Aldus, het echte luisteren gaat beginnen. De MAP800 staat ruim een week in mijn huiskamer dienst te doen als zowel versterker en eindversterker voor home cinema toepassingen. De versterker heeft al staan spelen bij de importeur en gaf al na een dag of twee zijn eigen klank mee aan het aangeleverde signaal. Volgens mij is alleen de phono voortrap nooit eerder gebruikt, ik krijg het geheel met geen mogelijkheid lekker aan het spelen. De klank in combinatie met mijn Bluenote Piccolo en Goldring EroicaLX MC element komt in het geheel niet in de buurt van wat ik gewend ben aan emotieoverdracht die ik wel gewend ben van mijn eigen gemodificeerde Phono1 MkII van Bluenote. Wellicht een mismatch tussen de merken of de ingebouwde voortrap zou meer inspeeltijd nodig hebben, maar de klank komt hard en kil over. Dus wederom het advies; ga luisteren met de eigen set en zorg voor een goede match. Nog beter zou het zijn om –als u gebruik wilt maken van de ingebouwde voortrap- om de versterker thuis op proef te gebruiken of toch te overwegen een goedkopere externe phonopre te gebruiken zoals de Nad PP2 en dergelijke.

Ook verdient het een aanbeveling om de MAP800 nooit zonder stroom te zetten, maar altijd de stand-by stand te gebruiken. Even de stroom eraf kan zorgen voor enkele dagen opnieuw moeten warmspelen. De importeur had me dit al verteld, maar zelf proberen is een must voor een dergelijke test.

Over op cd dan maar, ik gebruik eerst een Sony SCD-XB 940QS en vervolgens de Denon Dvd-2900 multispeler. De uiteindelijke verbinding wordt middels AudioSelectief bekabeling gemaakt tussen de Denon en de Advance Acoustic. De stroomfiltering is voor Kemp, en mijn Bluenote Reale weergevers verbind ik met de MAP800 via de W&M LS-01 speakerkabel. De rest van de gebruikte hardware staat zoals gebruikelijk onderaan deze recensie.

De aftrap is voor Emmy Verhey op viool, met het schitterend vertolkte vioolconcert (BWV1052) in D-Mineur van J.S. Bach. De middenhoge sectie in het Allegro wordt door de versterker wat naar voren gebracht, waardoor de violen wat harder lijken te klinken dan het ondersteunende symfonieorkest, dat een beetje op de achtergrond blijft. De Frans- Chinese versterker zorgt voor een flinke directheid in het geluidsbeeld dat de luisteraar als het ware dwingt tot luisteren. De stage en diepte blijven echter iets achter ten opzichte van het gehele geluidsbeeld. De versterker biedt wel weer een heel mooi en coherent laag, mijn speakers worden door de MAP800 compleet in de houtgreep gelegd.

Over op Dead can Dance met het album Spiritchaser. Deze door MFSL geremasterde hybride sacd is werkelijk een verademing om naar te mogen luisteren en het nummer Song of the Stars wordt over de Fransoos zeer dynamisch weergegeven. Wederom is stemgeluid (van vooral Lisa Gerrard) en middenhoog wat meer naar de voorgrond geplaatst en blijft de muziek zelf wat meer ingetogen en wat vlakker dan ik gewend ben van mijn eigen setup. Ook echo’s zijn korter dan ik me kan heugen, maar het laag is wel weer gecontroleerder. De Map800 kan wel op hoger geluidsniveau presteren, de volumeknop op stand 10 uur levert een muur aan geluid, waarbij de controle gelijk blijft. Hoog slibt niet dicht maar wordt door zowel mijzelf als mijn partner die me vaker vergezelt tijdens luistersessies als iets te hard ervaren. De laagcontrole is subliem.

Ook Patricia Barber doet het met de track Parts Parallels gelijk. Het compleet instrumentale nummer op het album A Distortion of Love klinkt anders, piano en gitaar lijken meer naar voren te staan maar klinken niet zo warm als ik ze ken, maar eerder wat analytisch. De nagalm van de vleugel en de aanslagen worden heel eerlijk, maar kort weergegeven. Percussie staat als een huis, maar wel iets naar achter. Moet je van houden.

Zo ook Mylène Farmer, die op haar cd Point de Suture een duet met Moby vormt op het nummer Looking for my Name. Hoog en midden geprononceerd, tikje analytisch en direct op de luisteraar geprojecteerd, laag onder controle. Alles klinkt vol, het sublaag is een tikje laid back en ik mis een beetje het driedimensionale geluidsbeeld. Maar op zich wel mee te leven, zeker gezien de prijsklasse van deze vermogensgeweldenaar.

Als laatste leg ik de nieuwe cd van het Britse Anathema in de lade van mijn speler. Hindsight scoort bij mij hoge ogen, niet alleen vanwege de subliem vertolkte nummers die in een semiakoestisch jasje zijn gegoten en ondersteund worden door cello en mandoline. De track A Natural Disaster is één van mijn persoonlijke favorieten, met vrouwenzang in plaats van de normale mannenstem die de band typeert. En hoewel de stem en de cello overheersend weergegeven worden, de stemmen wat hoger staan en minder warmte herbergen, blijft de kracht van de opname in stand. De percussie wordt met volledige controle gebracht en enige stage is aanwezig. En daar gaat het min of meer om, muziek beleven. De MAP800 geeft er gewoon een eigenwijze draai aan en betrekt de luisteraar. Niet altijd mijn eigen cup of tea, maar smaken verschillen.