Met een waterpas opgestelde Circle en het aanvankelijk nog kakelverse Dynavector element losgespeeld werd er eerst bij verschillende instellingen van naalddruk (binnen de door de fabriek opgegeven grenzen natuurlijk) en verticale aftasthoek geluisterd. De A.C.T. 0.5/DV 20X L combinatie gaf de beste resultaten bij een naalddruk van 2,05 gram en een neutrale V.T.A. (geen voorover of achterover hellende armkop). Het instellen van de correcte Azimuth was met behulp van een (LP-dikte) spiegeltje een fluitje van een cent, waarmee het W.-B. contragewicht zijn effectiviteit wel had bewezen.
Met een Original Master persing van Fleetwood Mac`s LP Rumours op de mat van de Circle werd eerst de track `Second Hand News gedraaid. Wat meteen opviel was de bovengemiddeld goede overzichtelijkheid wat ook bij hogere luisterniveaus in stand bleef. Deze track kreeg een solide laagweergave met een strak weergegeven percussie en een natuurlijk klinkende stemmenweergave mee. De track `Never Going Back Again` van dezelfde LP kwam met een uitgewogen en transparante stemmenweergave naar voren die tonaal iets aan de donkere kant was. Het gitaarspel werd met een natuurlijk timbre en op zowel plastische als soepele wijze weergegeven.
De muziek kwam met een stevige body maar ook veel `bloom` uit de weergevers, zodat de presentatie van deze analoge combo eerder als organisch dan analytisch zou kunnen worden omschreven. Een dergelijke presentatie heeft het voordeel dat er langer maar ook luider kan worden gedraaid zonder dat de weergave vermoeiend overkomt. Gezien Fleetwood Mac zo`n goede weergave van stemmen meekreeg werd de LP Illinoise van Sufjan Stevens uit de platenkast gehaald om de track `Decatur` te beluisteren. De elektrische gitaar kwam met een ronde en volle klank naar voren terwijl de accordeon met veel lucht en een iets `softe` klank werd weergegeven. De samenzang van de groep kreeg een opvallend goede verstaanbaarheid mee waarbij de stemmen op transparante wijze en met een rijke klankkleur werden gepresenteerd. De scheiding tussen de verschillende stemmen was goed in de breedte maar ook in de diepte kregen ze een duidelijke afbeelding mee. Het geheel werd met een uitstekende coherentie gepresenteerd waarbij de vrij intieme sfeer van deze track goed uit de verf kwam.
De fantastische Analogue Productions heruitgave van de LP The Weavers Reunion At Carnegie Hall 1963 werd tevoorschijn gehaald om de track `Woke Up This Morning` door de `microridge` naaldtip van de DV 20X L te laten aftasten. De karakteristieke stem van Pete Seeger werd met veel presence en een goede articulatie weergegeven waarbij elke toonwisseling met groot gemak te volgen was. De andere zangers (en zangeres) werden met een natuurlijk klinkende tonaliteit en een scherpe focus gepresenteerd terwijl de tamboerijn op een behoorlijk pittige wijze naar voren kwam waarbij de slagen tegen het frame met een goede differentiëring werden weergegeven. De staande bas klonk lekker soepel maar ook stevig en kreeg een plastische weergave van de snaarplukken mee. Het geheel werd in een groot en open stereobeeld met een goede dieptestaffeling geplaatst. Het applaus klonk verfijnd en rollend waarbij de akoestiek van de fameuze Carnegie Hall vooral in de hoogte goed uit de verf kwam. De track `Rambling Boy` van dezelfde LP was een belevenis. De samenzang van het publiek met Pete Seeger kwam met veel lucht, een goede diepteafbeelding en souplesse naar voren. De Circle/A.C.T. 0.5/DV 20X L combo wist zeer goed te presteren op de punten zang en ruimtelijke afbeelding.
Van John Lee Hooker`s LP The Healer werd de gelijknamige eerste track beluisterd. De intro werd met een brede `stage` en op ontspannen wijze gepresenteerd waarbij de Tom-Toms met stevige ballen lucht werden weergegeven en de metalen kokers van de Cowbells goed uit de verf kwamen. De drums klonken vrij droog en strak en kregen een goede intensiviteit mee. John Lee Hooker`s stem kwam op expressieve wijze naar voren met een stevig en donker stemgeluid. Bij zijn "Hey, Hey" in het midden van de track leek het bijna, of iemand net de ruimte was komen binnenlopen en reageerde op de muziek, zo levensecht was de weergave van die uitroep . Het gitaarwerk van meester Santana klonk lekker losjes waarbij de uithalen op pakkende wijze naar voren kwamen. De bas klonk wat slank maar bleef gedurende de track goed te volgen. Van Peter Gabriel`s LP US (Engelse persing) werd de track `Digging In The Dirt` beluisterd waarbij de diepe laag-`stompen` met articulatie en gemak naar voren kwamen. Sommige spelers zullen dergelijk laag wellicht met meer `push` en `drive` weergeven terwijl de Wilson Benesh-met-Dynavector platenspeler zich meer leek te richten op het tonale aspect van de muziek. In dat opzicht wist deze speler zich op positieve wijze te onderscheiden van meer `knallend` maar soms ook minder muzikaal klinkende collega`s. De goede tonale weergave werd nogmaals onderstreept door de meeslepende weergave van Peter Gabriel`s dramatische zangstijl. De bijzondere Steeple Chase LP Path`s Beyond Tracing van David Friesen werd op het vilt gelegd. David Friesen speelde tijdens deze opname op een zeldzame basviool uit de 18e eeuw. De in hoog tempo gepeelde plukjes kwamen met een goede timbrale weergave naar voren waarbij de akoestiek van de opnameruimte duidelijk merkbaar was. De stevige basplukken klonken opvallend los en snel maar kwamen net iets tekort aan `gewicht`. De staccato gespeelde bassnaren kwamen met intensieve `grommen` naar voren waarbij de greepwisselingen, inclusief het natrillen van de snaren tegen de hals, met een duidelijke focus werden afgebeeld.
