Bij een bespreking van de akoestiek in de luisteromgeving thuis is uw hardware van ondergeschikt belang. In genoemde luisteromgeving zou u voor hetzelfde geld een piano kunnen opstellen, waarvoor dan zo ongeveer dezelfde akoestische eisen en grondvoorwaarden gelden als voor uw audioset met luidsprekers.

Het dualisme van geluidsweergave komt nergens beter tot uitdrukking dan in het meest elementaire onderdeel van de akoestiek: de fysieke opstelling van de luisterdriehoek.

Ervaren luisteraars weten ongetwijfeld dat zelfs de fraaiste componenten zodanig kunnen worden neergezet dat men zich vertwijfeld afvraagt of er iets niet heel erg mis is met de spullen. Strikt genomen hoeft er natuurlijk niets mis te zijn met de hardware en zelfs niet met het geluid dat uit de luidsprekers zelf afkomstig is. Het is niet ondenkbaar dat een foute opstelling van de luisterdriehoek het potentieel van zelfs de prachtigste apparatuur ‘monddood’ maakt.

Akoestiek vooronderstelt aan de basis een correcte fysieke opstelling van hardware en luisterstoel. Elke ambitie tot akoestiekverbetering zal worden gesmoord in de ontoereikendheid van een slechte opstelling, maar ook rijkelijk worden beloond in geval de opstelling compromisloos is, of in elk geval zo min mogelijk compromissen toestaat.

Akoestisch Fundamentalisme
Totaal glamourloos; volkomen saai en bovendien heel erg niet-leuk om te doen. Dat zijn aanduidingen die van toepassing zouden kunnen zijn op experimenten die verfijning van een opstelling tot doel hebben.

Echt leuk werk is het inderdaad niet, maar het is een feit dat aandacht voor dit saaie en glamourloze aspect u dwars door alle akoestische en hardwarematige upgrades heen blijft belonen met een aantal kwaliteiten die achteraf op geen enkele andere manier meer volledig te realiseren zijn.

Omgekeerd is er ook niets dat u achteraf kunt doen om de gevolgen van een verkeerde opstelling mee te neutraliseren. U kunt weliswaar enigszins compenseren, maar u kunt niet meer neutraliseren.

Het klinkt wellicht enigszins naar audiofundamentalisme om te stellen dat goede weergave begint met de opstelling, verder gaat met opstelling en altijd weer eindigt met een opstelling, maar wat mij betreft is het niet zo verkeerd om doordrongen te zijn van het nut van een gezonde basis. U verspilt vast niet graag uw tijd aan het investeren van relatief grote sommen geld in ruil voor kleine verbeteringen in de prestaties van uw hardwarecomponenten, voordat u uiteindelijk zult concluderen dat de maximale potentie van die hardware sowieso niet kan worden gerealiseerd voor zolang als akoestiek – de andere kant van de dualistische geluidsmedaille – in zijn verschillende aspecten wordt genegeerd. Het geluidsaandeel waarvoor de ruimte zelf verantwoordelijk is kan de oorzaak zijn dat de hoorbare verbetering die het gevolg is van betere componenten in het geheel niet uit de verf komt. Wanneer u ditzelfde component zou mogen beoordelen in een akoestisch en hardwarematig geoptimaliseerd systeem, kan een subtiele verbetering niettemin een belangrijke stap voorwaarts zijn op het punt van realisme, natuurgetrouwheid en voldoening. Sommige componenten klinken inderdaad beter dan andere, maar de praktijk is dat veel systemen, ook die waarbij de eigenaar de lat van zijn ambities hoog heeft gelegd, zo slecht opgesteld zijn dat de subtiele verschillen ertussen niet hoorbaar kunnen worden gemaakt. Het is niet ondenkbaar dat zo in feite een inferieur component wordt aangeschaft omdat dit zo prettig compenseert voor een tekortkoming elders in de keten.