MQA heeft alles te maken met timing en impuls response binnen de muziek. Zoals de uitleg van Meridian is, als wij mensen achter ons een geluid waarnemen, dan weten onze hersenen in een microseconde te bepalen hoe ver dat geluid verwijderd is, of er tijd is om te vluchten of dat omdraaien en verdedigen aan de orde is. Dat verwerken van informatie heeft de mens beschermd en laten voorbestaan. Die enorme gevoeligheid voor timing maakt dat wij in het beleven van muziek onderscheid kunnen maken tussen live muziek en opgenomen muziek. Simpelweg omdat de timing wordt aangetast.
Vindt er geen aantasting plaats, dan zullen wij opgenomen muziek ervaren als live. Precies zoals de opname technicus dat ervaart in een goede studio. Uiteraard zijn ook andere aspecten belangrijk, frequentiebereik en -verloop, fase gedrag, vervorming enzovoort. Hoewel met die afwijkingen beter te leven is dan met een verkeerde timing. Tot nu toe niets spectaculairs, met uitzondering van het feit dat Meridian het timing probleem in zijn geheel lijkt op te lossen.
Voor de luistersessie maakt Meridian uiteraard gebruik van hun eigen middelen, een Sooloos mediacenter, een 818V2 Reference Audio Core (plat gezegd een digitale voorversterker met MQA processing aan boord) en een paar DSP7200SE actieve luidsprekers. Opgesteld in een akoestisch aangepaste ruimte, met plaats voor acht luisteraars. De eerste track is afkomstig van een mastertape uit 1963 waarop Bob Dylan met begeleiding van zijn eigen gitaar zingt. Het realisme van de stem is schokkend, maar nog lang niet het hoogtepunt van de dag.
Daarna volgt Ella Fitzgerald in een duet met Louis Armstrong dat nog meer indruk maakt. Fabuleus is de opname van een strijkkwartet waarbij de plaats van elk instrument exact kan worden vastgesteld, volkomen los van de gebruikte luidsprekers, voorzien van een enorme dynamiek en attack. Dat één en ander niet vervormt, detailrijk is en natuurlijk klinkt mag als vanzelfsprekend worden verondersteld. De volgende stap is werken met een veel hogere sample rate. Lady Gaga heeft een verschrikkelijke punch, is strak als een liniaal, netjes in laagjes opgebouwd en kent geen enkele compressie. Wij worden er tegelijk stil en onrustig van. Waar gaat dit heen?
Een opname van Beethoven, oorspronkelijk uitgebracht op DVD-Audio lijkt in eerste instantie minder indrukwekkend te zijn. Tot er een piano solo aan bod komt en de vleugel bijna uitstijgt boven het orkest. Heel goed voor te stellen is dat er microfoons boven het orkest hebben gehangen en dat het podium oploopt met de strijkers op het lage deel en blazers die hoger geplaatst zijn. Let wel, het speelt hier over twee luidsprekers en toch is er informatie over hoogte, diepte en breedte op een schokkende manier beschikbaar. De microfoons rond de piano zijn duidelijk heel dichtbij het instrument geplaatst.
Opvallend is het totaal ontbreken van stress in de muziek en het gemak waarmee elke luisteraar de techniek vergeet en zich op de muziek stort. Ik denk dat dat mede te maken heeft met de hogere frequenties die een totale afwezigheid vertonen van het geven van een digitale indruk. Voor het eerst sinds de komst van de CD klinken de hoge tonen puur analoog, maar dan veel beter dan met een LP haalbaar is. Kortom, als direct weergegeven vanaf een twee sporen mastertape op hoge snelheid. Jammer dat een directe vergelijking met een set zonder MQA niet mogelijk is, maar de aanwezige dealers bezweren mij dat een 818V2 en DSP7200SE nooit eerder zo hebben geklonken.
