Uiteraard had ik een flinke hoeveelheid eigen muziek meegenomen, maar AudioXperience had ook een leuke playlist voor me klaargezet. Als eerste luisterde ik naar de Fugue en Ut Majeur (BWV564) van J.S. Bach, met André Isoir op orgel. Isoir staat bekend om zijn betrokken spel en deze al wat oudere opname liet dat heel mooi horen omdat hij uitblinkt in verfijning en ruimtelijkheid. Ik ‘voelde’ als het ware de ruimte waarin het orgel staat, omdat de GIYA G4 er in slaagde om ook het sublaag dat daarvoor nodig is op voldoende niveau weer te geven. Uiteraard hielp het daarbij dat ze ruim anderhalve meter van de achterwand en de zijwanden af stonden.
Na Bach was het de beurt aan London Grammar, een band die in 2013 hoge ogen gooide met hun debuutalbum If You Wait. Hun soepele pop met triphop-invloeden is fraai opgenomen en het titelnummer laat de stem van zangeres Hannah Reid heel mooi op de voorgrond treden. Haar zang is lekker dynamisch opgenomen, en het valt op dat de GIYA G4 de forse sprongen in volume moeiteloos en zonder een spoor van vervorming volgt. Dat komt absoluut door het compromisloze design. De units en de behuizing hebben zoveel ruimte in belastbaarheid en bandbreedte dat eventuele dynamische compressie die je hoort écht uit de opname afkomstig is, en niet uit de luidspreker.
Of het nu de levensechte live-opname van het Uli Kringler Trio was (het album Road Movie op ECM) of de ijskoude maar loeistrakke elektronica van Monolake (het album Ghosts, en dan met name de track Toku) waarbij ik echt middenin de muziek kom te zitten, de GIYA’s gaven geen enkel moment de indruk dat ze zich niet op hun gemak voelden. Ik heb wel eens eerder gemerkt dat het, naarmate de kwaliteit van de weergaveketen toeneemt, steeds minder uitmaakt wat voor genres je draait. Alles klinkt geweldig, ook muziek die je normaalgesproken niet snel op je luistermenu zult zetten. Natuurlijk straft ook de GIYA G4 slechte opnames af, maar niet zo genadeloos als sommige andere high end luidsprekers. Blijkbaar zit er genoeg vergiffenis in hun neutrale weergave verborgen om ook het beluisteren van ‘doorsnee’ muziekmateriaal tot een zeer plezierige ervaring te maken. Niet dat er plooien worden gladgestreken, maar op de één of andere manier vind je het minder erg, omdat je je véél meer op de muziek zelf richt. Vergelijk het maar een beetje met een gekoesterde langspeelplaat waarbij je door de ruis en de tikken heen moeiteloos van de muziek kunt genieten.
