Het is inmiddels al een eind in de avond. Alhoewel er meer dan voldoende gesprekstof is om de avond te vullen besluiten we om te gaan luisteren. Voordat we hiertoe over gaan plaatst Jan de akoestische panelen in de juiste positie. Ik heb meteen een goede eerste indruk van de set bij het beluisteren van de eerste tonen. Het eerste dat opvalt is de enorme controle. De versterkers hebben de luidsprekers duidelijk in hun greep hetgeen zich vertaalt in een heel homogene, vloeiende en vanzelfsprekende weergave. Het nummer “Killer” op de verzamel cd van Seal laat duidelijk horen tot welke prestaties de set in staat is. Er is een enorme diepte en een overduidelijke gelaagdheid in het geluidsbeeld waar te nemen: elke stem en elk instrument heeft zijn duidelijke plek in het geluidsbeeld. De afbeelding in de diepte is echter iets beter dan die in de breedte. Waarschijnlijk is de afstand van de luisterstoel (bank) tot de luidsprekers hier de oorzaak van. Hier laat zich overigens de invloed van de akoestische panelen goed gelden. Jan besluit ze even aan de kant te schuiven en we luisteren daarna opnieuw naar hetzelfde stuk.
Wat een verschil! Het beeld werd tijdens de vorige situatie nog met gemak links en rechts buiten de luidsprekers opgebouwd. Nu lijkt het gevangen te zitten tussen de luidsprekers. Er is nog wel sprake van een zekere diepteafbeelding, de gelaagdheid in het geluidsbeeld is echter vrijwel volkomen weg. Ook lijkt het beeld verder naar achteren te zijn verschoven.
Het is me wel duidelijk dat deze panelen kleine wonderen verrichten in de woonkamer van Jan en we besluiten dan ook verder te luisteren met de panelen op de juiste plaats. De goede eerste indruk blijft gehandhaafd, wat we ook beluisteren. Jan plaatst de cd “Ray of Light” van Madonna in de cd-speler en we besluiten te luisteren naar een paar tracks. Ik weet uit eigen ervaring dat deze opname de nodige eisen stelt aan een set. Bij een minder goede weergave slipt het geluid makkelijk dicht, wordt het (soms zeer behoorlijke) laag ongecontroleerd en versmeren de kleine details. Zo niet bij Jan. Ook hier is weer diezelfde enorme controle waarneembaar en de vanzelfsprekende kracht. Het laag gaat zogezegd afgronddiep zonder ook maar een krimp te geven, de Velodyne subwoofer verricht hier duidelijk goed werk! Ook nu weer is de opbouw van het beeld zeer goed te noemen en vliegen de vaak verrassende geluidseffecten op de cd je op een aangename wijze om de oren.
Dire Straits, Eric Clapton, Nils Lofgren en Bob Dylan, wat we ook draaien, dezelfde indrukken blijven. “Gecontroleerde kracht” zo schiet me te binnen als ik in korte bewoordingen de belangrijkste karaktertrekken van de set probeer samen te vatten.
Tot slot luisteren we nog even naar sacd. De Denon DVD 3910 heeft al een tijd warm kunnen draaien. Jazz at the Pawnshop verdwijnt in de lade. Het verschil met cd is in eerste instantie niet zo direct waarneembaar. Na iets langer luisteren worden er wel duidelijk verschillen waarneembaar. Akoestische instrumenten worden wat natuurgetrouwer afgebeeld vergeleken met de cd-laag. Alhoewel het niet zo makkelijk in woorden vast te leggen is, de verschillen met cd zijn duidelijk waarneembaar. Het muziekstuk is echter, grijpbaarder dan weergegeven via cd.
Wat betreft de toekomt heeft Jan niet echt grote plannen meer. Wellicht dat hij nog wat gaat experimenteren met andere netkabels van Isotec. Hij twijfelt nog over een externe powergenerator omdat hij van anderen heeft begrepen dat dit niet automatisch tot een verbetering van de geluidsweergave hoeft te leiden. Daarbij heeft hij komende tijd genoeg werk aan zijn home-cinema set. Daar Jan sinds kort ook een bestuursfunctie heeft bij de AOB zal hij op dat vlak ook nog veel werk gaan krijgen. Kortom: Jan is heel actief en dat zal voorlopig ook zo blijven!
Ik dank Jan voor zijn gastvrijheid en wens hem veel succes toe met al zijn activiteiten op audio-gebied.
