Hoe klinkt het (2)

Ik vind dat als een merk als Audio Research met zo`n reputatie en staat van dienst met een relatief goedkope versterker op de markt komt dit niet ten koste mag gaan aan kwaliteit en dat ook deze goedkopere versterker aan de hoogste eisen moet voldoen. Ik heb voor deze versterker dan ook alle registers open getrokken en ben een
LP-lade ingedoken die ik normaliter niet vaak open, gewoon omdat ik er meestal niet voor in de stemming ben. Maar ik vond dat deze VSi55 mij op alle fronten moest overtuigen en heb, als eerste, klassiek werk van Edo de Waard opgezocht die het Rotterdam Philharmonic Orchestra aanvoert. Er wordt daarbij werk van Ravel gespeeld, lekker zwaar en meeslepend. De violen kunnen een zijdezacht hoog laten horen om even later een snerpende en snauwende klank ten gehore te brengen. Hierbij ontbreekt enige vorm van hardheid of gemeenheid zoals alleen bij slechte systemen weergegeven wordt. De aanzwellende trommen en pauken blijven overeind als het orkest op volle oorlogssterkte is beland, om daarna weer rustig en gelijkmatig uit te sterven.

Vervolgens mag Feike Astma zijn kunsten vertonen in de Grote Kerk in Amsterdam. De ambiance en de ruimte zijn enorm en overstijgt mijn verwachtingen. De lucht die uit de pijpen stroomt zwelt de kamer in en er is hoogte-afbeelding. Feike kan mij bekoren en het is een genot om naar te luisteren. Er wordt een zeer hoog niveau neergezet. Hoewel het allerlaagste laag, zoals de 16 Hz toon van het orgel, niet meer wordt weergegeven, sta ik toch versteld van de laaginformatie die aan de Avalons onttrokken wordt.
We gaan verder met het `Neujahrskonzert` van het Wiener Philharmoniker met werken van Strauss. Een live opname met publiek, wat doorgaans veel onderdrukt gekuch, geproest, geschuifel met voeten en stoelen betekent. Niemand wil lawaai maken, maar iedereen doet het. Kenmerkend blijft de rust en autoriteit. De violen laten ook hier nergens enige vorm van hardheid horen en in deze combinatie geldt niet dat het geluid naar kattengejank klinkt, zoals het geluid van violen ook wel eens wordt omschreven.

Ook klavierkonzerten van Chopin moesten het ontgelden. Het Berliner Philharmoniker speelt enkele stukken van Chopin met als solo-instrument uiteraard de piano. Te horen is dat achter de piano het orkest is opgebouwd. De aanslagen variërend van subtiel en vol emotie tot hard en bombastisch. Links achterin de violen en daar achter zijn aan de rechterzijde de blazers geplaatst. Met de VSi55 wordt een realistisch driedimensionaal beeld opgebouwd, wat in combinatie met de Avalons een spectaculair geheel wordt.

Ook het timbre is in deze combinatie bijna extreem goed. Ik wil hier wel even iets langer bij stilstaan, want timbre is een woord dat binnen de hifi te pas en te onpas wort gebruikt zonder dat men eigenlijk beseft wat het inhoudt. Heel eenvoudig kan worden gezegd dat timbre of klankkleur, zoals de term ook wel wordt genoemd, de eigenschap is van een klank waarmee verschillende muziekinstrumenten en stemmen zich onderscheiden. Hoe beter het timbre van een combinatie des te beter we de verschillen kunnen horen tussen bijvoorbeeld een viool en het iets lager klinkende alt-viool, of het verschil tussen een saxofoon en een trompet.

We keren weer terug tot de orde van de dag en ik pak de zwarte schijf van John Lee Hooker. Eén van mijn favoriete bluesmuzikanten. Ook hier weer wordt de stem zeer fraai weergegeven, de keelklanken zijn goed waar te nemen en deze sterven langzaam uit. John maakt op deze LP afwisselend gebruik van een steelstringgitaar en een 12-stringgitaar. Deze laatste onderscheid zich voornamelijk in een warmere en vollere klank. Ook kenmerkend van John is dat hij altijd met zijn voeten op de grond mee staat te trappelen, waarneembaar op een combinatie die veel detail, rust en ruimte laat horen.

Na John Lee Hooker maken we een kleine stap naar Jazz met het `Jazz At The Santa Monica Civic `72`.Grote namen op dit jazz spektakel waaronder Count Basie, Oscar Peterson, Ray Brown, Al Grey en nog meer grootheden. Trompetist Roy Eldridge blaast op deze LP bij aanvang op een zodanige wijze de conussen uit je luidsprekers dat zelfs het publiek op deze inzet reageert door te applaudisseren en te joelen. Tijdens dit muzikale spektakel wordt er door de solisten regelmatig van plaats verwisseld waarbij het orkest door blijft spelen. Het is dan ook leuk om het gestommel tijdens de wisseling van deze solisten te horen. Ook Ella Fitzgerald kan niet achterblijven en maak met haar zogenaamde scatzang dit feestje zeer geslaagd. Zij gaat dan ook een duet aan met tenor-saxofonist Stan Getz. De scherpe uithalen van de sax worden moeiteloos door de stem van Ella overgenomen en samen brengen zij het tot een waar muzikaal hoogtepunt.

Vervolgens is er uiteraard ook nog meer digitaal geweld aan bod gekomen. De veel gedraaide CD `Rendez Vous` van Cassandra Wilson verdween in de CD-lade. De stem mooi afgebeeld, de percussie laat een verfijning en detail horen. Dit is mede de oorzaak door de rust die de VSi55 uitstraalt, waardoor het zwart om de instrumenten zwarter wordt en de muzikale afbeeldingen scherper waar te nemen zijn.

Een zelfde gewaarwording heb ik met Dead Can Dance, na enkele minuten valt de Maracas in en de balletjes die daarin zitten worden nog losser weergegeven en sterven langer uit. Zangeres Lisa Gerrard staat mooi in het midden omgeven door Oosterse instrumenten, de trom die later rechts achterin ingezet wordt, wordt met kracht en gemak weergegeven. Nergens heb ik het idee dat de VSi55 over zijn kop gejaagd wordt.