Om de set goed tot zijn recht te laten komen werd de set geëquipeerd met bekabeling van Transparent, ook te vinden in de Audiac stal. De stroomvoorziening neemt men bij Audiac zeer serieus, hetgeen blijkt uit het inzetten van de Powerbank Euro 6 verdeeldoos van waaruit de AX-7 alsook de CX-7 van stroom worden voorzien. Dit robuuste blok is voorzien van een High Performance Powerlink snoer waarmee het blok aan het net wordt aangesloten. De uitgangen zijn volledig los van elkaar gekoppeld zodat de componenten elkaar niet kunnen “zien”, laat staan beïnvloeden. Uitermate handig is de indicator die oplicht als het blok onjuist gepolariseerd met het net is verbonden.
De Reference Powerlink werd gebruikt om de versterker van stroom te voorzien. De CD-speler werd in eerste instantie voorzien van een eenvoudiger netsnoer, de Powerlink Super maar werd later vervangen door de Reference Powerlink die ook toegepast werd bij de versterker. Daarover later meer.
CD-speler en versterker werden geheel gebalanceerd verbonden met de Balanced Music Link, De versterker werd door middel van een 2 maal 3 meter set Music Wave luidspekerkabels met mijn ProAc Studio 150 luidsprekers verbonden.
Musica
Voordat er serieus geluisterd werd besloot ik de set, die hagelnieuw uit de doos kwam, voldoende tijd te gunnen om ingespeeld te raken. De eerste kennismaking met de set een week later bracht enigszins ambivalente gevoelens met zich mee. De indruk van een “schoon” geluid, mooi gepolijst. Duidelijk zonder “eigen karakter”. Maar ook niet een combi die de zanger, de pianist, de rocker of de drummer in me naar boven bracht. Daarvoor klonk het allemaal wat te netjes, te zuiver. Een kleurenpallet dat me, zogezegd, alle grijstinten van het spectrum liet tonen maar de overige kleuren daarbij enigszins vergat. Kleuren die zo wezenlijk zijn bij het overbrengen van de muzikale boodschap bij de ontvanger ervan.
Gaandeweg de weken erna ontwikkelden zich de kleuren echter in volle wasdom. Loreena McKennitt laat haar zangkunsten horen op haar CD “Elemental” (Quinlan Road Limited Records, opname uit 1985). Daar waar het een paar weken geleden leek alsof ze met tegenzin stond te zingen, emotieloos, ongeïnteresseerd, krijg ik nu ongeveer de tranen in de ogen als de zachtste timbres in haar stem me diep van binnen beroerden. Daar waar mijn Densen versterkers stemmen voorzien van een nauwelijks aanwezig maar desondanks duidelijk waarneembaar hard (transistor) randje slaagt de ontwerper Charles Hansen met verve in de versterker in zijn geheel te ontdoen van welke transistorsound dan ook. Stemmen zijn natuurlijk, vloeiend. Raken je snaren van binnen en beroeren je.
Pat Metheny, Secret Story (1992, Geffen Records). Een van mijn favoriete CD’s, in mijn beleving een klassieker. Mooie symfonische jazz, een fantastisch mooie opname maar een gruwel voor mindere systemen. Hier valt te horen dat de combinatie uiterst zorgvuldig en beheerst te werk gaat. Saai? Nee, zeker niet! Wie goed luistert, ervaart gewoon dat de combi de muziek laat spreken en zichzelf volledig wegcijfert ten faveure van de muziek. Ook als er heel veel gebeurt in de muziek (track 4, Finding and Believing) houdt de combinatie de volledige controle waar mindere systemen het overzicht tijdens de drukke passages de neiging hebben om dicht te slibben. Het strikt neutrale, welhaast zakelijke karakter voert hier weer de boventoon, alsof de combinatie placht te zegen “don’t mind us, it’s the music that counts”.
Metropool.
Zoals aangegeven was de set volledig geëquipeerd met Transparent bekabeling. CD-speler en versterker zijn geheel gebalanceerd verbonden met de Balanced Music Link. Benieuwd naar het prestatieniveau van de normale RCA uitgang moest de Transparent kabel tijdelijk plaatsmaken voor mijn eigen Harmonic Technology Pro Silway Mk II kabel. Toch geen onaanzienlijke kabel die in mijn eigen set meer dan naar volle tevredenheid presteert en voor meer geld van eigenaar verwisselt dan de Balanced Music Link. Met alle respect voor mijn eigen Harmonic cable was dat wel even schrikken. Zeker, het vloeiende karakter, het transparante hoog, de sublieme weergave van de kleine texturen in de muziek, al die zaken waar ik destijds voor viel toen ik besloot de trotse eigenaar te worden van de Harmonic cable, het was allemaal daar. Maar wat komt het snelle en bij vlagen dynamische gitaarspel van het Rosenberg Trio op de CD Caravan (Verve, 1994) mooi tot zijn recht wanneer de Transparent Music Link wordt aangesloten terwijl het via de Harmonic allemaal wat te gelikt, bij vlagen soms levenloos klinkt.
Hetzelfde bij Hans Dulfer op zijn CD Big Boy (EMI Records, 1994). Het imaginaire verkeer in de stad op het nummer “Streetbeats” lijkt rustig en ordelijk zijn weg te vervolgen in het centrum van de stad als de Harmonic kabel is aangesloten. Als de gebalanceerde Transparent kabel CD-speler en versterker met elkaar verbindt krijg ik plots de indruk beland te zijn in het hart van een bruisende metropool als het krachtige het nummer de woonkamer instroomt. Mijn conclusie is ook snel gemaakt. Als men overweegt deze combinatie samen te beluisteren doet u zichzelf dan een groot plezier en verbind beide componenten gebalanceerd, alstublieft.
