Nadat de digitale magister van Cambridge was ingespeeld en de optimale lichtnetfase was vastgesteld kon er serieus worden geluisterd. De Crooked Still CD Shaken By A Low Sound werd beluisterd met het digitale filter in lineaire fase-stand (en de uitgang in absolute fase) en er was meteen sprake van een swingende weergave. De signaalfase werd geïnverteerd en het bleek, dat 0 graden de juiste stand was voor dit album. Het verschil was duidelijk en direct waarneembaar maar toch is het niet zo dat er niet kan worden genoten van muziek voordat men dat knopje herhaaldelijk heeft ingedrukt. De DacMagic maakt dus geen zenuwpezen van zijn gebruikers, wie zich steeds druk wil maken over deze functie doet dat zelf.
Klankmatig komt de DacMagic aimabel over maar dat komt gelukkig niet voort uit een ingehouden presentatie. Bij levendige muziek was er juist sprake van een flinke portie `drive`. De Eric Bibb track Catalina Estimada (Opus 3) is een goede referentie voor het beoordelen van natuurlijk timbre en ruimtelijkheid. Het snarenspel op de akoestische gitaren werd met een mooie elasticiteit gepresenteerd waarbij het uitklinken van de klankkasten goed uit de verf kwam. De saxofoon kwam op luchtige wijze en met een rijk vibrato naar voren terwijl de zang van Eric Bibb met een opmerkelijke rust en authoriteit werd weergegeven. De vloeiendheid, lucht en tonale rijkdom waarmee het geheel werd gepresenteerd deden Opus 3 eer aan. Deze DAC gaat met een goede controle te werk zonder in een onbewogen presentatie te vervallen (wat bij veel digitale bronnen voorkomt). Hij laat als het ware op het juiste moment los waardoor instrumenten zoals staande bassen zowel met een krachtige impuls als een lang hoorbare uitsterving worden weergegeven. Het is mogelijk dat we hier een gelukkige combinatie hebben gevonden maar dan nog: klassieke Marantz CD-spelers zijn niet bepaald zeldzaam en het blijft een zeer betaalbaar apparaat. De DacMagic wist ondergetekende en bezoekers steeds in de ban van de muziek te brengen, ook bij schijnbaar simplistische of monotone stukken.
Dat kwam duidelijk naar voren bij Picture Of Jesus van Ben Harper`s CD Diamonds On The Inside. De inzet van de voorzanger van Ladysmith Black Mambazo greep onmiddelijk de aandacht met een zeer directe en open presentatie. De samenzang kwam met een bovengemiddeld goede tonale homogeniteit naar voren. Ben Harper`s zang kwam beter uit de verf dan met de huis-DAC dankzij een meer natuurlijke sibillance-weergave. Menselijke attributen zoals keelklanken, ademen en articulatie werden beter uitgelicht waardoor de samenzang levensechter klonk. Met deze DAC kon er lekker worden opgegaan in de muziek maar ook flink luid worden gedraaid, zonder auditieve bestraffing. Filter-time. Bij alle hier beluisterde CD`s en de CD 72II als digitale bron gaf de lineaire fase-stand de beste resultaten. In deze stand werd de meest vrije en uitgewogen weergave verkregen en was er sprake van een betere ritmische flow. Met de `Steep` filterstand werd een meer solide en gepunctueerd laag verkregen maar dat woog niet op tegen de voordelen van het lineaire fase-filter. De `minimum fase` filtering deed op zich weinig fout maar zorgde in de genoemde configuratie voor de minst sterke muzikale betrokkenheid. Het was boeiend om de contrasten tussen de drie filters te horen en het maakt de DacMagic ongetwijfeld breder inzetbaar (waarvan de Cambridge ontwerpers zich terdege bewust zullen zijn geweest).
De track Dry My Tears And Move On van de Richard Thompson CD Mock Tudor werd zowel mooi ontrafeld als met een goede ruimtelijke coherentie en schaal weergegeven. Het basspel van Danny Thompson kwam met een opvallende gebalde kracht en souplesse naar voren terwijl Richard Thompson`s droeve stemgeluid en de emotionele lading van zijn zang op rake wijze werden gecommuniceerd. Het beluisteren van deze muziek was als een auditieve traktatie.
Tijd voor USB en dus werd de Media Library (bestaande uit lossless geripte CD`s) -opgeslagen in een Toshiba Satellite Pro- opgestart. Bij meerdere bestanden viel het op dat met deze laptop als bron het minimale fase-filter de beste resultaten gaf. De filterstanden bleken zeer effectief in het optimaliseren van verschillende digitale bronnen. Wanneer de Toshiba als bron diende zorgde de minimum fase (stand 2) voor een meer uitgewogen en coherente tonale weergave. Het lineaire filter (Stand 1) klonk weliswaar knallender (met name bij Tusk van Fleetwood Mac) maar er was in die stand sprake van een minder goede controle over de uitersten van het frequentiespectrum. Stand 3 gaf zoals eerder het meest solide laag maar klonk wat ingekaderd en vlak.
In filterstand 2 zorgde de DacMagic in combinatie met de laptop voor een sterke ritmische flow, wat duidelijk naar voren kwam bij de track (o.k., het bestand) These Days van Steve Tilston. Het flamenco-stijl gitaarspel kreeg een uitstekende ritmische punctuering mee en het geheel werd met een goede intertonale timing en drive weergegeven. Daardoor leek het alsof de stroom van klanken werd voortgestuwd in plaats van getrokken. Dat is een belangrijk verschil want PC bronnen kunnen in combinatie met bepaalde USB-DAC`s voor een wat gelijkmatige en ingehouden weergave zorgen. Deze Toshiba/DacMagic combo was interessant om naar te luisteren, al had het nog niet dezelfde muzikale zeggingskracht als de combinatie met het CD-loopwerk. Kwalitatief goede PC soundcards (zoals de Lynx AES16) kosten soms meer dan een mooie budget-DAC zoals de DacMagic waarmee men een zelfstandig apparaat heeft wat voor meerdere bronnen kan worden ingezet en instelbare digitale filters heeft. Deze DAC behoort tot de kleine groep van betaalbare producten die prachtig in balans zijn (en dan bedoelen we niet alleen de toonbalans).
