Muziekkeuze
Mijn muziekkeuze is altijd zeer divers en draai nooit alleen een bepaald genre. Allerlei soorten muziek zijn de revue gepasseerd zowel normale als “audiofiele” opnames, pop als jazz en van blues tot klassiek. Alleen Nederlandstalig en heavy-metal muziek zit niet in mijn collectie en zal ook niet snel bij mij te horen zijn. Ik zal mij in mijn bevindingen echter beperken tot een klein aantal cd’s en lp’s. De voorversterker kwam gloednieuw uit de doos. Bryston claimt dat de versterkers in de fabriek al geruime tijd staan te draaien, in verband met eventuele en onverhoopte problemen, en behoeven daarom geen uitgebreide inspeelperiode. Ik heb toch de versterkers op de achtergrond eerst laten “warmdraaien”. Daarna kon het echte werk beginnen en ben ik serieus gaan luisteren. Meteen viel de kracht van de 4B-SST op, het fundament dat neergelegd werd was van een heel hoog niveau. Ik ben als een speer begonnen met de live cd van Pink Floyd, waar ik met de 3B-ST zulke goede ervaringen mee had en omdat het beeld van destijds nog stevig in mijn geheugen gegrift staan. Toen viel het mij op dat de 3B-ST een echte PA-sound gaf. Wat ik nu hoor is geen PA-sound maar een strakker en muzikaler beeld met een diep doortekend laag, een open midden en een luchtig sprankelend hoog. Instrumenten en stemmen worden gecontroleerd de luidsprekers uitgeblazen. Een cd van Holly Cole gaf een zelfde beeld en in de ‘Trainsong’ was het deze keer een echte trein die het kenmerkende geluid van draaiende wielen van een stoomlocomotief liet horen. De onderlinge afstand van het getingel van de seinpalen was toegenomen en beter definieerbaar. Daaraan gekoppeld stonden de palen “vaster” in de ruimte. Dat het label Audioquest oog en oor voor de opnames heeft, wordt door de Bryston’s goed vertaald in een fraaie weergave. Ik heb van dit label de fraaie verzamel-cd ‘Blues Masters’ gepakt met een aantal grootheden uit de blues scène. Zo brengt Migthy Sam Mclain een tweetal nummers ten gehore op deze cd. Een homogeen beeld wordt ten toon gespreid waarbij het laag ook hier weer een stevig fundament laat horen. Op de andere nummers vertalen de Bryston’s een stuk emotie die blues muziek heeft naar de luisteraar. De jankende gitaar, bij blues meestal aanwezig, krijgt een eigen stem, de mondharmonica en de diep inademende stem van Charlie Musselwhite doen je denken dat hij bij je in de kamer staat.
Na een aantal cd’s heb ik de ongebalanceerde interlink vervangen door een gebalanceerde interlink van Bryston zelf. Dit gaf een nog krachtiger drukopbouw vooral in het laag, al werd hierbij het middengebied tot het hoog enigszins aangetast in de vorm van een teruglopende definitie. Dat kwam naar voren op Cassandra Wilson’s ‘Rendez Vouz’, de percussie die rechts achterin staat liet zich iets minder onafhankelijk van elkaar horen. Ook de directe ruimte rondom liet minder lucht over voor het uitsterven van de klanken. Een vervanging van deze gebalanceerde interlink door een (4 keer zo dure) Siltech SQ-88 Classic gebalanceerde interlink deed wonderen. Misschien niet een heel eerlijk vergelijk, maar het geeft in ieder geval aan waar de Bryston combinatie toe in staat is. Het beeld wat hier werd neergezet was nagenoeg van optimale kwaliteit, waarbij het middengebied een ongekende openheid gaf en waarbij totaal geen definitie bij verloren ging. Integendeel zelfs, het getingel nam op de ‘Trainsong’ nam verder toe en zweefde ver achter de Avalons van links naar rechts met grote tussenruimtes. Ook de lage, nagemaakt realistische tonen van de wegrijdende trein gaat dieper. Daarbij neemt het ronddraaiende effect van de wielen toe. In dit hightech tijdperk kan ik het niet laten om de aloude vertrouwde zwarte schijf uit de oude doos te trekken en al gauw verdween kant twee van ‘We Get Requests` van Oscar Peterson op het draaiplateau van de VPI. De lp moge bij een ieder bekend zijn naar ik hoop, anders wordt het echt tijd om naar deze lp te luisteren. Het strijken en “blazen” van de bas van Ray Brown wordt op een goed systeem strak en diep weergegeven. Ook het geneurie en gesteun van deze helaas overleden bassist is goed te volgen. Gedurende de tijd steeds meer lp’s beluisterend, bleken voor- en eindversterking goed en naadloos op elkaar aan te sluiten. Nergens gaven zij een spoortje van enig irritatie, hoever de volumeknop ook opengedraaid stond. De klank was enigszins warm en rond en ik begon de kwaliteiten van deze combinatie als geheel meer en meer te waarderen. Terug naar digitaal met Diana Krall die je meeneemt naar Parijs waar zij een live-concert gaf, al was het maar aan het gestommel op het podium waarneembaar. De piano duidelijk afgemeten, de bas en de drum goed los van elkaar. Omdat de instrumenten ieder in hun eigen gebied weergeven valt op hoe gedetailleerd deze set klinkt, of het nu om de zacht ronddraaiende brushes van de drums gaat of om de lage aanslagen op de snaren van de bas.
Het werd spoedig duidelijk dat deze set nu al op een zeer hoog niveau speelde. Maar ergens bekroop mij het gevoel dat er nog meer potentie in zat om verder te groeien, omdat er bepaalde facetten in de muziek niet helemaal uitkwamen zoals ik zou willen. Aan de versterkers, de bron en de luidsprekers kon het niet liggen. Tja, en dan blijft er eigenlijk nog maar een aspect over binnen de gehele keten, de kabels. Ik heb de gehele lijn van voor naar achter (behalve de luidsprekerkabels) voorzien van een zelfde type kabel met de onlangs nieuw op de markt gekomen Sign Audio kabels. Een kabel die gezien het budget van de versterkers er heel goed bij past. Ik speel al geruime tijd met deze kabels in mijn eigen set, dus ik weet waar zij toe in staat zijn. Na veel gepiel en gedraai achter mijn audiorack waren alle verbindingen voorzien van Sign Audio kabels. En dan volgt het altijd weer spannende moment, hoe klinken de Bryston`s nu, ik had hoge verwachtingen. Snel de lp ‘We`re All Together Again For The First Time’ van Dave Brubeck uit de kast getrokken en op het draaiplateau van de VPI gelegd. Een borstel over de groeven, de naald boven de plaat brengen laten zakken. Snel naar m`n luisterplaats om daar neer te laten ploffen op de bank, een ritueel dat ik nog veelvuldig zal herhalen.
Nu ontwaken de eerste tonen uit de Avalons en wat ik hoor is alsof een gordijn wordt opgetrokken. De opnames worden ontrafeld en ontleed. De altsax van Paul Desmond scherp omrand geplaatst net links uit het midden, het geluid van het inblazen van de lucht van Paul’s adem doen je vermoeden dat hij een paar meter voor je staat. Evenals op het overbekende en ruim 16 minuten durende ‘Take Five` zijn de alt van Paul en de bariton van Gerri goed van elkaar te onderscheiden en hoor je dat iedere sax zijn eigen klankkleur heeft. Het signaal uit de groeven van de lp door de Victory weergegeven klinkt door de versterking Bryston versterkers gewoon heel lekker, alles is aanwezig. De lp is eind `72 opgenomen in onder meer Berlijn, Parijs en onze eigen Doelen in Rotterdam. De sfeer die daar geweest moet zijn is terug te horen. Het samenspel tussen Brubeck en Alan Dawson dat langzaam overgaat in een spetterende drumsolo. En daar komt meteen de drijvende kracht van de eindversterker om de hoek kijken.
Gaande weg werden er steeds meer lp`s en cd`s gedraaid waaronder van die oldies met een hoog bruiloften en partijen gehalte die het altijd goed doen en kwalitatief ook nog goed zijn opgenomen. Lp`s die iedereen wel in zijn oude platenverzameling had/heeft zitten, al dan niet in een audiofiele opname. De lol zit hem gewoon in de muziek. Het klinkt gewoon lekker. Dan heb ik het over Jim Reeves en Harry Bellafonte op het befaamde High Fidelity RCA label. De stemmen mooi geplaatst en met name bij Harry wil er nog wel een slis in de stem zitten. Deze combinatie zet een fraai beeld neer en komt nergens tekort, het is puur genieten geblazen. De muziek komt volkomen los van de luidsprekers en je wordt, juist bij de live lp`s van bijvoorbeeld Harry Bellafonte of The Weavers, die allebei in de Carnergie Hall optraden, omringt door het applaus en gejoel van het publiek. De lucht en ruimte om de instrumenten zijn toegenomen, het zwart tussen de instrumenten is zwarter en ook het uitsterven van de micro-informatie neemt toe. Het geneurie van Ray Brown heeft met Sign-Audio kabels ook in de hoogte een goed beeld gekregen, dat is netjes iets hoger afgebeeld dan het gepluk aan de bas, je zou met een beetje goede wil de lengte van Ray in kunnen schatten. Hieruit maak ik op dat de combinatie niet alleen in breedte en diepte tot goed weergegeven in staat is, maar ook de hoogte ingaat. Ik kan nog lang doorgaan met het bespreken van vele lp`s en cd`s, het beste is om zelf te gaan luisteren bij een van de Bryston dealers met uw favoriete lp of cd.
