In vier aparte luisterrondes gaan we langs de spelers.

1. Bij Rega bepalen we de invloed van een beter loopwerk door toevoeging van een motorvoeding.
2. Bij de Linn beluisteren we het verschil tussen de Linn en de duurste Rega en stellen we vast wat de invloed is van een betere arm op een Linn, met een beter element en een betere voeding.
3. Bij de Avid’s gaan we na wat de invloed is van een steeds duurder loopwerk en zetten we twee spelers tegenover elkaar die ongeveer hetzelfde kosten maar waar gekozen is voor een duur loopwerk met eenvoudige arm en element of voor een instap Avid met een kostbare arm en een veel duurder element.
4. De afsluiting van de dag bestaat uit het toetje waar we luisteren naar een topklasse speler, arm en element op een topklasse phonotrap waarmee we de state-of-art van Audio Excellence benaderen.

Ronde 1.
In stelling gebracht zijn de twee Rega draaitafels. Gekozen wordt voor drie LP’s waarvan we verschillende tracks kunnen draaien. De spits bijt steeds Sara K. af met haar LP “Water falls”. Daarna gevolgd door Elenor McEvoy “Yola” en ter bepaling van rhythm & pace een oude LP van Gerry Mulligan onder de naam “The concert jazz band”. De LP’s blijven we steeds mee werken. Speler na speler. Zet een platenspeler aan en onmiskenbaar is de analoge indruk daar. Een muzikaliteit die nauwelijks te evenaren is met een digitaal medium en zich mogelijk laat uitdrukken als: echt, vloeiend, rustig en natuurlijk.

De Rega P5 zet een goed geluid neer en laat mij wennen aan de set zoals die opgesteld staat bij Audio Excellence. De P5 heeft een glazen plateau en werkt zonder speciale voeding voor de motor. Op het moment dat Kees Jan de voeding van de P7 aansluit op de P5 verandert het geluid direct. Wij doen dus niets anders dan de voeding veranderen van een heel simpele trafo met een paar onderdelen naar een elektronische geregelde voeding (meerprijs 275 euro).

Met de voeding ontstaat een groter beeld en sterven tonen veel langzamer uit. Er komt een rijkere harmonie in het geluid, zich uitend in een dieper doorlopend laag en groter hoge tonen bereik. De stem van Sara K. wordt verstaanbaarder. Zowel de akoestiek waarin de opname is gemaakt als het bewegen van het mechaniek van de piano is veel beter hoorbaar en van grotere invloed op de uiteindelijke weergave. Zodra we teruggaan naar de standaard voeding wordt het pijnlijk duidelijk dat een Rega P5 eigenlijk niet zonder de extra voeding verkocht zou moeten worden. De P7 is aan de beurt die een beter lager heeft dan de P5, standaard de voeding, een dubbele snaar en een ceramisch plateau. Deze speler zet Sara K. dichter bij de luisteraar dan de P5 en laat de piano naar achteren schuiven. Het is alsof Sara ineens een stuk dichter bij de microfoon staat. Naar achter toe is de ruimte groter en breder. Het gevoel bij de muziek is meer “live”. Eigenlijk verdient de P7 een beter element en mogelijk ook een duurdere phonotrap. De speler is in basis erg goed.

Ronde 2.
De Rega’s maken plaats voor de twee Linn LP12’s. Ze staan net als de Rega op de grond op een soort Master Base platen om ze te ontkoppelen. Zodra de eerste en goedkoopste Linn inzet verandert er weer het nodige in het geluidsbeeld. We vergelijken met de Rega P7 en stellen vast dat Sara weer wat minder dicht op de microfoon staat. Het geluidsbeeld is breder geworden maar minder diep. Zelfs vrij plat voor analoge weergave. Dat maakt het lastiger om instrumenten individueel te kunnen volgen. Er staat tegenover dat de weergave als geheel natuurlijker is, meer sexy en emotioneel pakkend. Het is vloeiender geworden en er zal langer naar te luisteren zijn zonder moe te worden.

Als de LP12 tegenover zijn dure broertje wordt gezet leven meerdere aspecten op. De diepte neemt toe net als de breedte en het gaat nog een stap gemakkelijker. Dit is een top combinatie binnen het eigen geluid van de LP12 die bekend staat om zijn sterke ritmische eigenschappen. Elke LP12 lijkt op elkaar en heeft een specifiek geluid. Hoe beter de voeding, de arm en het element hoe meer de eigenschappen uitgediept worden. Er komt meer dynamiek, meer detail, de achtergrond wordt stiller en het geluid wordt steeds lieflijker. Luister maar eens naar blaasinstrumenten en het is direct duidelijk waar de winst ligt. De big band van Mulligan is stuwend en spettert uit de speakers. Deze draaitafel waarvan het eerste ontwerp ver achter ons ligt speelt nog steeds een hoofdrol als het gaat om analoog geluid. Het kritisch geveerde ontwerp heeft als loopwerk meer zeggingskracht dan de ongeveerde Rega’s, helaas tegen een forse meerprijs, zelfs als we de goedkoopste combinatie kiezen. Dat de signatuur van de tafel zo sterk naar voren blijft komen geeft aan dat het basisloopwerk al een belangrijke schakel is in de keten. Iets dat we straks met de Avid’s nog beter vast kunnen stellen.