Luidsprekers dienen slechts één doel: het weergeven van spraak of muziek. Beide hebben ze veelvuldig gedaan in de periode dat ze in mijn huis aanwezig waren. Eerst in een kleinere ruimte, waar ik graag muziek draai in alle rust op een mooie set waarin buizen een hoofdrol spelen. De andere momenten stonden de Revel M22 in de grote ruimte opgesteld aan een digitale klasse D versterker. Hoewel de M22 op beide installaties goed weet te presteren, gaat de voorkeur uit de naar de halfgeleider-versterker die meer grip heeft op de basunit. Een ander belangrijk aspect is de grote poort in de M22 waarmee het laag aan een buizenversterker te veel zijn eigen weg kan bepalen. Vandaar dat de luisterimpressie hieronder vrijwel geheel gebaseerd is op de grote ruimte. Waarbij overigens kan worden aangetekend dat los van staande golven en poort-oprispingen de weergave van het belangrijke middengebied en de hoge tonen een gelijke indruk gaven op buizen en torren. Evenals het stereobeeld. Om die reden wil ik het gebruik van buizen zeker niet uitsluiten.
Spraak is een goede beoordeelmethode. Gratis uit de ether te halen met een goede tuner. Met de Revel M22 kreeg ik meerdere malen het gevoel dat de omroeper een gesprekspartner was in de huiskamer. Heel duidelijk verstaanbaar, een correcte warmte in de stem, levendig en zuiver. Op die momenten valt op, hoe ongekleurd de Revel weet te presteren. Dat de stem heel netjes gecentreerd is en nooit aan de speakers plakt is een tweede compliment. Het beeld hangt op de hoogte van de tweeters, niet hoger, ook niet met muziek uit de tuner. Vandaar dat het tijd is de cd-speler te voeden met zilveren schijfjes.
Meegenomen uit München een bij audiofielen bekende cd van Allan Taylor met de titel Hotels & Dreamers. Heerlijke muziek met een heleboel extra geluidjes. De stem is warm en vet. Staat mooi los van de achtergrond. Wat steeds opvalt, is het gemak waarmee de Revel M22 een beeld naar de diepte weet te scheppen. Breed is geen probleem, naar boven en onder is het beeld veel minder uitgespreid. Iets wat in de kleinere ruimte minder opvallend was. Niet storend, maar het kan beter. Een ander punt is dat ik dankbaar gebruik maak van de schakelaar op de achterzijde van de luidspreker waarmee ik kan aangeven of de speaker dicht bij de muur staat of los op een stand. Telkens kies ik voor de `muur` stand, anders krijg ik problemen met het laag. In de hoeken en dicht bij de wanden stapelt het laag zich op. Dat is verwijtbaar aan de ruimtes, waar de poortafstemming kennelijk overeenkomt met de staande golven in de ruimtes. Die ruime poort zorgt voor een ruim laag, zeker afgezet tegen het formaat van de M22, maar het kan ook zijn nadelen hebben. Gelukkig niet bij het laten spelen van Allan Taylor, omdat de M22 daar de stem zo diep en levensecht neerzet.
Vienna Teng leerde ik kennen tijdens een Bristol Show in Engeland. Haar stem sprak me gelijk aan en de cd Dreaming Through The Noise is niet het enige werk dat ik van haar kocht. Terecht, want al bij het intro van Blue Caravan ervaar ik een prachtig neergelegd podium aan instrumenten. Daar is de M22 echt een meester in, in realisme herscheppen op een manier waarbij de luidsprekers zelf geheel uit beeld verdwijnen. Zelfs met de ogen wijd open geven de luidsprekers geen moment de indruk dat zij de weergevers zijn. Zelden kwam geluid zo los van de bron. De piano van Vienna vind ik wat minder goed uit de verf komen. Toegegeven, het is maar een kleine weergever die speelt, één die het allemaal niet mooier maakt dan het op de cd is gezet, maar andere kleine weergevers weten een piano wat groter en imposanter neer te zetten. In een gelijke prijsklasse gaat dat mogelijk ten koste van zuiverheid en neutraliteit, terwijl in een (helaas veel) hogere prijsklasse andere zaken mee gaan spelen. Vandaar dat ik meer geniet van Teng en het geheel daaromheen dan van haar toetsenspel.
