"De deltablues, ik ben daar zot van. Speelden we al met Tjens Couter [voorloper TC Matic-red]. Maar Edith Piaf vind ik ook blues. Mijn liefde voor de blues begon ooit met de bluesplaten die ik kreeg van mijn oude prof Moraal Hubert Decler. Die is later nog in Katmandu gaan wonen en tolk van de Dalai Lama geworden. Op mijn zeventiende ging ik zelf platen kopen, in Engeland, in de buurt van Portobello Road. Otis Redding, Captain Beefheart. Naar Engeland ging je ook voor kleren. Speciale platenwinkels had je niet in België. Stonden wel wat elpees tussen de frigo`s, tv`s en stofzuigers in elektrowinkels. Daar heb in Oostende ooit nog `s een Sonny Boy Williamson tussenuit gevist."

Oostende & de Engelsen

"We kregen sowieso veel mee uit Engeland. Al die Engelsen kwamen naar Oostende via Dover. Je had toen nog 24 veerboten per dag. Er waren nog geen charters naar Spanje, dat was toen nog Franco. De Engelse jeugd ging massaal naar Oostende. De Langestraat in Oostende, die bruiste. Je had daar muziekclubs als The Groove, The Gin, The King. We vierden feest met den Engelsen hè. [Guitige blik, blozende wangen:] Ik heb mijn virginity nog verloren aan Linda, een Engelse.

Veel Engelse band kwamen als eerste naar Oostende. Ik heb er rond mijn zestiende mijn eerste concert gezien van, allez, hoe noemen ze ook alweer, a ja, The Raiders, met Dave Edmunds. Daarna kwamen The Moody Blues, Eric Burdon & The Animals, Blue Beat-bandjes, Jimmy James & The Vagabonds. Maar ook van verder kwamen ze naar Oostende. De baas van het hotel waar ik werkte haalde Marvin Gaye naar België. Die heeft een tijd in dat hotel gewoond, en ik heb nog voor hem gekookt. Zijn vriendin was een Bredase. Ik hoorde laatst dat ze een paar jaar geleden is gestorven, zelfmoord. Heel spijtig. In Oostende is het allemaal wat minder geworden, men leeft er nog met de nostalgie van de jaren zestig en zeventig. Al krijg ik het ook niet allemaal meer mee, ik woon sinds 1972 in Brussel.