibillance weergave werd in lichte mate afgerond waardoor de articulatie wat minder duidelijk was (ook werd Bloom`s stem met minder scherpe focus afgebeeld). Met name het gitaarspel werd met een aanstekelijke timing en drive weergegeven. De harder geplukte snaren kwamen telkens met tamelijk grote en energieke sprongen naar voren waardoor het dynamisch contrast en daarmee ook de cadans van deze muziek goed werd overgebracht.
De 180 grams LP Call Me van Hans Theesink mocht op het Schots vilt zodat de track `Soul Of song` kon worden afgetast. Het mandolinespel werd met veel `presence` en rijke tonaliteit gepresenteerd terwijl de tuba op ronde wijze en met een rollend vibrato naar voren kwam. De sonore stem van Hans Theesink werd zowel met autoriteit als rust weergegeven. De piano werd duidelijk groter afgebeeld dan met de eigen lichtnetstrip waarbij de klankbodem beter hoorbaar was. De rechterhand partijen klonken soepel, bijna parelend en de blazers werden wat klein afgebeeld maar kregen een natuurlijke bekerklank mee. De drums klonken droog en behoorlijk strak en de harde slagen op de bekkens kwamen flink energiek over. De diepte afbeelding was iets meer beperkt, wat met name bij de blazers merkbaar was maar het geheel kreeg een bijzonder goede `flow` mee.
Van Mighty Sam McClain`s tweede Audio Quest LP Keep On Movin` werd de track `Who Made You Cry` beluisterd. De rustig gespeelde elektrische gitaar klonk lekker soepel en kwam met een goede vibrato naar voren terwijl de subtiele tikken op de hi-hats met een verfijnde `ting` werden weergegeven (geen klankloze droge tik, maar mooie messingklank). De rimshots klonken droog en kregen een bijna zuchtende uitsterving (TAKhhhh) mee, heel mooi. Mighty Sam`s stem werd op rustige en vriendelijke wijze gepresenteerd en kwam tijdens de luide passages met grote, moeiteloze dynamische sprongen naar voren. Alhoewel met de Lapp/Popp strip aan het systeem de kenmerkende gorgelende klank van McClain`s stem wat duidelijker naar voren kwam was de weergave met de Powerigel qua dynamiek levensechter en zelfs spannender. De luide passages kwamen met veel energie en `push` naar voren, met een duidelijk grotere `headroom`.
Van de prachtige 180 grams DCC uitgave van Paul Simon`s (solo) debuut album werden de tracks `Peace Like A River` en `Papa Hobo` gedraaid. De tom-toms kwamen met elastisch klinkende trommelvellen naar voren terwijl de bas-trom met een sonoor en ver doorlopend laag werd weergegeven. De door Paul Simon in fingerpicking-stijl bespeelde akoestische gitaar klonk `snel`, puntig en energiek. Zijn zang werd op heldere wijze en met veel presence weergegeven en de bas kwam met een behoorlijke dosis soliditeit en `bloom` naar voren. Bij Papa Hobo werden met name de bassnaren van de akoestische gitaar op plastische wijze gepresenteerd. Het harmonium kwam met een rijke tonaliteit naar voren terwijl de basmondharmonica met een prachtige knorrende en donkere klank werd weergegeven. De aanblaasgeluiden en ook de ademhaling van de muzikant waren zeer goed te volgen. Paul Simon`s stem klonk tonaal uitgewogen en het geheel werd met veel gemak en lucht gepresenteerd. Exposure is altijd een goede klankcollega van Naim geweest en de Heed Orbit/Sondek combo met zijn uitstekende timing sluit zeker aan op Naim`s uitgangspunten maar toch zijn deze apparaten niet rond Naim’s steraarde idee ontworpen. Desondanks was er sprake van een zekere `Naim signature` in de weergave met de Powerigel als stroomverdeler en dat is toch wel opmerkelijk.
