De luidsprekerkabels waren nog gloednieuw en moesten dus eerst enkele uren inspelen. Ja, ik weet het, ook nu zullen er weer hele volksstammen zijn die beweren dat het “inspelen” van kabels lariekoek is. Ik zou zeggen: vooral blijven denken. In de maanden dat ik zeer intensief met de Siltech kabels heb gespeeld trad er wel daadwerkelijk, in positieve zin, een verandering op.
Ik beleef al jaren veel plezier aan Nirvana SL luidsprekerkabels en interlinks. Kabels die zeker niet goedkoop zijn maar in hun klasse, mijns inziens, ongeëvenaard. Nirvana kabels worden gekenmerkt door een rustige, evenwichtige klank, een “zwarte” achtergrond met veel detail en een homogeen en transparant beeld. Iets waar de SL’s wat minder goed in zijn is het weergeven in de hoogste gradatie van het dynamisch kunnen. Ik ben dan ook zeer benieuwd wat een twee maal zo dure Siltech kabel hier tegenover kan zetten.
De onbehandelde kabels zijn als eerste aan de beurt en al snel knallen tonen van de populaire radiozenders de kamer in. Ik zit nog niet meteen op het puntje van mijn stoel maar hoor toch zeker wel de kwaliteiten waar deze kabel over beschikt.
Om het verschil tussen een “niet ingespeelde” kabel en een “ingespeelde” kabel te kunnen beoordelen ben ik direct gaan luisteren. Eerste indruk is dat de muziek, als het ware, een beetje hortend en stotend wordt weergegeven. Tijdens de daaropvolgende dagen bespeur ik een geleidelijke verandering. Het geluidsbeeld wordt vloeiender, makkelijker en tegelijkertijd homogener. Tot er na een week of zes vrijwel geen veranderingen meer te bespeuren zijn.
Analoog op hoog niveau is een absoluut genot om naar te luisteren. De aanschafsnelheid van vinyl ligt bij mij op een veel hoger peil dan dat van cd’s. Gelukkig verschijnt er steeds meer op vinyl en als je goed zoekt op het Internet is er zo veel moois te vinden. Ik trap daarom ook serieus af met een lp die ik vaak draai en daarom goed ken.
De piano van Diana Krall op de lp “The Girl In The Other Room” wint aan autoriteit en daadkracht, ook de stem komt veel overtuigender over. Met de “niet ingespeelde” kabels lijkt het of stem en piano ieder voor zich spelen. Nu vullen zij elkaar echter perfect aan. De instrumenten hebben ieder hun eigen plaatsje in het volle geluidsbeeld gevonden. 
Het verschil met de Nirvana’s is wel erg groot. De LS188 Classic MkII weet het sprankelende erg goed in mijn set te brengen. Ik vermoed dat een stuk zilvergeleiding hier debet aan is. Het hoog is zijdezacht en toch doortekenend. Dit is goed terug te horen bij de trompet van Louis Armstrong wanneer hij op de lp “Louis Armstrong meets Oscar Peterson” een deuntje meeblaast. Zijn trompet klinkt overtuigend genoeg en kan bijna voor echt doorgaan. De karakteristieke snerpende tonen van dit blaasinstrument zouden misschien een fractie sterker mogen klinken. Als je naar de stem van Armstrong luistert zijn er een aantal aspecten die absoluut niet mogen ontbreken, zoals de diepe rrr en de daarbij behorende ademhaling en gezucht. Het gevolg is een prettig en aanstekelijk klinkend geluid wat de Avalons uit rrrrrrrolt. Je zingt bijna met het diepste laag in je stem mee. Ondanks dat deze opname technisch verre van perfect is, is het toch een genot om naar te luisteren. Het beeld staat als een huis, ook op hoger volume. Ik sluit mijn ogen en waan mij in een intieme kroeg met voor mij spelend de immer ingetogen Louis. Ik verschuif mijn denkbeeldige blik naar links en zie hoe Oscar Peterson breed glimlachend zijn vingers over het klavier laat glijden. Beiden ritmisch begeleid door zacht draaiende brushes en ondersteund door het diepe gegrom van Ray Brown.
Het klankbeeld van de Nirvana’s is een fractie donkerder en lijkt daarmee meer rust uit te stralen. Is dit schijn of ….. ik kan het (nog) niet ontdekken. Wel is het beeld meer coherent en vloeiender.
Na een uiterst plezierige tijd met de “standaard” LS188 Classic MkII door te hebben gebracht is het tijd om zijn met SATT-techniek behandelde broer in de strijd te gooien.
Tsja, wat kan je verwachten van zo’n behandeling. Is het echt een klankmatige verbetering of is het een marketingverhaal zoals vaak wordt beweerd. Zoals een goed recensent betaamt begon ik aan een uitgebreide blanco luistersessie.
Omdat ik graag wil weten wat deze kabel zo “koud” uit box doet luister ik ook hier weer intensief naar de eerste tonen. Vrijwel meteen valt mij op dat de set soepeler, vloeiender, makkelijker en ruimtelijker speelt. Zo koud uit de box overtreft dit nu al bijna de “standaard” versie. Op bepaalde aspecten hoor ik nog wel terug dat het geluid wat verstopt zit, korrelig en ingetogen is. Dit is uiteraard relatief omdat de kabel nu al op zo’n verrassend hoog niveau zit. Maar zeker is dat hier veel meer uit te halen moet zijn. Omdat de kabel zo koud uit de box al erg goed klinkt besluit ik na een paar dagen intensief luisteren het volume te temperen en de muziek voorlopig alleen als achtergrond te gebruiken. Nadat de kabels geruime tijd hun werk vrijwel geruisloos hebben verricht is het tijd geworden voor een kritische luistersessie.
Op alle fronten is een gigantische verbetering opgetreden. Ik zeg expres gigantisch want het verschil tussen “niet ingespeeld” en “ingepeeld” is erg groot en zondermeer duidelijk waarneembaar. Detaillering is toegenomen en omgeven door een randje wat wel eens “romantische sound” genoemd wordt. In dit geval klinkt het erg prettig. In bepaalde sets wordt zo’n vleugje romantiek soms gebruikt om bepaalde tekortkomingen te bedekken. Niet in de set zoals die nu staat te spelen. Goed opgenomen cd’s en lp’s klinken subliem, terwijl bij slecht klinkende exemplaren de fouten te horen zijn. Het laag is dan vaak afgeknepen, het hoog schel en van een driedimensionaal opgebouwd beeld is al helemaal geen sprake. Maar ondanks deze gebreken blijft de muziek toch zeker goed te verteren, terwijl ik voorheen de muziek waarschijnlijk al eerder af zou hebben gezet.
De trompet van Louis Armstrong heeft met de SATT-versie nu wel die “attack” die ik bij de onbehandelde versie miste. En dit zonder enig verlies van detail. Integendeel juist.
Als we het over detail hebben draai ik graag Cassandra Wilson of Holly Cole. De cd “Rendez Vous” van Miss Wilson barst van de percussie-instrumenten die subtiel doch duidelijk realistisch zijn. Zelfs bijna tastbaar in de ruimte. Het typerende met de Siltech kabels is dat de percussie bijna ongemerkt aanwezig is en bijna als met een vanzelfsprekend gemak wordt weergegeven.
Holly Cole is op vinyl een genot om te draaien. Altijd even pakkend en intrigerend. Wie de cd “Temptation” van haar heeft moet deze beslist ook aanschaffen op vinyl. Classic Records heeft hier een uitgave van op de markt gebracht die echt fantastisch is. De zwoele speelse stem strak in het midden en omgeven door een wolk lucht. Met track 2, de “Trainsong” waan je je ook daadwerkelijk bij een spoorwegovergang. Het getingel zo lekker luchtig zwevend in de ruimte. De kwaliteiten van een goede bron komen naar voren als de rest van de keten klopt.
Vinyl heeft bij mij de voorkeur boven digitaal en ik draai lp na lp. Ieder minuscuul signaaltje wordt door de Concerto uit de groef gehaald en doorgegeven aan de buizen referentieset. Deze is in staat dit verder op een zeer hoog niveau door te geven aan de Avalons, wat er ook gedraaid wordt. Ik begin mij af te vragen wat er nog meer te wensen over blijft. Soms heb je het idee dat je wel tevreden moet zijn. Ik heb dat stadium met deze configuratie bereikt. Met de LS188 Classic MkII SATT is de set tonaal in balans. Nergens ligt de nadruk op een bepaald aspect. Als ik het over een fantastische middenweergave heb dan wil ik de lp “The Lion And The Cobra” van Sinéad O’Connor graag uit de kast trekken. De titel zegt eigenlijk al genoeg, sterk als een leeuw en geniepig als een cobra. De klankkleur van stem van Sinéad is vrij uniek en schaar ik in de rij Tori Amos en Alanis Morisette. Als de eerste tonen van kant twee, het nummer Troy, de Avalons uit schallen bekruipt mij meteen een intens en heftig gevoel. De betrokkenheid is gruwelijk echt, de stem beverig en trillend in haar uithalen. Ik luister aan één stuk door, deze set pakt mij vast om me niet meer los te laten. Het lijkt zelfs dat het vaak tegen het vals aanzit, maar dit drukt de pret niet. Integendeel dit realistisch ongepolijste bezorgt mij een duidelijk een hoog kippenvelgehalte en dit gedurende het hele nummer. Dat is een prestatie op zich.
