Het cd-tijdperk heeft hij nauwelijks meegemaakt. “Toen de cd kwam, deed iedereen zijn platen weg. Toen ben ik overgeschakeld op vinyl. Ik kocht voor een prikje hele collecties op.” Van Beijnum heeft een indrukwekkende vinylcollectie opgebouwd, vooral pop en rock uit de jaren ’60 tot en met ’80.

Van Alquin tot Neil Young, van Kevin Ayers tot Tom Waits, van Allman Brothers tot heel veel Zappa, van Ben Webster tot (veel) Robert Wyatt (favoriet: Rock Bottom uit 1974).

Habbekrats

Bijna alles kocht hij voor een habbekrats in platenzaakjes of op rommelmarkten. “Goedkoop mooie platen scoren is een uitdaging. De laatste trotse aanwinst: Tago Mago van Can. Soms ga ik over het “vinylbudget” heen. Voor de nieuwe Radiohead bijvoorbeeld, die móet ik op plaat hebben, of voor bijzonder wit spul van Zappa. Die koop je natuurlijk niet voor een paar stuivers. “

Peperdure prullaria

Zelden koopt Van Beijnum een cd. “De cd vond ik eigenlijk direct peperdure prullaria. De plaat heeft alles; een betere sound, een fascinerende hoes, het ritueel. Als we hier in de zomer met z’n allen buiten zitten, sleep ik graag mijn Philips-buizenradio met platenspeler naar buiten om singeltjes te draaien. Iedereen vindt dat prachtig.”

Weggeefwinkel

In de glaswerkplaats van de Bossche glazenier staat alleen een simpel cassettespelertje. “Ik draai ongezien stapels oude cassettes die ik krijg van mensen die ze weg willen doen. Is het niks, dan gooi ik het meteen weg. Platen weggooien? Nee nooit! Als de muziek me niet bevalt, gaan ze gewoon naar de weggeefwinkel.”