Een bijzondere luidspreker in de kamer zetten is één ding. Voor de gevraagde prijs mag (moet!) er ook een behoorlijk goed geluid uit komen. De BS 50 Tribute vraagt in eerste instantie gewenning van de luisteraar. Bijna iedereen is gewend te luisteren naar een bron die keurig naar voren afstraalt. Los van het feit of die bron erg bundelt zoals een hoorn of elektrostaat kan doen, of breder spreidt zoals een normale luidspreker. Slechts een enkeling heeft een rondstraler in huis, denk dan aan een Duevel of MBL. Terwijl dat eigenlijk voor de weergave van veel instrumenten de ideale vorm is.
Immers haast alle instrumenten geven naar alle richtingen geluid af. De weergave lijkt dankzij de schelp van de BS 50 Tribute veel op die van een rondstraler. De herkomst van het indirecte geluid is niet specifiek aanwijsbaar, het ontstaat min of meer in de ruimte en geeft daardoor een enorme beleving van "in een zaal aanwezig zijn". Lijken tijdens een klassiek live-concert in een zaal de hoge tonen ingehouden, de BS 50 wekt precies die illusie op. Groot voordeel is bovendien dat over een breed gebied het stereobeeld niet of nauwelijks verschuift. Om dat effect te bereiken is het wel nodig het volume omhoog te draaien tot een goed luisterniveau. Zachtjes spelen op de achtergrond geeft veel minder dat zaaleffect.
Overdreven hard is evenmin noodzakelijk, de BS 50 Tribute is geen luidspreker die een burenruzie hoeft te veroorzaken om lekker te klinken. Mag ik als voorbeeld van Patricia Barber Two For The Road van de CD Split aanvoeren? De weergave van de bas is breed, tegelijk is de snaar van de geplukte bas aan te wijzen in het stereobeeld. De bas gaat niet zo diep als bij een transmission line, het allerdiepste laag is er gewoon niet. Elipson heeft zich gelukkig niet laten verleiden tot een valse laagweergave waarbij de druk uit de poort de illusie van laag geeft door stevig te bonken,wat ik alleen maar kan waarderen.
Slagwerk is goed geplaatst, de stem staat keurig op één plaats en maakt een zeer natuurlijke indruk. Niet te groot, niet te klein, niet bekrompen maar ruim. De grote vleugel is ook echt groot en imposant. Heel ruimtelijk, dynamisch, waarbij de intensiteit van de toetsaanslagen zich 1-op-1 laat vertalen. De genoemde indruk aanwezig te zijn in de zaal komt geheel naar voren, terwijl dit toch gewoon een studio-opname is. Leken bekkens een mindere plaats te krijgen ten opzichte van de weergave van veel andere luidsprekers, dan is dat gewoon een kwestie van wennen aan de Elipson. Denk in dat verband aan de weergave van een mooie ronde Spendor en/of Harbeth. De weergave is prettig en gemakkelijk. Juist omdat het op een zo natuurlijke wijze in de ruimte wordt geprojecteerd vanuit de schelpen.
Jazz in een kleine bezetting gaat vaak goed.Maar wat gebeurt er als we naar andere muzieksoorten gaan? A capella met de King’s Singers in Money Money is aan de beurt. Ik bespeur een lichte neuzigheid aan het begin, die duidelijk in de opname zit want iets verderop in het nummer verdwijnt dat gevoel meer en meer naar de achtergrond,om plaats te maken voor puur luisterplezier door de fraaie spreiding. Veel meer dan dat elke stem de ruimte heeft valt er niet te zeggen.
