Testopstelling en aansluiten

De Donizetti heeft een automatische stand-by functie die hem ideaal maakt voor liefhebbers van home theater. Door intern een jumper om te zetten kan deze, voor de puristen onder ons storende, functie opgeheven worden en wanneer ik de mono blokken zelf aan zou schaffen dan zou ik dat ook zeker doen. Voor de test heb ik ze echter niet aangepast. De fabrikant adviseert een burn-in periode van minstens 100 uur en geeft aan dat de voorversterker 40 en de eindversterkers 20 minuten opwarmtijd nodig hebben alvorens zij op de optimale luistertemperatuur aangeland zijn. Tevens wordt aangegeven dat , omwille het gevaar van blikseminslag, men niet aan kan raden om de apparatuur constant op het lichtnet aangesloten te laten blijven. Uiteraard heb ik dat wel gedaan. Alle drie de componenten zijn met behulp van de van Medevoort polechecker in fase aangesloten en hebben enkele dagen in mijn installatie gespeeld alvorens ik met de eerste luistersessie begonnen ben.

Als analoog frontend is de Clearaudio Champion Limited Edition draaitafel middels Clearaudio Sixstream op de phono input van de Audio Analogue Bellini Remote aangesloten. Als digitale bron dient het CEC TL5100 CD loopwerk dat met de beide NorthStar componenten verbonden is door gebalanceerde Gotham GAC-2 kabels. De NorthStar model 3 is met de voorversterker doorverbonden middels een Siltech G3 SQ80 interlink. Tussen de Bellini en de beide Donizetti’s zet ik, met dank aan René van Es, voor deze gelegenheid de mij tijdelijk ter beschikking staande fraaie Siltech ST48 G3 in. De Sonus Faber Concerto’s worden in dit geval single wired aangestuurd met mijn eigen StraightWire Encore luidsprekerkabels.

Luisterimpressie

Trouwe lezers van mijn columns en recensies weten dat ik tegen de druk van alle digitale formats in trouw blijf aan het analoge medium LP. Ik blijf het analoge geluid vooralsnog prefereren boven het digitale. Vandaar dat bij het beschrijven van mijn luisterimpressies altijd weer een groot deel op het conto van het zwarte goud komt. Dat ik er ditmaal mee begin is, op het gevaar af vervelend te worden, met name een manier om mijn waardering uit te drukken voor een fabrikant die, als één van de weinigen, in deze componistenlijn zowel zijn geïntegreerde versterkers als zijn voorversterker standaard uitrust met een MM/MC phonomodule. Een tweede reden ligt in een recente aanschaf van het Clearaudio Victory H MC element. Deze test is de perfecte gelegenheid om beiden eens nader aan elkaar voor te stellen.

En hoe kan dat dan beter dan met een prachtige uitvoering van Boccherini’s strijkkwartetten? Natuurlijk ligt het meer voor de hand om een compositie van Bellini of Donizetti te gebruiken. Helaas heb ik van deze beide heren echter niets op lp. Vandaar de keus voor de authentieke instrumenten van het Esterhazy Quartet. Deze heerlijke muziek kan mij altijd bekoren op een zondagmiddag waarin zoals nu een winterse zon laag door de schuifdeuren naar binnen valt. Teneinde de Italiaanse sfeer wat beter op te kunnen snuiven, om niet te zeggen proeven, staat er naast me een dubbele espresso. Ik ben voornemens om het eerste deel van kant 1 van plaat 1 te draaien; het eerste strijkkwartet. De twee violini, de viola en de violoncello zijn duidelijk gepositioneerd in het brede beeld. Er is lucht om de instrumenten en ik hoor een warme, vloeiende klank. Met name dat laatste is het eerste wat me opvalt. Mijn eigen Clearaudio Basic voorversterker heeft een wat helderder, meer onderscheidend karakter dan deze MC module van de Bellini. Wat de Bellini aan discriminerend vermogen wat minder benadrukt compenseert hij met een wat meer presente vloeiende muzikale warmte. Ook lijkt het of de uitvoerenden op het podium een pasje naar achteren gemaakt hebben.

Dit effect is terug te voeren op de combinatie van Audio Analogue versterkers met Sonus Faber Concerto luidsprekers afgezet tegen het mij meer vertrouwde beeld van de Densen Beat B100 & B300 in combinatie met dezelfde Sonus Faber Concerto’s. Met andere luidsprekers zou je wederom een ander effect kunnen krijgen. Welk beeld je prefereert is een kwestie van smaak. Feit is wel dat ik er op een gegeven moment achter kom dat ik ongemerkt steeds weer een nieuwe kant opgezet heb waardoor ik uiteindelijk alle zes de strijkkwartetten beluisterd heb. Luisterend beoordelen is naadloos als vanzelf overgegaan in genietend beluisteren.

Opvallend zijn, naast het vloeiende karakter van de muziek, de grote transparantie en de vaak met buizen geassocieerde klank die ik veelal pleeg te omschrijven in termen van los, open en warm. Let wel; warm in de zin van emotievol en niet in de zin van wollig. Wollig is al evenmin de term die past op de bas in het nummer “Sad old Red”van Simply Red. Strak en doortekend zijn eerder kwalificaties die naar boven komen bij het horen van dit nummer dat altijd weer een uitstekende indruk geeft over de mate waarin de installatie in staat is om een overtuigende baspartij zonder resonanties neer te zetten. Bij dit nummer ben ik me er helaas ook altijd van bewust dat mijn eigen Sonus Faber Concerto’s, naast hun sterke kanten, in het doorlopen van het laag tevens een beperking hebben.

“Sure Thing”, het zesde nummer van de CD “Tourist”begint met een aantal aan een gitaar ontlokte tonen. Bij het maken van de mix is, zo staat in het booklet van de CD vermeld, gebruik gemaakt van elementen uit “Harry’s Philosophy”van Miles Davis en John Lee Hooker. De ritme sectie klinkt heerlijk dynamisch en heeft een hoge “air guitar factor” zoals de ontwerper van mijn eigen versterkers dat pleegt te noemen. Dit ondanks het feit dat het door de Audio Analogue combo gepresenteerde beeld iets verder naar achteren geplaatst klinkt dan ik gewend ben. Al even dynamisch klinkt de strakke bas die George Michael begeleidt in het nummer “Roxanne”; waarschijnlijk beter bekend in de uitvoering van “The Police”. Ook de macrodynamiek van de bigband in het op dezelfde CD te vinden “Secret Love” klinkt overtuigend. Opnieuw is duidelijk wat voorafgaand aan de echte luistersessies al opviel; koper klinkt prachtig via deze Audio Analogue versterkers.

Het wat meer “laid back” karakter van de weergave gaat niet ten koste van de betrokkenheid en meeslependheid. Dit komt waarschijnlijk voor een groot deel voor rekening van de twee maal 100 Watt die de mono blokken eruit gooien. Wel mis ik persoonlijk een tikkeltje venijn. Dat ervaar ik bijvoorbeeld wanneer ik Linda Ronstadt hoog uit hoor halen in het nummer Ït’s too soon to know”. Normaliter klinkt het iets puntiger. Het hogere “smoothness”gehalte van deze versie doet echter wel de emotie in haar stem goed tot zijn recht komen. Italianen en emotie; mama mia! Ook Al Jarreau illustreert dit smooth en fijnzinnig doortekende karakter van het hoog. Hij doet dat op een door de fameuze Doug Sax van “The Mastering Lab” gemasterde en door mij gekoesterde LP bijvoorbeeld aan het begin van “Lock all the gates”waar hij zijn prachtige stem laat klinken als een instrument. Een verdere instrumentale tekening in het hoog brengt het Dave Brubeck Quartet aan dat meer mooie nummers gemaakt heeft dan het overbekende “Take Five”. De cymbals van Joe Morello in “Blue Rondo a la Turk” klinken telkens wanneer ze in dit nummer bespeeld worden weer net even iets anders doordat hij ze aanslaat met een steeds variërende nadruk. Ook via de Audio Analogue versterkers is dit goed te horen. Daarbij klinken ze zoals het hoort; of er een klap op een metalen deksel gegeven wordt en niet of er een dun stukje blik begint te suizelen. Van de twee CD’s die ik van Sara K. bezit geef ik de voorkeur aan “Closer than they appear”. De CD is werkelijk subliem opgenomen en zowel de stem van deze bevallige dame, als de diverse instrumenten; zoals gitaren, bas, drums & percussie, alt- tenor- & sopraansax alsmede een “hammered dulcimer” (whatever that may be!) , klinken zeer fraai in een mooi gedefinieerde ruimte. Mijn favoriete nummer “Jasmine” bezorgt me ook via de Audio Analogue combinatie weer kippenvel. Puur emotie!

Aan het eind van de luistersessies heb ik ook nog even het standaard netsnoer van de Bellini verwisseld met een exemplaar van Lavardin, de CMR 150, dat importeur AudioClassics tijdelijk bij mij achter heeft gelaten. Dit 230 euro kostende netsnoer (van een fabrikant die, voor zover ik weet, voor haar eigen versterkers altijd adviseert om het standaard meegeleverde netsnoer niet te vervangen) brengt een verbetering in de zin dat er een marginale hoeveelheid meer rust, autoriteit en openheid optreedt. Te verwachten is dat dit effect nog sterker op zal treden wanneer alle drie de apparaten uitgerust worden met een netsnoer van betere kwaliteit. Mijns inziens voor de (toekomstige) bezitter van deze Audio Analogue versterkers een goede reden om er eens serieus mee te experimenteren. Een tweede manier voor die consument om nog verdere winst te behalen is mogelijk de upgrade van twee naar vier mono blokken. Het lijkt me voor hem in ieder geval de moeite waard om te zijner tijd via zijn dealer tijdelijk twee extra mono blokken ter beoordeling in huis te halen.