Dan de elektronica van Naim. Naim heeft recent het programma in één klap omgegooid naar de nieuwe lijn. De CD5, onderdeel van die lijn, is de eenvoudigste cd speler van Naim. Draait geen SACD, geen DVD-A en ook geen DVD-Video. Alleen cd, weliswaar totaal geoptimaliseerd. Het digitale circuit in de CD5 heeft zijn eigen voeding, het analoge deel ontvangt in ons geval de stroom uit een aangesloten Flat-Cap2. Dat levert een forse winst op in de geluidskwaliteit. Ook de voorversterker NAC112 krijgt stroom van de Flat-Cap2. De NAC112 heeft zes ingangen voor lijnbronnen en is grotendeels gebaseerd op de techniek uit zijn grotere broers. Gruwelijk dat Naim nog altijd vasthoud aan de DIN-pluggen al claimt Naim dat de DIN-plug de meest optimale oplossing is om de aarde tussen de apparaten onderling te verbinden. Wie zich beperkt tot Naim, wat zeker aan te raden is, zal het een biet zijn. Wie wil mixen en matchen zal met verloop- of geconfectioneerde kabels moeten werkente H. Snijders maakt overigens zelf dergelijke kabels als u dat wenst. Tenslotte de eindversterker. De NAP150 is de kleinste eindtrap die Naim levert. Twee maal 50 Watt aan 8 Ohm. In ons geval niet warm te stoken en trouw zijn best doende om nooit, maar dan ook nooit, adem te kort te komen. Het heeft mij verbaasd hoeveel power deze kleine krachtpatser kan geven. Naim is sterk in het bouwen van elektronica. Speerpunt in hun techniek is uiteraard de voeding, maar ook de wijze waarop de aarding is geregeld. Met Naim loop je ook niet snel tegen grenzen aan. De set is steeds verder uit te breiden tot bi- of tri-amp, extra power supplies in de vorm van Flat-Cap2, Hi-Cap en Super-Cap. Of met de Stageline phonotrap of de Headline hoofdtelefoon versterker.
Het wordt tijd
Praten over geluidsapparatuur en muziek is leuk, luisteren naar muziek nog leuker en het uiteindelijke doel. De set is voldoende opgewarmd en we gaan aan de slag met Mary Stallings en haar cd “Fine and Mellow”. Het muziekbeeld wordt direct groot en dynamisch neergezet achter de jazz zangeres. Tot er iets geks gebeurt. De stem zwalkt van links en rechts en terug. Hebben we iets verkeerd gedaan? Jan Pieter en ik duiken tegelijk achter de apparatuur en controleren elke aansluiting. Niets aan de hand. Nogmaals de cd en weer gaat de stem heen en weer. Heel raar, mede omdat alleen de stem er last van heeft terwijl de instrumenten op hun plaats blijven staan. Pas later komen we achter de echte oorzaak. Mary staat zingend in een vaste microfoon zo te bewegen, dat de zij-microfoons links en rechts veel te veel van haar zang oppikken. Een andere stem dan maar, die van Stacey Kent. Hier gaat zij lekker losjes swingend tekeer. Heel compleet en vol detail. Niet in een setting die het hifi geluid kenmerkt maar met een ongedwongen gemak dat een sfeervolle weergave mogelijk maakt. Het hoog en laag heeft snelheid en ritme. Zoals verwacht kon worden. Het laag mist de power die een groot systeem kan leveren. Daardoor heeft Stacey minder lucht in haar borstkas. Het gaat te ver om er direct een subwoofer bij te zetten, maar de gehele middag knaagt het idee in mijn achterhoofd. Thuis zou die er zeker bijkomen. Nu concentreer ik mij op de opstelling zoals die er staat. Na Stacey komt Steely. Steely Dan heeft met “Two against nature” een cd afgeleverd die super transparant is. Het geluid wordt door B&W/Naim gortdroog op je afgevuurd, is puntig en snel. De impact doet me direct denken aan een live optreden. Heerlijk zoals een metalen dome de bekkens kan weergeven. Je hoort bijna waar het bekken wordt geraakt. De onderliggende drums pakkend en dynamisch. Met deze muziek mis je het onderste laag veel minder dan met een vrouwenstem is mijn ervaring.
