Een demo van Peter is iets waar ik me altijd weer op verheug. Hij voelt zich als zanger/gitarist van de Pink Floyd tribute band Pink Project eerst en vooral een muzikant en wil tijdens een demo de boodschap van de muziek over laten komen. Zijn publiek emotioneel raken zoals hij zelf ook geraakt wordt. Dat laatste is bijvoorbeeld te merken wanneer hij twee tracks draait van het nieuwe studio-album van Pink Floyd, ‘The Endless River’, het album dat is opgedragen aan de overleden toetsenist Richard Wright.
Op één van de tracks die Peter draait is Wright postuum te horen. In 1968 was zijn grote wens om eens het imposante pipe organ van de Royal Albert te mogen bespelen. Dit verzoek werd ingewilligd en er werd een opname van gemaakt die nu gebruikt is voor het nummer Autumn ’68. Daarmee één van de meest memorabele momenten van The Endless River vormend.
Foto door Jennifer Muller van MKB fotografie
Klankmatig klinkt het album fraai, maar het is geen echte referentie. Dat is wel het geval bij de cd van Larry John McNally waarvan hij een track laat horen. Het zal u niet verbazen dat Peter een liefhebber is van live opnamen en om dat te illustreren draait hij een opname van The Sound Of Silence, gezongen door Paul Simon die zichzelf op akoestische gitaar begeleidt. Ik geniet van de demo en herinner me een vergelijkbare demo met dezelfde speakers die ik twee jaar geleden bijwoonde in die andere ultra high end-winkel, daar gecombineerd met het dCS Vivaldi systeem en de top versterkerlijn van Pass Labs.
En opnieuw valt me de rust op die zo kenmerkend is voor dit soort ultra high end systemen. De hoge resolutie, het volstrekt onvervormd weergeven, de totaal onbelemmerde muziekweergave. Dan word ik volledig verrast door een track van een band genaamd Fink. Sorry, nooit van gehoord. Maar wat een prachtig nummer. De band speelt een instrumentaal nummer, samen met het Royal Concertgebouw Orchestra. Wow! Wat een prachtige klankkleuren worden hier weergegeven. Werkelijk subliem, of ik op de tiende rij van de grote zaal in het Amsterdamse Concertgebouw zit. Een cd om toe te voegen aan mijn verlanglijstje…
Raak
Een korte pauze haalt me uit de muzikale roes waarin ik me behaaglijk gewenteld heb. Peter geeft het estafette stokje door aan zijn compagnon Jan. En ik weet wat er komen gaat; mijn grote liefde vinyl! Jan heeft thuis op goed geluk enkele zwarte schijven uit zijn omvangrijke collectie getrokken en al snel blijkt dat ook hij gewoon een muziekliefhebber is die kan verdrinken in een nummer, zeker wanneer het hem terugvoert naar gedenkwaardige momenten uit zijn leven.
"Peter wil tijdens een demo de boodschap van de muziek over laten komen. Zijn publiek emotioneel raken zoals hij zelf ook geraakt wordt"
Zoals het 45 toeren plaatje van Elvis Presley dat hem transporteert naar zijn jeugd. Naar het moment waarop zijn leven als audiofiele muziekliefhebber een aanvang nam. ‘Surrender’ klinkt door de demo ruimte en hoewel het geen referentie opname is, word ik meteen meegezogen in het analoge geluid dat me altijd weer raakt en, in dit geval, terugvoert in de tijd. Om me heen kijkend zie ik dat ik niet de enige ben die geraakt wordt door deze gedateerde opname.
Kenny Burrell is weer een heel ander verhaal met ‘Guitar Forms’, waarin de gitarist begeleid wordt door een orkest onder leiding van Gil Evans. Wat een heerlijke muziek. Daarna volgt Fleetwood Mac en opnieuw zie ik om me heen hoe mensen geraakt worden door de muziek. Even wordt de demo onderbroken wanneer ontwerper Alon Wolf van Magico en Cyrill Hammer van Soulution in gezelschap van Jan Coenen van Symphony Audio Import de luisterruimte betreden. Slechts weinig winkels kunnen hun klanten tijdens een show de gelegenheid bieden om vragen te stellen aan topontwerpers van dit kaliber.
Foto door Jennifer Muller van MKB fotografie
Dan volgt ‘Take Five’ van het Dave Brubeck Quartet. Met de geweldige melodieuze saxofoonpartij van Paul Desmond die het nummer schreef, en de lange drumsolo van Joe Morello in het middendeel. Eigenlijk heb ik dit nummer te vaak gehoord, maar via dit systeem klinkt het als nieuw; vibrerend, energiek en live! Tenslotte volgt één van de belangrijkste jazz lp’s aller tijden, en ik weet dat ik aan het eind van het nummer op zal staan en de luisterruimte zal verlaten. Wat kun je tenslotte nog draaien na een track van Kind of Blue van Miles Davis. Wat klinkt dit geweldig!
