Hoe klinkt het

Nadat de versterker aan is gezet duurt het ongeveer een halve minuut voor de versterker daadwerkelijk gebruikt kan worden. De voornaamste onderdelen worden in rap tempo opgewarmd en dit bekort de tijd voordat de versterker op bedrijfstemperatuur is aanzienlijk.

Bij de eerste tonen bleken deze, verhoudingsgewijs,  wat aan de luidsprekers te blijven hangen en ook na langere tijd luisteren bleef dit beeld bestaan. Kees Jan, van Audio Excellence die de VSi55 bij mij had gebracht en de versterker op zijn duimpje kent, zag een viertal stukjes Masterbase, die onder mijn A400s vandaan kwamen, liggen en besloot deze Masterbase onder de voeten van de VSi55 te plaatsen. Het verschil was enorm, de instrumenten stonden los van elkaar te spelen, daarvoor in de plaats kwam meer ruimte en lucht. Het zwart werd zwarter en de rust nam toe. Later heb ik hier nog mee geëxperimenteerd, maar ik blijf bij mijn conclusie dat de Masterbase een positieve invloed had op de weergave van de VSi55.

Serieus luisteren begon met de LP `We`re All Together For The First Time` van Dave Brubeck. De bas was goed waarneembaar, klonk vol, ging diep en bleef daarbij goed gedetailleerd. De drum diep achterin geplaatst en de bekkens klonken zeer verfijnd en transparant. Hoewel dit nummer niet tot van mijn favorieten behoort luisterde ik toch door, het klonk immers zo lekker en het tweehandig pianospel van Dave had een prettige samenhang. Vervolgens belandde ik bij `Koto Song`, wel één van mijn favoriete nummers. Het kippenvel sloeg al snel toe bij de zweverige sfeer van Paul`s alt-sax. De stilte rondom de instrumenten kenmerken de kracht van de VSi55, het tikken van de kleppen, de plaatsing en de sfeer van het "erbij betrokken worden" nam een hoge vlucht. Realistisch bij het inblazen van de lucht en daaraan voorafgegaan het innemen van een teugje lucht. Uiteraard mocht `Take 5` niet ontbreken en ook hierbij is de alt op zijn best. Iedere verandering in toon en aanzet wordt weergegeven. Deze LP is op een paar locaties opgenomen en met name de opname die in De Doelen gemaakt is valt op door de heldere en transparante klank. Ook klinkt deze droger dan de opnamen die elders zijn gemaakt.

Ik vervolg met The Weavers die een optreden verzorgen in The Carnergie hall. Het zelden gedraaide `Train Time` laat een snel en krachtig gitaarspel horen, waarbij iedere snaaraanslag een puntig karakter krijgt zoals het ook hoort te zijn. Dat de VSi55 ook in hoogte een klankbeeld op weet te bouwen blijkt uit het veelvuldig geschuifel en gestamp van het voetenwerk. Volume gaat harder en ik krijg de gewaarwording dat ik in de zaal naar voren loop waardoor je een vorm van druk en luchtverplaatsing krijgt.
Ik ga weer terug naar de jazz met een opname van Count Basie die in 1979 in Montreux gemaakt is. Beslist geen audiofiele opname, maar de muziek is goed te versmaden. Een spetterende Big Band treedt mij tegemoet. Joe Turner en Eddie Vinson, beiden saxofonisten, blazen hier op verbluffende wijze mee.

`Everyday I Have The Blues` vult dan ook al snel de luisterruimte en de VSi55 kan dit geweld met verbluffend gemak de baas. De blazerssectie geeft een samenspel tussen trompetten en trombones  wat resulteert in een dynamisch schouwspel waarbij snel- en felheid hoog in het vaandel staan. De VSi55 laat zich hierbij niet uit het veld slaan, de ertussen door spelende saxen worden sterk neergezet en laten zich niet ondersneeuwen door het trompetgeweld.

Van een heel andere orde maar daarom niet minder is de sfeer die Bob Marley op weet te wekken tijdens zijn live-concerten. De zaalmicrofoons blijven open staan wat resulteert in een blijvend geroezemoes op de achtergrond. De VSi55 weet dit te vertalen naar "being there" en even ontwaar ik mij in een gemengde lucht van zweet en hasjiesj die zich versmelten met de klanken van de ritmische Bob Marley. De instrumenten staan los van elkaar en er wordt een waar podium gevormd waar een ieder zijn aandeel laat horen. Het achtergrondkoortje is ook echt een achtergrondkoortje. Af en toe is er geschuif van het mengpaneel waar te nemen waardoor de klank dan holler wordt. Dit doet me denken aan het luisteren naar een beginnend bandje in een jongerensociëteit.

Van de speelse klanken van Bob Marley stappen we over naar de illustere klanken van Loreena McKennitt met haar CD `Book Of Secrets`. Een CD die bol van de akoestische instrumenten en percussie staat. Hier zit heel veel laag in en mocht er iets niet goed in het systeem zijn dan komt middels deze CD het lek vaak boven. Het laag is op deze CD erg dik aangezet en ik ben dan ook benieuwd hoe de VSi55 zich houdt. Het allerlaagste laag laat toch nog een redelijk portie detaillering horen en valt zeker niet tegen. De VSi55 laat de instrumenten zingen en sprankelen en plaatst de stem van Loreena mooi in het midden.

Ooit ben ik jarenlang de trotse bezitter geweest van een eerder uitgebrachte Audio Research geïntegreerde versterker, de CA50. Deze was ook ondanks zijn 2 x 50 watt in staat een goed en doortekenend beeld neer te zetten. De CA50 was opgebouwd in de behuizing zoals we die kennen van een LS16 of LS25 en de VT-series. Deze CA50 lag echter een stuk hoger in prijs. Ik moet zeggen dat deze VSi55 een waardig opvolger van de CA50 is en ik denk dat hij over-all zelfs beter scoort. Met name op het gebied van dynamiek en transparantie scoort deze VSi55 heel erg hoog.

Nu we toch met stemmen bezig zijn, pak ik Laurie Anderson uit de kast. Haar stem wordt mooi vol en sfeervol in het midden geplaatst en sterft langzaam doch krachtig uit. Ook de piepjes van de VCR worden diep achterin weergegeven zonder aan detail in te boeten.