Sennheiser is één van de Groten van de hoofdtelefoonwereld. Het Duitse familiebedrijf is al zeventig jaar bezig met het ontwerpen van koptelefoons (en microfoons) en heeft in die tijd een enorme reputatie ontwikkeld. Vraag kenners naar de namen van referentie-hoofdtelefoons en je hoort zeker de HD600, HD650, HD800 en Orpheus langskomen. De goedkopere HD599 staat minder in de schijnwerpers, hoewel het toch wel kwaliteiten heeft van zijn duurdere broers. Met name van de HD600 en HD650, twee ‘moeilijke’ hoofdtelefoons die indertijd een revolutie ontketenden door een echte audiofiele koptelefoon bereikbaar te maken voor de massa.
De HD599 is de opvolger van de HD598, dat zie je meteen. Het deelt bijvoorbeeld een opmerkelijke kleur: een soort geelachtig beige. De HD598 vulde dat aan met houten accenten en bruine oorkussens, bij de nieuwe HD599 is er gegaan voor metaalkleurige elementen en donkerbruine kussens. Sennheiser heeft de HD599 visueel duidelijk minder controversieel willen maken. De koptelefoon zit goed in elkaar voor zijn prijs, al merk je bij nadere inspectie dat bijna alles kunststof is. De bouwkwaliteit is zoals gezegd zeker goed en bovendien de HD599 zeer comfortabel. Je draagt hem moeiteloos voor uren aan een stuk, onder andere dankzij de oorkussens uit fluweel. Het gewicht van 250 gram is zeker niet overdreven.
De impedantie van 50 ohm maakt de HD599 makkelijk aan te sturen, zeker vergeleken met de HD600/650. Je kunt hem gerust direct aansluiten op stereoversterkers en mobiele toestellen, zo veelzijdig is hij wel. Het compleet open ontwerp laat echter veel geluid binnen én ontsnappen. Dit is een hoofdtelefoon voor je eigen kamer, niet voor in de zetel naast je tv-kijkende partner – toch zeker niet als je jouw huwelijk in stand wil houden.
Klankmatig is de HD599 echt te beschrijven als de ‘toegankelijke HD650’. De meeste muziek klinkt heel aardig en vriendelijk door de Sennheisers. Soms wat overvriendelijk, want hoewel er niet een zware sluier ligt over muziek (zoals bij de HD600) moet je vaak heel nadrukkelijk luisteren om alle details waar te nemen. Dat ondermijnt bij momenten toch de imaging van muziek; tracks klinken niet zo open als je zou verwachten. Bij orkestrale muziek in het bijzonder misten we toch het concertzaalgevoel. Vanwege dat warme profiel vonden we de HD599 merkbaar aangenamer bij de Pro-Ject DAC dan bij de Chord Mojo.
Ondanks die kritiek is de HD599 een enorme opstap in het prijssegment. Er is niets mis met easy listening, vooral als je muziek wil beluisteren terwijl je iets anders doet.
