Meer luisterplezier
Ik mag graag van de ene stijl naar een andere overstappen en pak Oscar Peterson op. Tijdens de gestreken bas op ‘We get requests’ hoor je al snel hoe goed een Ace het laag naar voren haalt. Veel beter en steviger dan bijvoorbeeld mijn Highphonic. Het element heeft lef in zijn donder. Dat heeft als negatief gevolg dat het laag te nadrukkelijk aanwezig kan zijn. Zo valt de piano van Peterson zelf teveel weg tegen de bas van Brown. Brown mompelt en maakt geluid tijdens zijn spel. Dat is wel goed hoorbaar. De swingende muziekstukken van de lp uit begin jaren ’60 laten een Peterson horen waar ik het meeste van geniet. De later uitgebrachte cd van deze opname heeft minder sfeer en emotie dan de grote zwarte schijf. Van een totaal andere orde, evengoed een klassieker, is ‘Dark side of the moon’ van Pink Floyd. Honderden malen gedraaid en met zoveel zorg behandeld dat ruis uit de groeven nauwelijks hoorbaar is. Een sterk punt trouwens van de Ace, die veel detail laat horen, wat dan gelukkig niet tot gevolg heeft dat alle tikjes en stofjes uitvergroot worden. Ook met deze lp ligt de nadruk op stevigheid. Eerder donker dan lichtvoetig. De luchthaven geluiden van een gehaaste reiziger overstemmen niet de duidelijk verstaanbare stem uit de omroepinstallatie ter plaatse. De effecten op de plaat worden optimaal benut en het laag gaat diep. Aangekomen bij ‘Time’ schrik je overeind van de heldere klokken die hard en metalig (in dit geval een compliment) de kamer vullen om langzaam tikkend weg te sterven in de muziek.
Harlekijn records van Herman van Veen bracht in vroegere jaren werk uit van zangeres Lucy Steymel. Haar mooiste lp is ‘Gift from a stranger’. De Benz-Micro Ace tovert het snarenspel van Harry Sacksioni naar voren en je luistert naar het metaal dat getokkeld wordt. De opname die gekenmerkt is door puurheid neemt de extra druk in het laag weg. De zuivere stem van Steymel wordt met natuurlijkheid weergegeven en de S-klanken zijn ook hier opvallend in positieve zin. In het achtergrond koor laten de mannen en de vrouwenstemmen zich duidelijk scheiden. Al met al een zeer plezierige ervaring om deze lp met de Ace te beluisteren. Een andere zangeres met een ander genre speelt minder en laat een vlak geluid horen. De opvallende vormen van Dolly Parton hoor je niet terug in opvallend goede weergave. Leuk, netjes maar nooit spektakel. Spektakel dat je wel krijgt met een tweetal Sheffield Direct-to-disk recordings. De eerste is van Dave Grusin. Kant één nummer één was nooit te draaien met de Highphonic/Pro-ject omdat de solo piano in combinatie met de eigen resonantie van de arm het geheel teveel in beweging bracht. De naald bleef in de groef, maar het was niet om aan te horen vanwege “wow”. Nu is het wel mooi. Ik geniet van xylofoon en bas die het piano spel ondersteunen. Strak en zuiver. Track twee bevat de herkenningsmelodie van de vroegere tv serie Baretta. Het ‘Keep your eye on the sparrow’ is dynamisch en vol percussie. Het luistert met de Ace op het puntje van je stoel. Beter kan, maar tegen een prijs, lijkt de Ace duidelijk te willen maken. Tenslotte draai ik van hetzelfde Sheffield label Harry James met ‘The King James version’. Een forse Big Band uit vroeger jaren. Oh wat een mooie bekkens staan hier op. Het zingt en elk ringetje hoor je. De brushes strijken over het koper. Het geheel spettert en blazers staan full power hun lol te beleven. Solo’s die geblazen worden staan ook solo in de kamer. Met daarachter de band zelf. De zoete herinnering die ik heb aan het filigraan hoog van de Highphonic wordt niet gehaald, het komt wel behoorlijk in de richting. Trompetten zijn van metaal met de Ace. Hard, soms schel, dan weer romantisch. Een heel mooie balans is gevonden. Luister maar eens naar ‘Cherokee’ en je weet wat ik bedoel. Dan blijf je niet op je stoel zitten.
